ΕΛΛΑΣ-ΓΑΛΛΙΑ συμμαχία & ο «Γκρίζος Λύκος» στη γωνία!!!
Του Παναγιώτη (Τάκη) Κ. Μυλωνά, Οικονομολόγου
Και Επιτέλους!!!
Και Rafale και Belharra, αλλά και “Σύμφωνο, Αμοιβαίας Αμυντικής Συνδρομής” μας, με τη Γαλλία…
“Καλώστηνε κι ας άργησε“, που θα έλεγε, με κάποια λαϊκή του έκφραση κι ο θυμόσοφος της παρέας…
Και κυρίως: Μια συμφωνία, συμμαχίας μας, με τη Γαλλία, που ίσως και να άργησε ήδη. Είναι, πάντως και ιδεολογικά θεμελιωμένη, σε στέρεες πλέον βάσεις και ουσίες, οι οποίες εμπεριέχουν, επίσης και πολύ ευρύτερες προοπτικές και σημασίες…
Μια συμμαχία, δηλαδή, που -μετά και τις συγκλονιστικές εξελίξεις στο Αφγανιστάν, με τις παγκόσμιες συνέπειές τους και ιδίως, μετά και την “τριμερή συμφωνία” (Αυστραλίας, Αγγλίας, Η.Π.Α.), τη λεγόμενη AUKUS, στον Ειρηνικό Ωκεανό, εξωθεί πια και το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη δρομολόγηση, για τη συγκρότηση μιας κοινής Εξωτερικής Πολιτικής. Την εξωθεί, ακριβώς, προς τη δημιουργία μιας Ενιαίας Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε., ως “ενιαίας γεωπολιτικής οντότητας“, στο παγκόσμιο σύστημα, που όμως απουσίαζε δραματικά μέχρι τώρα, μιας και δεν μπορούσε να έχει διαθέσιμο, ως σήμερα, το μέσο για έναν τέτοιο ρόλο. Και η οικοδόμηση μιας σοβαρής κι αξιόπιστης Εξωτερικής Πολιτικής, για την Ε.Ε., έχει ως μοιραία συνέπειά της και τη δημιουργία του αναγκαίου “Ευρωστρατού” της, για το Αμυντικό σκέλος αυτής της πολιτικής. Ώστε, να μπορέσει και η ίδια η Ε.Ε., να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών και στο ρόλο που της αναλογεί -και μας αφορά ως μέλος της- στην παγκόσμια σκακιέρα. Και έτσι, να βρεθεί σε θέση -ως αυτοδύναμη Ευρωπαϊκή Ένωση πια- να αντιμετωπίσει -στην κυριολεξία- και τα ζωτικά εκείνα προβλήματα, που την απειλούν ήδη, ως και με την ίδια τη διάλυσή της ακόμα…
Και προκειμένου να επικεντρωθούμε ακριβώς, σε ότι μας αφορά και μας εμπεριέχει κι επηρεάζεται, άμεσα: από τα απόνερα των παγκόσμιων γεωπολιτικών εξελίξεων (με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής), από τα παγκόσμια γεωοικονομικά (με τους αγωγούς και την ενέργεια) και από τα νέα -υπό πλήρη ρευστότητα- παγκόσμια γεωστρατηγικά δεδομένα των μεταβολών και των ανακατατάξεων που συντελούνται ήδη σε όλη την υφήλιο, θα πρέπει κι εμείς να μπορούμε αναγνώσουμε ορθότερα -κατά το δυνατόν- την περιρρέουσα πραγματικότητα και να σταθούμε -ως Λαός και ως Έθνος- στο ύψος των αναγκών μας και των περιστάσεων που μας επιβάλλονται, αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε και την υπαρξιακή μας συνέχεια…
