Υπεύθυνο, για τη συντριβή της νεότητας στην τραγωδία των Τεμπών, το φαυλεπίφαυλο σύστημα κίνησης και πέδησης τρένων
του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου
Μια “Καρμική συναστρία”, στη “Γραμμή Καθόδου”, “ρούφηξε” στον Άδη τη νεότητα. Στην ανείπωτη τραγωδία, της μαζικής δολοφονίας, με το συντελεσθέν έγκλημα διάρκειας. μέρος του οποίου υπήρξε ο άδικος και αδιανόητος χαμός, των τωρινών 57 νεκρών, θυμάτων μας, στα Τέμπη!!!
Η άφατη κι αβάσταχτη, για τα Ανθρώπινα μέτρα, τραγωδία, της μετωπικής σύγκρουσης τρένων στα Τέμπη, στη διπλή σιδηροδρομική γραμμή, Αθήνας-Θεσσαλονίκης, στις 28 Φλεβάρη του 2023, ήταν, το αναμενόμενο και προεξοφλημένο, -από συγκεκριμένες μαθηματικές μεταβλητές- δυστύχημα, ενός -προκαταβολικά ασύλληπτου, για τον κοινό νου, μα και τόσο ακραίου- τόσο καταστροφικού αποτελέσματος…
Μιας ανθρώπινης τραγωδίας, που ήταν απόρροια και ανθρώπινου λάθους, αλλά μέσα, σ’ ένα λάθος και ασύλληπτα προβληματικό, κρατικό σύστημα και σύστημα τρένων, που το εξέθρεψε. Παρεισφύοντας, παρασιτικά και παραλυτικά, στους αρμούς: της οικονομίας, της κοινωνίας & του πολιτιστικού μας βίου, με κατάληξη, τους 57 νεκρούς, νέους μας, κατά τη συντριπτική πλειονότητά τους!!!
Ήταν το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα και η συνέπεια, μιας -διαχρονικά σκόπιμης, λαϊκιστικά & παλαιοκομματικά, σκοπούμενης και αήθους- παραλυσίας. Μιας ενδημούσας μεγάλης σήψης & διαφθοράς στο ελληνικό δημόσιο, π’ οργανωτικά, φτάνει σε βαθμό του μπάχαλου και της λειτουργικής αποσύνθεσης. Όταν, η διαφθορά αυτή, έχει αναδείξει το ελληνικό Δημόσιο, ως: μια συμπυκνωμένη, μα και συγκεκαλυμμένη έκφραση δόλιων ιδιωτικών συμφερόντων. Συμπαρασύροντας & τον ιδιωτικό τομέα, ώστε, η ανταγωνιστικότερη και πλέον κερδοφόρα του εκδοχή, να είναι η αθέμιτα κρατικοδίαιτη και μεροληπτική, εκείνη, με τις κοινές -κρυφές και υπόγειες- συμπράξεις της, που υποθάλπουν τα κόμματα που άσκησαν Κυβερνητική εξουσία. Με τη συνευθύνη και των αλλοτριωμένων συνδικαλιστών, που σε πολλές περιπτώσεις, διαχειρίζονταν και προωθούσαν, λαϊκιστικές πολιτικές κομματικού πελατειασμού Με τεράστια την πολιτική συνευθύνη, όλων των μνημονιακών Κυβερνήσεων και δυσδιάκριτες τις διαφορές καταμερισμού ποσοστών, πολιτικής τους ανεπάρκειας, των πελατειακών πρακτικών, τους, που συντέλεσαν στην προπαρασκευή του αδιανόητου αυτού δυστυχήματος των Τεμπών.
Και επειδή, το απάνθρωπο έγκλημα, συνέβη στις παραμονές επίσημης προεκλογικής περιόδου, τα πολιτικά κόμματα δεν δίστασαν να επιχειρήσουν να το εργαλειοποιήσουν ψηφοθηρικά. Είδαμε, σχετικά, τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, να ζητά συγνώμη μόνο για τα προβλήματα στην ασφάλεια κυκλοφορίας στον ΟΣΕ. Αλλά όχι & για τη γενική αναποτελεσματικότητα του Κράτους που προΐσταται, ενώ αγνοούσε πως υπήρχαν καν. Παρ’ ότι, ωστόσο, ανέστειλαν, από το 2014, χρόνο με το χρόνο, την υλοποίηση της -με αρ. 717- σύμβασης των έργων υποδομής, για το σύγχρονο σύστημα ασφάλειας της κυκλοφορίας των τρένων στη χώρα μας, υπερδιπλασιάζοντας & το προϋπολογιζόμενο κόστος του. Αντικριστά προς την Κυβέρνηση, η Αντιπολίτευση, οργίζεται κι αγριεύει, αναθεματίζοντας -πέρα και απ’ την ανεπάρκεια της Κυβέρνησης, να αποτρέψει την μοιραία ανθρώπινη καταστροφή- και την απαίσια ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρομικών μας συρμών. Αλλά ξεχνώντας ότι ιδιωτικοποιήθηκαν τα τρένα, σε περίοδο Κυβερνητικής θητείας του 3ου Μνημονίου, της Διακυβέρνησης: ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ…
Εξ ίσου υπεύθυνες αναδείχθηκαν οι πολιτικές, που ανέχθηκαν κι αδράνησαν, να σντιπαλέψουν, τα όσα περιγράφονται -έστω και ακροθιγώς, για τη δράση των άνομων συμφερόντων και για τις κακές ιδιοτελείς πρακτικές, κάποιων επίορκων λειτουργών και αλλοτριωμένων συνδικαλιστών του ΟΣΕ- στο PODCAST, που εμπεριέχεται στον Ο.Τ. -που θα άξιζε, όλοι, να ακούγαμε- με την αποκαλυπτική συνέντευξη του Αθανάσιου Ζηλιασκόπουλου, στον Νίκο Φιλιππίδη, για “το φαγοπότι στον Ο.Σ.Ε.”, που εδώ επικολλούμε με σύνδεσμο:
Ο ΑΝΘΡΏΠΙΝΟΣ ΠΑΡΆΓΟΝΤΑΣ ΩΣ ΑΠΟΚΎΗΜΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΎΣΑΣ ΜΕΓΆΛΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΆΣ
Μιας διαφθοράς, ακριβώς, η οποία στιγματίζει τις δράσεις και λειτουργίες του ελληνικού σιδηροδρόμου -και του δημοσίου, ευρύτερα- τόσο με τις φαύλες πράξεις, όσο και συχνότερα,, με τις δόλιες παραλείψεις, των δημοσιών του λειτουργών, ιδίως. Στην μοιραία & παρά φύση, συνεύρεση τους: ενός λαφυραγωγημένου κρατικού φορέα & μιας ακατανίκητα απύθμενης ανθρώπινης βλακείας, για την περίπτωση των Τεμπών. Σημαδεμένη, απ’ τον μοιραίο διάττοντα αστέρα, της τρισηλιθίου αθλιότητας. Τον οποίον ανέδειξε, πιστοποίησε, ενέταξε, ενσωμάτωσε, εκπροσώπησε κι εκπροσωπήθηκε -απ’ τη θέση του Σταθμάρχη Λάρισας, στον εκφυλιστικό της κατήφορο- η συνεχιζόμενη αυτή παρακμιακή παραλυσία του ελληνικού γκουβέρνου, υπό την ψευδώνυμη πρόφαση ή και επίφαση, τελευταία, του λεγόμενου “επιτελικού κράτους”…
