ΕΚ ΒΑΘΈΩΝ…

(“Όποιος τη νύχτα περπατεί …”)!!

του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου

Ξύπνησα και σήμερα το πρωί, με έναν ακόμα καταιγισμό, ύβρεων και απειλών, από σύσσωμη την ηγεσία της γειτονικής χώρας, Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, πως: “Θα ‘ρθουν νύχτα”!!!

Και γιατί; Γιατί, δεν μπορούν να κρατηθούν άλλο!

Κι αυτά, τα μετέφερε, απ’ την Κωνσταντινούπολη, ο αγαπητός, πια, δημοσιογράφος, Μανώλης Κωστίδης, μέσω της τηλεόρασης…

Και εγώ, εδώ, στα Χανιά -συντροφεύοντας, για λίγο, αυτές τις μέρες, το μεσαίο μου γιο, Γιώργο, που σπουδάζει στο Πολυτεχνείο της Κρήτης κι ο οποίος διαμένει, σχεδόν, δίπλα στους “Τάφους των Βενιζέλων”- αποφάσισα να ρωτήσω, τον Μεγάλο μας Λευτεράκη, γιατί τα ζούμε όλα αυτά και τι άλλο να περιμένουμε, περαιτέρω;;;

Γιατί, έχοντας, δύο Γιούς, σε ηλικία στρατεύσιμη κι Έναν ακόμα, να πλησιάζει σ” αυτή, δεν θα ‘θελα να τους δω σαν Ήρωες, μέρα & νύχτα. Αλλά, θα ήθελα, να μπορέσουν να ανοιχτούν στη ζωή τους και να δημιουργήσουν, για το κοινωνικό σύνολο και για τον εαυτό τους. Αλλά, για να συμβούν όλα αυτά, θα πρέπει, πρώτα, να ζήσουν ειρηνικά…

Έβαλα, λοιπόν, το αυτί μου, στο κορμό ενός δένδρου, στο εδώ πάρκο των Βενιζέλων, να ακούσω τι έχει να μας πει ο Λευτεράκης.

Ο Μέγας Λευτεράκης, που διπλασίασε την Ελλάδα. Ο οποίος, παραλίγο να τη τριπλασιάσει. Και που, ο ίδιος, με το ρόλο που διαδραμάτισε, καθόρισε -όσο κανείς άλλος- τις προϋποθέσεις σύνταξης των όρων της Συνθήκης της Λωζάνης. Της Συνθήκης, την οποία τώρα επικαλούνται, ως κάποιο πρόσχημα, στις σχεδιαζόμενες βραδινές εξορμήσεις, οι καλοί μας γείτονες, Τούρκοι…

Κι ο Λευτέρης, μου αποκρίθηκε, υπόκωφα, μα και σοφά, ως εξής:

– Άκουσε, μου λέει…

Επειδή τις αμαρτωλές προφάσεις & τσιριμόνιες των Τούρκων, τις ακούνε και κάποιοι ξένοι, που τους χρειάζονται τώρα. (Δες πόσο μπορούν και εκβιάζουν τη Δύση, στο θέμα ένταξης, Σουηδίας & Φιλανδίας, στο ΝΑΤΟ).

Κι επειδή, δεν είναι υποχρεωμένοι να θυμούνται, καν, οι ξένοι, το γεγονός ότι: η Τουρκία, δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη Συμφωνία αυτή Τα σημερινά απειλητικά τους καμώματα, είναι όλα, σκέτες “προφάσεις εν αμαρτία”, που απειλούν, τόσο άδικα κι απροσχημάτιστα, την Ειρήνη στην περιοχή αυτή του κόσμου και τη ζωή των απλών Ανθρώπων, που την κατοικούν…

Το μόνο επιχείρημα που χρειαζόμαστε, προς όλους τους ξένους, είναι ένα δάνειο μας, απ’ την ίδια την Τουρκική Γλώσσα.