Γι’ αυτό, κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα οπτικής θεώρησης και προσέγγισης της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, θα ήταν ασυγχώρητο λάθος -για την υπαρξιακή μας οντότητα- να παραβλέψουμε ή έστω, να υποεκτιμήσουμε και να υποτιμήσουμε, τη διαρκώς υφιστάμενη και συνεχώς διογκούμενη πραγματική απειλή, που συνιστά και συγκροτεί το αδηφάγο “τέρας” του ανερχόμενου “ΝεοΟθωμανισμού“, στη γειτονιά μας. Και το οποίο, με τις ολοένα και περισσότερο αυξανόμενες και εντεινόμενες αξιώσεις του, σε βάρος της χώρας μας και με τις διαρκώς οξυνόμενες και πυκνές, ωμές και στρατηγικά προσχεδιασμένες, παραβιάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, απειλεί ευθέως -και μας το δηλώνει και ρητά- ως κι αυτή ακόμα την επιβίωσή μας, ως Λαός κι ως Έθνος…
Και επικεντρωνόμενοι, ακριβώς, στα θέματα, τα ζητήματα και τα συμφέροντα που έχει -εξ αυτών- η χώρα μας, από τις επιπτώσεις και τα απόνερα, όλων των προαναφερθεισών αυτών, διεθνών και παγκόσμιων, εξελίξεων, διαβλέπουμε πως, η Συμμαχία αυτή, Ελλάδας, με τη Γαλλίας, η οποία ξεπερνά όλες τις προϋπάρχουσες, άλλες, συμμαχίες, συμφωνίες και δεσμεύσεις, των δύο μερών μας, μας επηρεάζει εξαιρετικά θετικά. Ενώ, έτσι, εξυπηρετείται άμεσα και η χώρα μας, ακόμα και στο επίπεδο της παγκόσμιας γεωστρατηγικής διπλωματίας και στις διαπραγματεύσεις που γίνονται, για τον καθορισμό της νέας “Παγκόσμιας Ισορροπίας Δυνάμεων” στην Οικουμένη. Άλλωστε, γίνεται απ’ τον καθένα αντιληπτό πως, αυτή η Ελληνογαλλική συμμαχία, α π ε μ π λ έ κ ε ι ως και τις ΗΠΑ, απ’ τη δυνατότητα κάποιας διαπραγματευτικής χρήσης του “δολώματος”, της “Ανατολικής Μεσογείου” & του “Αιγαίου” (ή -διαζευτικά- της λεγόμενης, απ’τον ίδιο, “Γαλάζιας Πατρίδας” του Ερντογάν), με το δέλεαρ, της πλήρους επανάκαμψης της Τουρκίας στο Δυτικό Συνασπισμό…
Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν, τόσο η διεθνής συγκυρία, που ακροθιγώς περιγράψαμε, όσο και το παρατεταμένα απρόβλεπτο της ανεξαρτητοποιημένης -περιφερειακά και όχι μόνο- εξωτερικής πολιτικής και των εξοπλισμών της Τουρκίας, στην ασκούμενη πολιτική του “νεοσουλτάνου” Ερντογάν, αύξησε, ακόμη περισσότερο, τη διαπραγματευτική γεωστρατηγική θέση της Τουρκίσς, στον κλιμακούμενο νέο ανταγωνισμό και στην εντεινόμενη αντιπαράθεση των σημερινών Υπερδυνάμεων στον πλανήτη. Και αυτή, η ιδιαίτερα σημαντική -αντικειμενικά- γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας (Λόγω της γεωγραφικής θέσης της, των επιρροών της στον μουσουλμανικό κόσμο, του ρόλου της στο μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα, που συστηματικά εργαλειοποιεί, καθώς και των επιρροών κι επεμβάσεών της, σε άλλες χώρες. Αλλά και λόγω, του πληθυσμιακού όγκου που αυτή αντιπροσωπεύει, μα και του όγκου των οικονομικών σχέσεων που διατηρεί με πολλές σημαντικές χώρες και κυρίως με τη Γερμανία), έχει φουσκώσει κι άλλο επικίνδυνα, απ’ την ατιθάσευτη αυτή μεγαλομανία του Ερντογάν.