Του κράτους, ακριβώς, που αποτυπώθηκε, με το πρόσωπο του απερίγραπτου κυρ Βασίλη! Του -κατά συρροή- φονιά της διπλανής μας πόρτας & αυτόκλητου, σχεδόν, Σταθμάρχη Λάρισας. Με τις ευλογίες και την πλήρη ανθρωποκτόνο, τελικά, αφερεγγυότητα, του συστήματος παραδιοίκησης του δημόσιου αυτού φορέα, του ΟΣΕ, κυρίως. Εκείνου τ’ άθλιου τύπου, ο οποίος, φαινομενικά, έδρασε αυθαίρετα, μα και απολύτως εσφαλμένα, ως μοιραίος κι άβουλος θύτης, μα και πολλαπλό θύμα, των αδυναμιών κι ελαττωμάτων φαύλου και φαυλεπίφαυλου συστήματος κίνησης και πέδησης τρένων στη χώρα. Με ενεργοποίηση, στην πράξη, του “χειροκίνητου συστήματος”, στο σταθμό τρένων στη Λάρισα. Παρ’ ότι, ήταν εξ αρχής, διαθέσιμο και λειτουργικό, το τοπικό αυτόματο σύστημα τηλεδιοίκησης, στη χάραξη διαδρομών. Στην πραγματικότητα όμως, ως νεοχρισμένος Σταθμάρχης, αγνοούσε εντελώς, -πως άραγε( , ήταν δυνατόν ( και γιατί(;)- την απλή και μόνο χρήση και λειτουργία, του τοπικού αυτού, “αυτόματου χειρισμού, στη χάραξη της πορείας”, με τηλεχειρισμό, στη δική του βάρδια. Σύστημα που, αν και ήταν διαθέσιμο και απολύτως λειτουργικό, με δυνατότητα ελέγχου της κίνησης των τρένων, έστω σε ακτίνα ελέγχου, 5,5 χιλιομέτρων, μόλις, απ’ το Σταθμό. Άλλωστε, είχε προηγουμένως -το ίδιο αυτό σύστημα- χρησιμοποιηθεί, απ’ όλους τους προκατόχους του Σταθμάρχες, στη βάρδια! Αλλά ποτέ, απ’ τον κυρ Βασίλη, όπως μας διαβεβαιώνει εμμέσως κι η Έκθεση της Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων, αναφερόμενη στην ελλειπή εκπαίδευση του κυρ. Βασίλη. Αλλά όμως, η Αρχή, ενημερώνει κατόπιν του μοιραίου δυστυχήματος! Όπως προκύπτει και αποκάλυψε δημοσιογραφική έρευνα: όπου, ο μοιραίος Σταθμάρχης, τις 5 πρώτες βάρδιες της καριέρας του, τις έκανε, όλες, σε νυχτερινές και μεταμεσονύχτιες ώρες. Με βάρδιες, στα σκληρά “γερμανικά νούμερα”, όπως λέγαμε στο στρατό. “Έδρασε” δε, ως ο ριγμένος, απ’ την υπηρεσία κι από το καθεστώς ευνόησης των αρχαιότερων συναδέλφων του, που διασφάλιζαν τα προνόμια της καλοζωΐας τους, σε βάρος του, στη λήψη των ρεπό (ημερών της ανάπαυσής τους), προ και μετά, τη διάρκεια επίσημων αργιών, με την αυξημένη επιβατική κίνηση στα τρένα. Καθώς και του υπηρεσιακού “ριξήματος”, του κυρ Βασίλη, από εμπειρότερους συναδέλφους του, Σταθμάρχες, κατοίκους Λάρισας, που ανέλαβαν βάρδιες, σε σταθμούς χαμηλής λειτουργίας. Διπλασιάζοντας και τις αποδοχές τους, συχνά, με οδοιπορικά έξοδα, εκτός έδρας αμοιβές και υπερωρίες, πραγματικές ή εικονικές, μα, με μικρότερο κόπο & ευθύνες. Αναμφίβολα έδρασε εσφαλμένα και φρικωδώς εγκληματικά. Ωστόσο, οφείλουμε να διορθώσουμε χαρακτηρισμούς μας, για αυθαίρετη λειτουργία. Προσδιορίζοντας, συγκεκριμένα, τη βαριά συνευθύνη, σε αυτό το έγκλημα και της διοικητικής του ιεραρχίας, στην υπηρεσία, απ’ την πιθανή υπόθαλψη ευνόησης των εμπειρότερων συναδέλφων του, μέχρι και το χαοτικά πελατειακό σύστημα διοίκησης και διαχείρισης τρένων. Με ευθύνες & στην πρόωρη αποχώρηση των εμπειρότερων συναδέλφων του Σταθμαρχών. Όταν οι βάρδιες τους, “δίπλωναν”, στο σταθμό Λάρισας, για μια ώρα, στο κρίσιμο ωράριο, απ’ τις 22:00′, έως 23:00′. Ενώ, ο ίδιος, στην ολιγοήμερη πρακτική εκπαίδευσή του, δεν είχε εκπαιδευτεί, ποτέ του, σε σταθμό, που να διέθετε κάποια ανάλογη, έστω, αυτόματη χάραξη πορείας διαδρομών, όπως είχε ο Σταθμός Λάρισας. Συνεπώς, πρέπει να συνεκτιμηθούν: τόσο οι ατομικές και συλλογικές ευθύνες των αρμόδιων εμπλεκόμενων υπαλλήλων, μα και παραγόντων του ΟΣΕ. Όσο, επίσης κι οι χρόνιες τεχνικές, διοικητικές, οικονομικές & πολιτικές, ευθύνες, ανεπάρκειες και οι στρεβλώσεις, του συστήματος διοίκησης και διαχείρισης των τρένων. Διαπιστώσεις, για τις οποίες υπάρχουν, άμεσα εμπλεκόμενοι, ενεχόμενοι και υπόλογοι, διαφόρων βαθμών, σταθμάρχες, επιθεωρητές, προϊστάμενοι και Διευθυντές, μα και τα μέλη της Διοίκησης του ΟΣΕ, στην τραγική ανθρωπιστική καταστροφή των Τεμπών. Πρέπει ν’ αναζητηθούν οι πολιτικές, διαχρονικές αιτίες κι οι υπεύθυνοι του ελαττωματικού ή & ανύπαρκτου “πνεύματος, της οργάνωσης & διοίκησης”, ως & του εντελώς απουσιάζοντος, ήθους & πλήρους χαλαρότητας, στη διαχείριση και τη λειτουργία της υπηρεσίας, πολλών δημόσιων φορέων της χώρας, στις τελευταίες δεκαετίες, τουλάχιστον.