Όταν, η τουρκική γλώσσα περιγράφει η και ονοματίζει τους Έλληνες, τους λέει και τους γράφει ως “Γιουνάν” (ως Ίωνες, δηλαδή). Και Ιωνία, είναι όλη η Δυτική Ακτή της Μικράς Ασίας, που σταματά στο ελληνικότατο Αιγαίο, την καρδιά των Δαναών, των “Ανθρώπων της Θάλασσας”, κατά τον Όμηρο. Αφού το προαιώνιο ιστορικό κέντρο του ελληνισμού, ήταν, πάντα, το αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Το Αιγαίο, ολόγυρα, με το αρχιπέλαγος των Νησιών του κι όλες τις πλευρές του Αιγαίου Πελάγους, πέρα, έως πέρα, ελληνικές…

Και προφανώς, οι Έλληνες, με την Επανάσταση της Εθνικής μας παλιγγενεσίας π’ απελευθέρωσε σταδιακά τα σκλαβωμένα μέρη της πατρίδας μας, έφτασε να απελευθερώσει -για λίγο καιρό- ως και μέρος της ελληνικότατης Ιωνίας. (Και ο αγώνας μας, τότε, ήταν εθνικοαπελευθερωτικός και καθόλου επεκτατικός ή αποικιοκρατικός/ιμπεριαλιστικός) Ήταν οδυνηρή πραγματικότητα, όμως, αφού δεν κράτησε κι ήρθε η καταστροφή, με τις χαμένες πατρίδες του 1922. (“Χαμένες Πατρίδες, πλέον, ναι. Αλλά ξεχασμένες, όχι…”). Ήταν το αποτέλεσμα της δολερής διχόνοιας και του διχασμού του Έθνους μας, στις κρίσιμες εκείνες στιγμές. Στις οποίες, υπονομεύθηκε κι όλας, πριν καν ξεκινήσει. Με αποτέλεσμα, μετά τη -λεγόμενη- Μικρασιατική εκστρατεία και την -ακολουθείσασα- Μικρασιατική Καταστροφή και το ολοκαύτωμα της Σμύρνης να καίγεται, συνθέμελα, το 1922. Είχε υπονομευτεί αυτή η απελευθέρωση της Ιωνίας, από το 1915 κιόλας. Με την αποχή μας, απ’ την μάχη της Καλλίπολης. Λόγω φίλογερμανικής στάσης του τότε Έλληνα μονάρχη και κουνιάδου του Γερμανού Κάϊζερ…

Συνεπώς, λοιπόν, τα Νησιά μας, στο Ανατολικό Αιγαίο, δεν είναι -όπως λένε οι Τούρκοι- στην “μύτη της Τουρκίας” που διεκδικεί τώρα “ζωτικό χώρο”, με τα Χιτλερικά της επιχειρήματα… Αντίθετα, είναι τα Ελληνικότατα ακριτικά, πια -αντί για κεντρικά, μετά το χαμό της Ιωνίας- Νησιά της Πατρίδας μας. Μα είναι, επίσης, τα Μνήματα και τα μνημεία των -χιλιάδων και χιλιάδων- προγόνων μας, που τους “πάστωσαν σαν σαρδέλες” -όπως μας λέει και πάλι ο Ερντογάν- οι Κεμαλιστές της εποχής εκείνης, του 1922.

Εκεί, μένουμε κι εμείς μαζί τους, ” παστωμένοι”, πάντα κι ακλόνητοι, να φυλάττουμε Θερμοπύλες. Στη βάση -πάντα- των δικαιωμάτων & των ορίων που προβλέπει, σχετικά, η νομοθεσία του Διεθνούς Δίκαιου και του Δίκαιου της Θάλασσας και των θαλάσσιων ζωνών της…

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…

Κι όποιος έχει αντίρρηση, ας έλθει όποια ώρα της ημέρας θέλει, για να μετρήσει το “δικό του δίκιο”, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή και όπου αλλού θέλει. Να μην έρθει όμως νύχτα, ποτέ του. Γιατί “αγουροξυπνάμε”… Και πρέπει να ξέρει ότι, μπορεί να συμβούν και σ’ αυτόν, βαριά ατυχήματα, όπως και σε όλους μας, άλλωστε…

Κι ιδίως, σε: “όποιον τη νύχτα περπατεί…”!!!

Για άλλα άρθρα του κ. Μυλωνά πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ,  εδώ, εδώ,  εδώ, εδώ, εδώ, εδώ,  εδώ,  εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.

Πραγματεία για τον τουριστικό κλάδο της οικονομίας μας, πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.

Οι απόψεις των αρθρογράφων είναι προσωπικές, δημοσιεύονται στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου, και δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουν κι αυτές του new-economy.gr.