Όπως αυτή εκδηλώνεται όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα, απ’ το ανεξέλεγκτο και απ’ το ευμετάβλητο των σημειούμενων -εξακολουθητικά- πολιτικών του επιλογών, στην εξωτερική του πολιτική, καθώς και απ’ την ακολουθούμενη πολιτική του, στους πολεμικούς υπερεξοπλισμούς του κ.λπ.. Κι ενώ, το απρόβλεπτο αυτό χαρακτηριστικό του Ερντογάν, αφορά το είδος και την ποιότητα ενός ασταθούς ηγέτη, που οδηγεί συχνά σε οδυνηρές περιπέτειες τους λαούς -όπως και στην περίπτωση του Χίτλερ- ωστόσο, το όραμα του μεγαλοϊδεατισμού του και οι επιδιώξεις του, για τη “Γαλάγια Πατρίδα”, έχουν γίνει πια κτήμα και του βαθέως κράτους της Τουρκίας, αλλά και του μεγαλύτερου φάσματος των πολιτικών δυνάμεων και του Λαού της. Και παρ’ ότι, οι σημειούμενες κυκλοθυμικές συμπεριφορές της σημερινής τούρκικης ηγεσίας, ως προς τη τοποθέτησή της, απέναντι στο διεθνές σύστημα και το στερέωμα των υπερδυνάμεων, να μπορούν να δημιουργούν και μια σημαντική αστάθεια κι επικίνδυνες αβεβαιότητες, για την ίδια Τουρκία. Όμως, την ίδια στιγμή, αυτές οι ίδιες, μερικές φορές και σε συγκεκριμένα κρίσιμα χρονικά διαστήματα, για τα παγκόσμια δρώμενα, μπορούν ως και να διπλασιάσουν την ισχύ της διαπραγματευτικής δύναμης της Τουρκίας, απέναντι στις υπερδυνάμεις. Όταν, με τόση ευκολία, μπορεί αυτή, να αλλάζει τα στρατόπεδα που θέλει να ανήκει. Μεταβάλλοντας, ως και στο διπλάσιο του μεγέθους που αντιπροσωπεύει, το βάρος της. Με την άμεση αντιστροφή των συσχετισμών, απ’ τις μετατοπίσεις της, στην παγκόσμια σκακιέρα, στην ισορροπία των σημερινών υπερδυνάμεων κι οι οποίες, όπως φαίνεται, αναμετρώνται πλέον δίχως όρια…
Στη δε συμφωνία και συμμαχία μας με τη Γαλλία, δεν υπάρχει μόνο η ταύτιση των απόψεων και των συμφερόντων μας, όπως αυτά αναδεικνύονται απ’ την ολοένα και οξυνόμενη ένταση που γνωρίζουμε, απ’ την επικαιρότητα των συνεχών προκλήσεων και παραβιάσεων που μας ασκεί η Τουρκία στο Αιγαίο και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Αλλά, η ταύτιση αυτή των κοινών μας συμφερόντων με τη Γαλλία, επεκτείνεται και πέραν της Μεσογείου, έως και παγκόσμια. Ιδίως, μάλιστα, όταν -πέρα κι από τα κοινά συμφέροντά μας, με την TOTAL και τον σχεδιαζόμενο αγωγό φυσικού αερίου -τον υποθαλάσσιο, κατά μέγιστο μέρος- αγωγό του EASTMED, υπάρχουν κι άλλες διαστάσεις, που μας συνδέουν επίσης.
Υπάρχει και το -καθόλου ευκαταφρόνητο, αν και φαίνεται ακραίο- προηγούμενο ενδεχόμενο, το οποίο θα μπορούσε και να είχε συμβεί. Όπου, μια τυχούσα κακή -κι ατυχής για πολλούς- “διευθέτηση” των λεγόμενων των “Ελληνοτουρκικών διαφορών” -χρησιμοποιώντας εδώ την Τουρκική ορολογία- η οποία θα τύχαινε να βασιζόταν σε μια “ανύπαρκτη” ή μια “μειωμένη επήρεια” των Ελληνικών Νησιών, σε ΑΟΖ, αυτή θα δημιουργούσε, τότε, το -παγκόσμιο- κακό του προηγούμενο, στην αναλογική εφαρμογή της, για το “Δίκαιο της Θάλασσας” και στον Ειρηνικό Ωκεανό…
Με σοβαρή και πιθανότατη συνέπειά του, να σημάνει και την αποστέρηση, απ’ τη Γαλλία, της Πρώτης θέσης της, σε Α.Ο.Ζ., παγκοσμίως, με τα 7,6 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα που ήδη διαθέτει και της αναλογούν απ’ αυτό το “Δίκαιο της Θάλασσας”. Αναφερόμαστε εδώ, ιδίως, στις υπερπόντιες γαλλικές κτήσεις της, στον Ειρηνικό Ωκεανό…
Μια παγκόσμια πρωτιά της Γαλλίας, ακριβώς, στην οποία, οι ΗΠΑ, την ακολουθούν -σε απόσταση αναπνοής- με την ΑΟΖ που τους εξασφαλίζει και προσφέρει σε αυτές, το Νησί της Χαβάης, στο μέσον του Ειρηνικού Ωκεανού. Στον Ωκεανό και πάλι, όπου, τον έχουν μετατρέψει και αναδείξει, οι νέες Υπερδυνάμεις -και τώρα με την AUKUS- ως τον νέο κεντρικό άξονα της νέας παγκόσμιας αναμέτρησης κι αντιπαράθεσής τους, στον -επίσης νέο- εντεινόμενο, στις μέρες μας, ανταγωνισμό των υπερδυνάμεων, Κίνας και Η.Π.Α.!