ΤΙΜΩΡΊΑ ΧΩΡΙΣ ΚΆΘΑΡΣΗ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΜΙΆ ΑΞΊΑ:
Και προκειμένου, το αυθόρμητο παλαϊκό αίτημα, για την τιμωρία των ενόχων, να τύχει δικαίωσης και να επιβληθούν οι καταδίκες στους ενόχους. Προκειμένου, ιδίως, να εκριζωθεί το σύστημα, που εξέθρεψε το σάπιο κι απάνθρωπο αυτό, εγκληματικό ανουσιούργημα, που δεν είχαμε ξαναδεί, παρά μόνο σε ταινίες καταστροφής. Αλλά και να διασφαλιστεί η εμπιστοσύνη του κοινού, στο μέσο μεταφοράς του σιδηροδρόμου. Με τρόπο που να μην είναι ικανό, πια, το ακραία ελλειμματικό, κακής ποιότητας υπηρεσιών και επικίνδυνο για την ασφάλεια των διακινούμενων, σύστημα λειτουργίας τ’ ελληνικού σιδηροδρόμου να μπορεί να ξεβράσει και άλλα, αποτρόπαια και καταστροφικά δυστυχήματα. Που κατέστησαν, μοιραία, τα προϊόντα ενός κράτους μπάχαλο, σε μια καθημερινότητα των συμπολιτών μας, του: “ζειν επικινδύνως, που δεν την αξίζουν”. Απ’ την ανόητη διακινδύνευση του: “πάμε κι όπου βγεί”! Όπως ειπώθηκε, για την ασύδοτη κίνηση των τρένων, στα συνεπαγόμενα της τραγωδίας των Τεμπών. Οφείλουμε, πάντως, να διασφαλίσουμε -σε ότι οφείλεται να γίνει, πλέον- ο αποκλεισμός, στο εξής, κάθε παθογενούς ή και επικίνδυνου παράγοντα που προκάλεσε την τραγωδία στα Τέμπη. Με τη συνδρομή & της νέας τεχνολογίας, για την επίτευξη της υπερυψηλής ασφάλειας, στη διακίνηση επιβατών και φορτίων, με το σιδηρόδρομο. Όταν, μάλιστα, αυτό, το επιτρέπει η τεχνολογία, σήμερα, καθώς το επιβάλλει κι η αναγκαιότητα της εξέλιξης του ασφαλέστερου, παγκοσμίως χερσαίου μέσου μεταφοράς. Γι’ αυτό, πρέπει να εξασφαλιστεί, λοιπόν, το κλίμα και το πλαίσιο, του πεδίου της έρευνας, για τη μελέτη & την επιμελημένη εξέταση των προϋποθέσεων, που δημιούργησαν ή προετοίμασαν, το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, ώστε να γνωρίζουμε, ακριβώς, τί πρέπει να αποκλείσουμε, πλήρως, στο μέλλον. Και εμπεριστατωμένα, να κριθούν οι συνθήκες που οδήγησαν στο πολλαπλό έγκλημα, με τα τρένα. Ώστε να εξαχθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα & να αποκλειστεί η οποιαδήποτε πιθανότητα επανάληψης τους, στο μέλλον. Μια επανάληψη, η οποία, ακόμα και σε ένα πιθανό, ίσως, ατύχημα, να μην μπορεί να εξελιχθεί σ’ ένα αναπόφευκτο δυστύχημα, στο μέλλον. Και με την άσκηση & την εφαρμογή κατάλληλων πολιτικών & μέτρων, να διασφαλιστεί κι ο εγκσυχρονισμός της χώρας, όλης, στην οποία θα λειτουργεί & θα διατρέχει ο νέος μας, πλέον, σιδηρόδρομος. Και το στοιχείο αυτό, του αδρού και πιστοποιημένου εκσυγχρονισμού, του νέου μας σιδηρόδρομου, είναι, επίσης, η απαραίτητη προϋπόθεση και για την ίδια την επιβίωση της χώρας μας, τελικά…
Προέχει, ωστόσο, να εντοπιστούν, επακριβώς, όλοι οι ένοχοι του φρικτού αυτού εγκλήματος. Και αφού διαγνωστούν, επαρκώς και φωτιστούν, πλήρως, τόσο οι παθογένειες, οι ελλείψεις, οι συνθήκες και οι κατά περίπτωση και βαθμό, υπεύθυνοι. Όσο κι οι σημειωθείσες αβελτηρίες, δυσκαμψίες, δυσλειτουργίες και ανεπάρκειες, του συστήματος λειτουργίας δημόσιου δικτύου σιδηροδρόμων. Αλλά και η αποτελεσματική, ανάλογη, μεταρρύθμιση, του Δημόσιου Τομέα της χώρας, που θα πρέπει να συμπορευτεί, επίσης, με αυτή των τρένων. Για να αποκαθαρθεί και η λειτουργία μας, απ’ την προϋπάρχουσα εγγενή και περιρρέουσα, διαχρονική μας διαφθορά, οριστικά. Τη διαφθορά, που χαρακτηρίζει, σε σημαντικό βαθμό ήδη, την ευρύτερη λειτουργία του Δημόσιου Τομέα & μας υπονόμευε πάντοτε. Μια διαφθορά, που μαστίζει και την πολιτική τάξη της χώρας μας, για πολλά χρόνια. Κι έχει πλέον, διαχυθεί, μολυσματικά, σε μεγάλο μέρος και της ελληνικής κοινωνίας, εξ αιτίας των συνθηκών που την ευνόησαν να αναπτυχθεί και να θέλει να μας καταπνίξει…
Οι ένοχοι του φρικτού αυτού εγκλήματος των Τεμπών, είχαν -όπως είναι καταφάνερο σε όλους, πια- τη δολιότητα -με πράξεις και παραλείψεις, βαριάς και κατ’ εξακολούθηση αμέλειας- να προξενήσουν τα φονικά αυτά αποτελέσματα, στο ανείπωτα άδικο ανθρωποθυσιαστήριο των Τεμπών. Όταν, τις δόλιες συμπεριφορές κι ενέργειές τους -με πράξεις & παραλείψεις, στο οφειλόμενο υπηρεσιακό ή πολιτικό καθήκον & το συναφές έργο ή αποστολή, που εκτέλεσαν- ήταν, πάντοτε, κάτω από ένα ανοιχτά ιδιοτελές κίνητρο. Είτε ήταν το κίνητρο της πολύτροπης λεηλασίας και λαφυραγώγησης του δημοσίου και πηγών πλουτισμού τους, με τη διαφορετική, χρήση, θέση και στάση τους, στη λειτουργία και χρήση και του σιδηροδρομικού αυτού μέσου (που περιλαμβάνει και τη διάσταση εκείνη, του πελατειασμού & διαπλοκής, που συχνά ασκεί το πολιτικό μας προσωπικό). Είτε της παράλειψης των οφειλόμενων δράσεών τους, για τις οποίες ήταν υπεύθυνοι ή αρμόδιοι, σε κάθε διαβάθμιση, του ρόλου, της ευθύνης και της αποστολής τους, στην υπηρεσία, στην κοινωνία ή κι απέναντι των υποχρεώσεών τους, προς στην πολιτεία…
Κι η διαδικασία του επακριβούς προσδιορισμού των ευθυνών κι υπευθύνων, της δραματικής και δικαστικής, πλέον, διερεύνησης, είναι μια πολύ σπουδαία μάχη. Είναι, κυρίως, μάχη και κατά της ενδημούσας -για πολλά χρόνια ήδη- και ήδη, τόσο αποκρουστικής πολύπλευρης παρακμής μας. Αλλά, κυρίως και μάχη, κατά της πολυπλόκαμης και πάντα σωβούσας, διαφθοράς. Με συστατικά του, τον πελατειασμό και τη διαπλοκή. Είναι μια πράξη, ικανού άλματος μας στο μέλλον. και όπως έλεγε ο νομπελίστας μας, Οδυσσέας Ελύτης, “χρειαζόμαστε ένα άλμα, γρηγορότερο απ’ τη φθορά”. Ώστε να κατακτήσουμε τη βιολογική μας αυτοσυντήρηση, με την αντίσταση, ενάντια στην επαπειλούμενη υπαρξιακή μας εξάχνωση, ως Λαός κι ως έθνος…
Η ΤΕΤΡΑΔΥΜΗ “ΚΑΡΜΙΚΉ ΣΥΝΑΣΤΡΊΑ” ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΎΣΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΉ:
Πολύ περισσότερο ήταν προδιαγεγραμμένη η ανθρωπιστική αυτή καταστροφή των Τεμπών, όταν, το πιο πολύνεκρο αυτό σιδηροδρομικό δυστύχημα, που σημειώθηκε την τελευταία δεκαετία, στην Ευρώπη, συνέβηκε -καθόλου τυχαία- στη χώρα που, παρ’ ότι εξυπηρετεί, σιδηροδρομικά, μόλις, το 2% του συνόλου των μεταφορικών της αναγκών με τον σιδηρόδρομο, έναντι του 17%, κατά μ.ο., των χωρών μελών της Ε.Ε.. Αντιπροσωπεύει, επίσης, μόλις, το: 0,23% του σιδηροδρομικού μεταφορικού έργου, στην ίδια την Ε.Ε..
Ταυτόχρονα, ο ελληνικός σιδηρόδρομος, κατά τον χρόνο της εκδήλωσης του τραγικού αυτού δυστυχήματος των Τεμπών, βρισκόταν:
(α) στην κορυφή καθυστέρησης εκσυγχρονισμού, του σιδηροδρομικού του δικτύου,
(β) στην κορύφωση της μέγιστης ανασφάλειας του και
(γ) στην μεγαλύτερη επικινδυνότητα, στην κίνηση των τρένων του. Όπως, τα στοιχεία αυτά, καταγράφηκαν στο Bloomberg.
Η ανείπωτη αυτή τραγωδία, θα μπορούσε, να θεωρηθεί, επίσης, ως μια προμελετημένη και αναπόφευκτη, ίσως, κατάληξη. Όταν, αυτό το ίδιο το δυστύχημα, κατέστη και αναπόδραστο. Απ’ τη στιγμή που τέθηκε, στην ίδια “γραμμή καθόδου” μας στον Άδη και μας έσυρε σε καταβύθιση μας στην άβυσσο, η αλυσίδα τετράδυμης συναστρίας. Όπως ήταν η “συναστρία”, που μας ευθυγράμμισε και στο δυστύχημα -στην ίδια γραμμή καθόδου μας- η οποία και περιλαμβάνει, τουλάχιστον, στους εξής τέσσερις κρίκους της:
#1ος_κρίκος_καταστροφικής_συναστρίας:
Αναφέρεται στον Σταθμάρχη του Ο.Σ.Ε. και τον μέγιστο “Αστέρα”, του αστερισμού των τρένων της Λάρισας. Του ψυχικά ασταθούς, επιπόλαιου, συστηματικά κι από συνήθεια, ψεύτη κι αντάμα, άβουλου και μοιραίου, Σταθμάρχη. Ως ένας, κατά συρροή -και εκ του αποτελέσματος- άθλιος φονιάς, που έγινε, συνάμα, θύτης, αλλά και θύμα, άλλων εμπλεκομένων, στο δυστύχημα. Αλλά και του παρακμιακού κι αρρωστημένα παρασιτικού, υπηρεσιακού πλαισίου λειτουργίας του Ο.Σ.Ε. και της πλειονότητας των φορέων του -αθάνατου φαύλου και βαθέως- Δημόσιου Τομέα.
Αλλά και το ίδιο το σύστημα λειτουργίας του σταθμού Λάρισας. Ως κρίκος, με το περιρρέον πνεύμα, οργάνωσης & διοίκησης, οικονομικής διαχείρισης και της μορφής λειτουργίας, που είχε εκεί εμπεδωθεί. Τόσο στην άσκηση των κρατικών μας υποθέσεων, στη λειτουργία του Δημόσιου Τομέα στην χώρα και στην ποιότητα κι αποδοτικότητα, των παρεχόμενων υπηρεσιών του. Και με κορυφαίους φορείς σε αυτά, τον ΟΣΕ, τον πρώην ΟΤΕ, την πρώην Ολυμπιακή, μα και το πρώην Ι.Κ.Α., ενώ διαγκωνίζεται να περιληφθεί και η ανύποπτη και νεοσύστατη ΡΑΣ. Δηλαδή, μια κατάσταση εκτεταμένης παραλειτουργίας και εκκόλαψης οικονομικών ατασθαλιών & μεγάλων σκανδάλων, στην οποία, ο Ο.Σ.Ε, κατείχε, πάντα, τα σκήπτρα… Κατάσταση, δηλαδή, η οποία είχε εμπεδωθεί, για δεκαετίες, ήδη, ως καταθλιπτικό καθεστώς καθυστέρησης μας, συχνής αποτυχίας μας σε κάθε πρόγραμμα ή & έργο ανάπτυξης στη χώρα. Καθώς, η εκτέλεση κι ή λειτουργία των έργων και προγραμμάτων αυτών, στην Ελλάδα, συνυφαίνεται, σχεδόν πάντα, με την όσμωση και την παραλυτική συνδιοίκησή τους, με τους συνδικαλιστές, εξυπηρετητές, εγκαθιδρυμένου, πάντα, πελατειακού μορφώματος… Εκείνου του διαλυμένου, μπάχαλου συστήματος διοίκησης & λειτουργίας, που ενσωμάτωνε ή αντιπροσώπευε ο Σταθμάρχης Λάρισας. Όπως αυτό εκφράστηκε, μέσα από τους αποκαλυπτικούς διαλόγους, του Βασίλη με τους συναρμόδιους συναδέλφους του. Αναφερόμαστε σε εκείνο τον “αντιΑνθρώπινο παράγοντα”, με τις 2 εκδοχές του: (α) τον “ωχ αδελφέ” και (β) του: “πάμε κι όπου βγει…”. Ακόμα και για μια πορεία στο χαμό μας -πρωτοφανούς, παγκοσμίως, αλλά κι αδιανόητης στο κοινό νου- και της σύγκρουσης τρένων! Και μάλιστα, με τη σύγκρουσή τους, μετωπικά, παρά στη διπλή γραμμή και με αντίθετη την κίνησή τους, στην ίδια γραμμή της καθόδου!
Και επειδή, η ανοησία κοστίζει και σκοτώνει, αυτή εκδηλώνεται, ακόμα και με προφάσεις, όπως κι εκείνες που επικαλούνται συγκάλυψη, μέσω της διάχυσης ευθυνών, σκιάζοντας ή υποβαθμίζοντας, ταυτόχρονα, τον “ανθρώπινο παράγοντα”, και τον Σταθμάρχη κυρ Βασίλη, ως συναίτιου της καταστροφής. Γι’ αυτό, θα πρέπει να κοιτάμε πάντα, ποιοι και πως, μας μιλάνε, γι’ αυτά. κι ας μην τους ακούμε ανύποπτα, όσους μας δείχνουν μόνο τη μια όχθη των ευθυνών, της ανείπωτης αυτής ανθρωποθυσίας, στο βωμό του πελατειασμού και της διαχρονικής ανικανότητας των εμπλεκόμενων. Όταν, όσοι επιζητούν μια τέτοια, δήθεν, κάθαρση, πιθανότητα μπορεί να είναι και συνένοχοι και συνεργοί -κάθε τύπου- συνενόχων, στο αβυσσαλέο και απάνθρωπο αυτό έγκλημα…
Όπως, άλλωστε διαφαίνεται και στην πρώτη μου αντίδραση,μετά το δυστύχημα των Τεμπών, με δημοσίευση, στις 2/3/2023, στο New-economy , άρθρου με τίτλο: “το Ασταμάτητο Πέρασμα της Κασσάνδρας”, το σύνδεσμο του οποίου εδώ, σας επικολλώ:
#2ος_κρίκος_καταστροφικής_συναστρίας:
Αφορά στην πολύ επώδυνη και βαριά συναστρία, των Πακέτων Ντελόρ, Santer κ.λπ., τα οποία και διαχειριστήκαμε με ελεγκτικές διαδικασίες του αχταρμά. Επιτρέποντας να εμφυλλοχωρήσουν, οι παρακμιακές και ατάσθαλες διαχειριστικές πρακτικές, που τα ακύρωσαν οικονομικά και μας χρεοκόπησαν, επίσης. Όχι γιατί εξαΰλωσαν, μόνο, την πραγματική αξία και το τελικό προϊόν, των έργων και προγραμμάτων, που αναλήφθηκαν, καθιστώντας ατιμώρητη και την κακοδιαχείρισή τους. Αλλά εμπέδωσαν και νέα ήθη, μα και κακές πρακτικές κι ιδιαίτερα προβληματική κοινωνική συμπεριφορά, στην πλειονότητα του κοινωνικού μας ιστού, που μας υποβίβασε, εξάλλου σε όρους μη βιώσιμων προοπτικών. Καθιστώντας και την κυρίαρχη κλεπτοκρατία, ισοδύναμη με τον εξευρωπαϊσμό μας. Τη δε μέθοδο της αρπαχτής, πρότυπο και υπόδειγμα κοινωνικής καταξίωσης και εύκολου πλουτισμού πολλών συμπολιτών μας. Και παρ” ότι δεν έλειψαν, απ’ τα τρένα, οι χρηματοδοτήσεις εκσυγχρονισμού τους, απ’ την ΕΟΚ, αρχικά και την Ε.Ε., στη συνέχεια. Υπήρξε τέτοια διασπάθιση χρημάτων προς επενδύσεις, δήθεν,, ώστε: όχι μόνο, να μην γίνουν, όλες, οι προβλεπόμενες αναβαθμίσεις και επεκτάσεις των τρένων στη χώρα, αλλά να φτάσει ο ΟΣΕ, να έχει και ετήσιο έλλειμμα πλέον του 1,2 δις ευρώ ετησίως, το 2009. Το είδος της κακοδιαχείρισης που ακολουθήθηκε, δεν μπόρεσε να καθαρίσει, ούτε με το “επίδομα πλύσης χεριών” ή και της “έγκαιρης προσέλευσης”, στην υπηρεσία, που δόθηκαν απ’ τις διοικήσεις, στους εργαζόμενους του για να τους κάνουν λιγότερο αδιάφορους στο έργο τους… Άλλωστε, τα ποσά που εισέρρευσαν στη χώρα μας, από το 1981, έως το 2010, που σύμφωνα με έγκυρες εκτιμήσεις, αφορούσαν κοινοτικούς πόρους, ύψους: 200 δισ. ευρώ, περίπου ή και 300 δισ. ευρώ, ως προϋπολογισμός έργων και προγραμμάτων, στην ίδια περίοδο, με συνυπολογισμό και της εθνικής συμμετοχής.
Η δε απόδοση των χρηματοδοτήσεων αυτών, κατέστη αρνητική, με την υλοποίηση έργων & προγραμμάτων. Και πάντως, υπήρξε χαμηλότερη της συνεισφοράς των εγχώριων μας πόρων. Όταν εκτιμάται ότι, αντί οικονομικής ανόρθωσης της χώρας, την οποία επιδίωκαν, οι κοινοτικές ενισχύσεις, προκάλεσαν, απεναντίας, τεράστια ζημιά, ελλείμματα και συσσωρευμένα χρέη, με τη διαχείριση που ασκήθηκε. Μια διαχείριση των ενισχύσεων, που, μαζί με την αβελτηρία της δημοσιονομικής διαχείρισης του κουρασμένου, Κώστα Καραμανλή, μας οδήγησαν στο ΔΝΤ & στο 1ο Μνημόνιο. Η αξία των έργων, προγραμμάτων, που αποδόθηκε στη χώρα, αντί να πλησιάζει το ύψος του προϋπολογισμού τους, κατέληξαν σε αποδόσεις κατώτερες του 40% του αρχικού τους προϋπολογισμού. Την ελλείπουσα αυτή διαφορά, τη συναντάμε, πλέον, μόνο στις καταθέσεις των Ελλήνων στο Εξωτερικό & νήσους εξωχώριων παραδείσων. Ήταν όμως μια απολύτως φυσική κατάληξη. Αφού δεν υπήρξε ποτέ -κι ούτε ποτέ ήταν δυνατός- κανένας ουσιαστικός οικονομικός και διαχειριστικός έλεγχος, για την κατεύθυνση που έλαβαν, οι άφθονες αυτές χρηματοδοτήσεις, απ’ την Ευρώπη. Ιδίως όταν, τα πακέτα Ντελόρ, λόγου χάρη, είχαν διασπαστεί, σε 7.000 υποέργα, δημιουργώντας ένα “χαοτικό οικοσύστημα για τρωκτικά”. Κι εκτελούντο, ιδίως, από δημόσιους φορείς. Υποχρεώνοντας σε -παράλληλη τους- διαχείριση προσαρτημένων συμπληρωματικών προϋπολογισμών, σε πρόσθετο προσωπικό, μα & σε διαδικασίες που συμπαρέσυραν τη τρέχουσα διαδικασία λογιστικής διαχείρισης, σε ατροπούς, εκτός ισοζυγίων, εκτός προϋπολογισμών σε απουσία κανόνων, λογικών ορίων δαπανών κ.λπ. στη διαχείρισή τους. Μα και με διαφορετικό χρόνο εκτέλεσης κι αποπεράτωσης έργων, που υπερέβαιναν το έτος, συχνότατα, δημιουργώντας καθυστερήσεις και μη έγκαιρο εντοπισμό, των αποκλίσεων, αλλά & αντικειμενική αδυναμία κατασταλτικών μέτρων, που, σε συνδυασμό με την αργοπορία ή κι αρνησιδικία της Δικαιοσύνης οδήγησαν σε διαδικασίες που δυσχέραιναν κάθε έλεγχο. Κι ακύρωναν κάθε διορθωτική ενέργεια ή ορθολογική κρίση. Με αδόκιμους ελεγκτικούς μηχανισμούς και ανεπαρκείς φορείς, που πάντα υπέκυπταν, υπό το άγχος ή το πρόσχημα αύξησης απορροφητικότητας ευρωπαϊκών πιστώσεων… Εξάλλου, μόλις πριν το τέλος υλοποίησης των προγραμμάτων, εξωθούνταν σε αναγκαστικές συνοπτικές διαδικασίες εγκρίσεων, ελέγχων, πιστοποιήσεων και παραλαβών των έργων. Ενώ συγκέντρωναν όλο τον όγκο χρηματοδοτήσεων, στην εκπνοή των προθεσμιών εκτέλεσής τους. Οδηγώντας σε διαχειριστικές αλχημείες και όργια ατασθαλιών. Όχι μόνο στην οικονομική τους διαχείριση, αλλά και στην πιστοποίηση του όντος συντετελεσμενου έργου & προγράμματος.
Σε ότι αφορά ειδικά το σιδηρόδρομο. Οι λόγοι που εμπόδιζαν την καλή διαχείριση των έργων και προγραμμάτων του ελληνικού σιδηρόδρομου ήταν αντίστοιχοι, με αυτούς που περιγράψαμε και για το σύνολο της χώρας, αλλά μεγαλύτεροι σε ένταση και στα ποσοστά της σημειωθείσας διαφθοράς στον ΟΣΕ. Όπως καταδείξαμε σε μια αποκαλυπτική αρθρογραφία, στο New-economy , στις 24/6/2019, με τίτλο: “Ο πακτωλός των ενισχύσεων της Ε.Ε. και οι εξ αυτού οικονομική μας αιμορραγία”. Σύνδεσμο που επικολλούμε κι εδώ:
Και βέβαια, νομίζω πως θα ήταν παράλειψη, να μην αναφερθώ, στο γεγονός, ότι: οι θέσεις, που εδώ παραθέτω, για τη διαπιστωμένη διαφθορά στη διαχείριση των κοινοτικών ενισχύσεων της Ε.Ε., εμπεριέχουν την πολυετή γνώση & εμπειρία μου, ως Οικονομικός Επιστήμονας, αλλά και ιδίως, ως πρώην Διοικητής, μεγάλων Δημόσιων Οργανισμών -όπως του “Οργανισμού Βάμβακος” ή και του Εθνικού Κέντρου Δομών Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης (των ΚΕΚ)- απ’ το σχηματισμό και την μελέτη των φακέλων δικογραφιών, των δικαστικών μου εμπλοκών, με διεξαγωγή, περί των 25 -σχεδόν- ποινικών Δικαστηρίων, για την υποστήριξη και μόνο του Δημόσιου Συμφέροντος, που κέρδισα όλα, αλλά με μεγάλο ψυχικό και οικονομικό κόστος, δικό μου και μελών της οικογενείας μου. όταν, ακόμα και καταγγελία μου, ύψους εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, των προγραμμάτων δημιουργίας βιβλιοθηκών, από το Ε.Ι.Ν., σε όλη τη χώρα, χρειάστηκε να επιστρατευτεί μια ξεχωριστή τροπολογία, του Νόμου ανασυγκρότησης της Εθνικής Παιδείας, του Άρη Σπηλιωτόπουλου, ώστε, να ξεπλυθούν και να μην ελεγχθούν, οι επίορκους & κακοί διαχειριστές, των Κοινοτικών αυτών προγραμμάτων, με τις “βιβλιοθήκες”…
[Αυτό που μπόρεσα να το αντιληφθώ -ακόμα κι ως πρόγευση- για τη λεηλασία του ΟΣΕ και απ’ το προσωπικό του, ήταν μέσα και απ’ την εμπειρία μου, με την -σχεδόν δίμηνη- “εκπαίδευση” μου, ως “Μηχανοδηγός Τρένων”, το 1982, στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Με τη μετάθεσή μου στο Τάγμα Μηχανικού, στον Αγιο Ιωάννη του Ρέντη, της Αθήνας. Και με τη βασική μου καθημερινή -υποτίθεται- “εκπαίδευση”, σ’ ένα διπλανό, γειτονεύον -του στρατοπέδου- μηχανουργείο και μηχανοστάσιο των τρένων του ΟΣΕ, στο Ρέντη. Μια “εκπαίδευση”, που ποτέ δεν έγινε κατά κανένα τρόπο. Πλην της καθημερινής, άσκοπης, ελεύθερης, μα & υποχρεωτικής, απ’ υποτιθέμενο πρόγραμμα “εκπαίδευσης”, με τη συναναστροφή μας, με άσχετους εργαζόμενους, στο μηχανουργείο του ΟΣΕ, με καφέ & τυρόπιτα και χωρίς καμιά εκπαίδευση…
Η συμπεριφορά κι η λειτουργία των υπαλλήλων του ΟΣΕ, εκεί, έμοιαζε με τυχαία κι άσκοπη συνάθροιση, σε ένα ιδιόμορφο καφενείο. Με ντεκόρ, τα εκτεθειμένα σκονισμένα μηχανήματα και εγκαταλελειμμένους πάγκους εργασίας. Και με ελεύθερη την προσέλευση και αποχώρησή τους. Αγνοούσες δε, ποιοι ήταν οι προϊστάμενοι και ποιοι οι υφιστάμενοι, εκεί. Οι περισσότεροι, προτιμούσαν να παίρνουν τον καφέ τους, στον εσωτερικό, γυάλινο, θάλαμο, ο οποίος είχε την επιγραφή, “Προϊστάμενος”.
Ποιο ορατή -αν & καθαρότερη & με στρατιωτική τάξη, στην εμφάνιση, ήταν η ανάλογη, με τον ΟΣΕ, κακοδιοίκηση και κακοδιαχείριση, στο διπλανό Στρατόπεδο Μηχανικού, που υπηρετούσα. Ως αποσπασμένος εκπαιδευόμενος Μηχανοδηγός τρένων (!), με την ειδικότητα, του Λοχία Διαβιβάσεων & Οδηγού Αυτοκινήτων. Όμως, πριν από τη συμπλήρωση της δίμηνης εκπαίδευσής μου, εκεί, διακόπηκε η παραμονή μου στο στρατόπεδο, και μετατέθηκα, δυσμενώς, στο στρατόπεδο Καμπάνη του Κιλκίς. Ο λόγος ήταν πως, είχα τιμωρηθεί, με 30 μέρες φυλακή, από τον συνταγματάρχη, την οποία άρχισα να εκτίω εντός του στρατοπέδου. Και μάλιστα, αμέσως μετά την άμεση απελευθέρωση φυλακισμένων, εκεί οπλιτών και τη μεταβάπτιση & μετονομασία του Πειθαρχείου του Τάγματος, από Πειθαρχείο Οπλιτών, σε Πειθαρχείο Υπαξιωματικών, όπως απαιτούσε ο “Στρατιωτικός Κανονισμός, 20-2″… Κι όλα αυτά γιατί: σε πρωϊνή αναφορά Τάγματος, είχα καταγγείλει, ενώπιον όλων, ατασθαλίες μονίμων Αξιωματικών του. Όπου, κατήγγειλα τις πιέσεις που μου ασκήθηκαν, για να πειστώ να καταχωρήσω -με καθήκοντα & γραφέα του 3ου γραφείου- τις “εκτός έδρας αμοιβές” κι “υπερωρίες”, σε μόνιμους Αξιωματικούς. Για συμμετοχή τους -υποτίθεται- σε τριήμερη κατάσβεση πυρκαγιάς, σε δάσος, στα όρια της Αττικής. Στη φωτιά αυτή, που είχα συμμετάσχει, δεν είχαν εμφανιστεί, καθόλου οι μόνιμοι Αξιωματικοί, πλην των δύο δόκιμων, μόνο, Αξιωματικών, που υπηρετούσαν στο Τάγμα. Ταυτόχρονα, κατήγγειλα και την κακοδιαχείριση, στα καύσιμα του στρατοπέδου και στα ψώνια της σίτισης των οπλιτών (όπως και την υπεξαίρεση τελάρων μήλων, σε καπό ΙΧ, Αξιωματικού…). Παραπέμφθηκα, στο Στρατοδικείο, στη συνέχεια, με 10 κατηγορίες, σε βαθμό κακουργήματος, για συκοφαντία Ανωτέρων & εξύβριση Ανωτέρων, που εκδικάστηκαν μετά τη στρατιωτική μου θητεία. Κι όπου, στο πρωτοβάθμιο Στρατοδικείο, με υπερασπίστηκε ο πρώην Πρόεδρος του ΔΣΑ & πρώην Πρόεδρος του Συνασπισμού Αρ. & Πρ., Νίκος Κωνσταντόλουλος και στο Εφετείο του Στρατοδικείου -που είχε απομείνει μια καταδίκη, για εξύρβριση Ανωτέρου- με υπερασπίστηκε, ως Δικηγόρος μου, ο πρώην Υπουργός, Στέφανος Τζουμάκας. ]
Πλέον των προαναφερθέντων, στο κεφάλαιο της “συναστρίας των πακέτων Ντελόρ”, άλλος ένας παράγοντας, για την απαξίωση του τρένου στην Ελλάδα, ο οποίος και συνέβαλε -νομοτελειακά- σε υπανάπτυξη & καθυστέρηση εκσυγχρονισμού του, ήταν κι εκείνος που θα πρέπει να συνδέεται και με τον ανταγωνισμό που πιθανότατα υπέστη,, απ’ συμφέροντα και συναφείς σκοπιμότητες, για την πλήρη επικράτηση και μονοκρατορία της αυτοκονητοβιομηχανίας, στη χώρα μας…
(#3ος_κρίκος_καταστροφικής_συναστρίας)
Στον κρίκο αυτό, εμπεριέχονται οι συνευθύνες των Success Stories της TUI και του αθέμιτου ανταγωνισμού της, σε βάρος του ελληνικού τουριστικού προϊόντος-που τείνει να είναι και μεταπωλούμενο, εξ εισαγωγών του, προϊόν- και του βαριά υποτιμολογημένου μας τουρισμού μας. Με ευλογίες, της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Καταστάσεις, που μας επέφεραν και τα βαρύτερα των Μνημονίων, που μας ρήμαξαν, πολύπλευρα. Και απ’ την καθυστέρηση εκσυγχρονισμού του σιδηροδρόμου, που, σαφώς, συνέτεινε στη συσσώρευση των παραμέτρων που συντέλεσαν στην εκδήλωση & της τραγωδίας των Τεμπών. Μια τέτοια καθυστέρηση, στον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρόμου, είναι ακριβώς, εκείνη που προκάλεσε και το απονεννοημένο δυστύχημα των Τεμπών…
Γιατί, η αγνόηση σημαντικών παραμέτρων, όπως είναι και οι δευτερογενείς, μεγάλες όμως, επιπτώσεις, απ’ την οικονομική παγίδευση του τουρισμού μας, ισοδυναμεί με ένα νέο: 《…Πάμε κι όπου βγει!》, που εξακολουθεί να είναι και να παραμένει, ο κυνικός κι αιματοβαμμένος τίτλος, του ολέθρου της ανείπωτης αυτής τραγωδίας -με τους καταγεγραμμένους, 57 νεκρούς, απ’ τη σύγκρουση των τρένων. Από τη συντριβή των αμαξοστοιχιών, στην κυριότερη σιδηροδρομική -διπλή- γραμμή της χώρας μας. Με ευθύνη, κυρίως, των επιτελικών υπεύθυνων, διοίκησης και διαχείρισής τους. Αλλά και ευρύτερα. Της διαχρονικής πολιτικής ηγεσίας της χώρας και των αρμόδιων εποπτικών Αρχών και φορέων, οι οποίοι, κατέστησαν δυνατή, πλέον, δυστυχώς, την ακραία πιθανότητα της αδιανόητης μαζικής δολοφονίας, από πράξεις και παραλείψεις των αρμοδίων…
Ανάλογη είναι -πλέον- και η εγκληματική ευθύνη, των αρμόδιων της Επιτροπής Ανταγωνισμού, οι οποίοι ανέχονται και επιτρέπουν στον Τουρισμό -στη λεγόμενη και ατμάμαξα της ελληνικής οικονομίας, αλλά & καρμανιόλα της, στην πράξη, της χαμένης ευημερίας μας- τον εκτροχιασμό του, εξ αιτίας του ασκούμενου αθέμιτου ανταγωνισμού, από τα Καρτέλ, που έστησε, λειτουργεί και ηγείται η γερμανική Τ.Ο., TUI. Έναν εκτροχιασμό που -και με τα ανθρώπινα θύματά του, ως η τεράστια αποθετική του ζημιά- προκάλεσε η ελλειμματική διαχείριση, με υποτιμολόγηση του τουριστικού προϊόντος, απ’ τα Καρτέλ της TUI. Μια υποτιμολόγηση, η οποία, ενώ συνέβαλε στον υποτροπιασμό μας, στο 1ο μνημόνιο, μας οδήγησε, αναγκαστικά, στην επιβολή του 2ου & 3ου των μνημονίων, όταν άλλες χώρες, μπόρεσαν και ξέφυγαν, με το ένα και μόνο μνημόνιο, που ολοκλήρωσαν. Απ’ τον υποτροπιασμό μας, δηλαδή, στον οποίο συνέπραξε, η ζημιογόνα, κακή διαχείριση, του τουριστικού κλάδου και μας εξώθησε στο δυστύχημα, ακόμα και υπό την αντανάκλαση του βάρος & του μεγέθους του τουρισμού, να τείνει να καταστεί, μονοκαλλιέργειες. Ενώ, επίσης, ο τουρισμός, συνέβαλε & στην μετανάστευση, με το Brain Drain, 500.000 νέων μας, τουλάχιστον, στο εξωτερικό! Γεγονός αδιαμφισβήτητο, άλλωστε, με τις αμοιβές που πρόσφερε ο κλάδος, η τουριστική μας αγορά, όλη αυτή την περίοδο. Και που τώρα, δηλώνεται ότι, μας λείπουν, άλλοι 100.000 εργαζόμενοι, για τη σεζόν του 2023, που πρέπει να αναζητηθούν και να βρεθούν, μόνο από τον 3ο κόσμο, με τους μισθούς που προσφέρονται και σήμερα…
Κι επειδή η ζωή συνεχίζεται και με οφειλόμενη την επίγνωση, αποφυγής ανάλογων σφαλμάτων, αναδημοσιεύουμε το άρθρο μας, προς εμπέδωση και διάγνωση των πληγών, απ’ τη διαιώνιση του τουριστικού μοντέλου της γερμανικής Tui που διακονούμε στη χώρα. Και το οποίο εξακολουθεί να μας αφαιμάζει και να μας απειλεί θανάσιμα, ενώ έχει συμβάλλει, με τις παράπλευρες ζημίες και επιπτώσεις που επέφερε. Και με την επαύξηση των πιθανοτήτων να επισυμβούν ξανά, στο μέλλον κι άλλες, ανάλογες ή μεγαλύτερες, τραγωδίες, αν δεν λάβουμε την κατάλληλη γνώση, ώστε να αποφύγουμε να βιώσουμε, ξανά, την ανείπωτη αυτή τραγωδία που εξακολουθεί να μας συγκλονίζει συθέμελα…
Ιδιαίτερο πειστικό, στο αμέσως προεκτιθέμενο σκεπτικό μας, είναι κι η αρθρογραφία μας, στο New-economy, στις 27/1ου/2023, με τίτλο: “Η Επιτροπή που έβλεπε την αμαξοστοιχία των Καρτέλ της TUI, να περνά”. Άρθρο, που το σύνδεσμο του, επικολλούμε αμέσως κι εδώ:
(#4ος_κρίκος_καταστροφικής_συναστρίας.)
Ο τελευταίος αυτός κρίκος της καταστροφικής συναστρίας, που “ρούφηξε τη νεότητα”, στο αδιανόητο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, έχει να κάνει με την ανύποπτη ποινικής ευθύνης, ιδεοληψία μας. Την ανεπαρκούς συγκρότησης και εγκληματική, τελικά, προκατάληψη μας. Απέναντι σε στερεότυπα και εμμονές μας, σε ιδεολογικές αγκυλώσεις. Πρόκειται για κοντόθωρες θεωρήσεις, μιας κουλτούρας καθυστέρησης & παρακμής. Όπως εκφράζεται με την ανοχή μας, στο όνομα μιας αντιρατσιστικής -αλλά ρατσιστικής, τελικά- μη ενσωμάτωσης των Ρομά, στον κοινωνικό μας ιστό. Όταν επιτρέπουμε την μη εκπαίδευση των παιδιών τους. Κάτι που μας οδηγεί & στην ανοχή μας, απέναντι στο “κυνήγι του χαλκού”, που ασκούν επαγγελματικά πια. Αυτό όμως εξυπηρετεί και τις μαφίες, που επωφελούνται και βολεύονται, ακόμα, κι απ’ τη δικαιολόγηση των ατέλειωτων παρατάσεων, των συμβάσεων. Όπως κι αυτής, της με αρ. 717/2014, η οποία αναβάλλονταν συνεχώς, ως μια ανολοκλήρωτη σύμβαση, ενώ διπλασιάζονταν και το κόστος, στο μεταξύ, εξ αιτίας -υποτίθεται- ανολοκλήρωτων έργων της εγκατάστασης συστημάτων, στην ασφάλεια & στην κίνηση των τρένων. Ακόμα κι οι προσεγγίσεις που ανατρούνται στο διαδίκτυο, για το θέμα, διακρίνονται, από: ελλειμματικές & κοντόθωρες, έως μονόπλευρες & μεροληπτικές. Όταν, προσπαθούν να σκιάσουν τις αιτίες και να αποκρύψουν ευθύνες, των αναξιοπαθούντων αυτών συμπολιτών μας. Προς τους οποίους, ψηφοθηρούν, συχνά, χωρίς ουσία & αδιάντροπα. Αναφέρομαι στις κοινωνικές εκείνες ομάδες που, επιβιώνουν, αποκλειστικά, από αποψίλωση υλικών τρένων και την μεταπώλησή τους για ανακύκλωση.
Η ίδια αυτή ιδεοληψία, επί Υπουργίας του κ. Καλογήρου, έφτασε στο σημείο να πετύχει την αποποινικοποίηση, στους παραβατικούς αυτούς συμπολίτες μας. Κι όταν αυτοί αφαιρούν ή καίνε, τα συστήματα, ασφάλειας και κίνησης τρένων, τους παρέχετε επιείκεια και νομική προστασία, με την μετατροπή των προηγούμενων σχετικών προβλέψεων του νόμου & την τροποποίηση των διατάξεων δίωξης των εγκλημάτων αυτών, στην ευνοϊκότερη μεταχείρισή τους. Να μπορούν, στο εξής, να χαρακτηρίζονται τα κακουργήματα τους αυτά, ως απλά πλημμελήματα, όπως, άλλωστε, χαρακτηρίζονται και μέχρι σήμερα.
Ο δικός μου προβληματισμός, για το κοινωνικό φαινόμενο που περιγράψαμε και αποτελεί τον αστάθμιτο εκείνο παράγοντα, που εμποδίζει την αποκατάσταση της κανονικότητας λειτουργίας στα τρένα και αφορά την ασφάλεια & λειτουργία τους και στο μέλλον, ξεπερνάει, ίσως, ως &:τις επιστημονικά ορθές και εκσυγχρονιστικές απόψεις του εξαιρετικού Εμπειρογνώμονα, σε θέματα δημόσιας διοίκησης, κ. Παναγιώτη Καρκατσούλη. Ο οποίος, όταν αναφέρεται, στις αβελτηρίες και τους αναχρονισμούς, που μας καταδειναστεύουν, περιορίζει τις αιτίες, στον λαϊκισμό που επικρατεί και στο “πελατειακό κράτου” που συντηρούμε. Οι δικές μου απόψεις, επεκτείνονται κι εισχωρούν μέχρις στις τόσο διαδεδομένες, πολιτισμικές και κοινωνικά αποδέκτες -δυστυχώς- προκαταλήψεις μας και πρακτικές. εκείνες, που θεωρούν φυσικό, να αμέχονται, να θέλουν και να μπορούν να βιοπορίζονται, συστηματικά, κάποιοι, από τον παρασιτισμό και τη λεηλασία δημόσιου πλούτου και της δημόσιας περιουσίας, που είναι κοινή περιουσία όλων μας. Έτσι που, στην περίπτωση, πια, που θα αποφασίζαμε να διακόψουμε τις κακές αυτές πρακτικές τους και εμπεδωμένες συνήθειές τους, θα φτάναμε, να γινόμαστε κι εμείς υποκείμενοι ακόμα χειρότερων δεινών, που θα επαπειλούνται σε βάρος όλων μας. Ώστε, απ’ ανάγκη πια, να φτάνουμε να κραυγάσουμε ως και το Καβαφικό ποιητικό αναρώτημα, απ’ το ποίημά του:
“ΠΕΡΙΜΈΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΆΡΟΥΣ”
«…Και τώρα τί θα γίνουμε χωρίς Βαρβάρους. Οι Άνθρωποι αυτοί, ήταν μια κάποια λύσις…».
Γιατί, οι αναμενόμενες, άλλες, παράπλευρες απώλειες, της ασύλληπτης αυτής τραγωδίας των Τεμπών, εάν καταφέρουν, τουλάχιστον, να μας κάνουν να ανασχέσουμε, αποτελεσματικά, τη λεηλασία της περιουσίας του Ο.Σ.Ε., απ’ τις μαφίες της “κλοπής του χαλκού”, στα τρένα, τότε όμως, πρόκειται να διαιωνίσουν κι άλλους, νέους κινδύνους και νέες τραγωδίες και μάλιστα, σε επαυξημένο βαθμό. Όταν, η κλοπή του χαλκού των τρένων, δεν ήταν, μέχρι σήμερα, μια στιγμιαία δραστηριότητά τους. Εκατοντάδες ήταν κι οι οικογένειες που βιοπορίζονταν, από την κλοπή χαλκού, των συστημάτων κίνησης κι ασφαλείας τρένων, όλης της χώρας. Όπως, του Προαστιακού, ακόμα και του Metro!!! Έτσι, και σε περίπτωση άμεσης κι απότομη αποκοπής τους, απ’ τη βιοποριστική αυτή δραστηριότητά τους, εκτός από κλέφτες, πλέον, θα υποχρεωθούν, στο εξής, πια, να γίνουν -από την μία μέρα στην άλλη και σε μεγάλο τους ποσοστό, με μαθηματική ακρίβεια- ως και ληστές και δολοφόνοι!!!
Κι αυτό, για λόγους άμεσης επιβίωσής τους.
Ο λόγος θα είναι ότι: όλα τα χρηματοδοτικά προγράμματα, για την εκπαίδευση, την κοινωνική ένταξη και ενσωμάτωση των Ρομά, στη χώρα, επί δεκαετίες, αχρηστεύτηκαν, στην πράξη, ανεξαιρέτως, όλα. Εξ αιτίας, ιδίως, των οδηγιών, συνδικαλιστικών ηγεσιών των εκπαιδευτικών, προς μέλη τους, να πρέπει να υπογράφουν -όλοι- τις ψευδείς βεβαιώσεις φοίτησης των μαθητών Ρομά. Προκειμένου να αποφεύγονται οι τριβές μαζί τους, μα και να μην αποστερούνται των “εισοδημάτων” τους, οι αναξιοπαθούντες αυτοί συμπολίτες μας…
Γι’ αυτό και το ποιητικό αναρώτημα: “…Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τους Βαρβάρους. Οι Άνθρωποι αυτοί, ήταν μια κάποια λύσις.”…
https://www.tanea.gr/…/mafia-lathraiwn-metaforwn-ston-ose/
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=5913105115393531&id=100000823047236
Για άλλα άρθρα του κ. Μυλωνά πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.
Πραγματεία για τον τουριστικό κλάδο της οικονομίας μας, πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.
Οι απόψεις των αρθρογράφων είναι προσωπικές, δημοσιεύονται στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου, και δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουν κι αυτές του new-economy.gr.