Ο κυνισμός πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης είναι ένα κακό που μύρια άλλα έπονται
του Παναγιώτη (Τάκη) Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου
Με αφορμή τον σημειούμενο τραγέλαφο, των σχετικών δηλώσεων, των “Δούκα & Λιβανού” & της συνακόλουθης παραίτησης του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης -για την τότε “Εποποιΐα” της κυνικής διαχείρισης, απ’ την εξαγορά συνειδήσεων, το 2007, κατά την -τότε- αποζημίωση των πυρόπληκτων της Πελοποννήσου- μου ήρθε, έντονα, στην μνήμη μου, και η “κεντρική ιδέα” του βιβλίου μου, που κυκλοφόρησε, το Σεπτέμβρη του 1989, με τίτλο: 《Η αληθινή λεηλασία της Ελλάδας.》.
Και η “κεντρική ιδέα” του βιβλίου μου αυτού -που γράφτηκε με αφορμή το εκδικαζόμενο, τότε, “σκάνδαλο Κοσκωτά” (Όχι γι’ αυτό, το ίδιο, το σκάνδαλο. Αλλά για τη διερεύνηση των συνθηκών που γεννούν τέτοια σκάνδαλα, όπως ήταν κι αυτό του Κοσκωτά)- αφορούσε την πεποίθησή μου, όχι μόνο τη Θεωρητική, αλλά και την μικρή, ακόμα, Εμπειρική μου γνώση, ότι:
《Λειτουργούσαμε και βιώναμε, μέσα σ’ ένα επικρατούν καθεστώς, ενός αδιαμφισβήτητα κι αδιαφιλονίκητα νόμιμου ή και νομιμοποιημένου, Κυνισμού. Κυνισμού, σε ότι χαρακτήριζε την άσκηση και τη διαχείριση της εξουσίας, στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα της οικονομίας μας…
Και όπου: ο μεν Δημόσιος τομέας, αποτελούσε την μόνιμη έκφραση και την ανομολόγητη προέκταση της συστηματικής συγκάλυψης των πολυποίκιλων ιδιωτικών συμφερόντων. Κι ο δε, Ιδιωτικός τομέας, που μπορούσε να ευημερεί και να είναι βιώσιμος, ήταν μόνο, ο “κρατικοδίαιτος”. Εκείνος, ακριβώς, που είχε ιδιαίτερες προτιμησιακές ή προνομιακές σχέσεις, με το Δημόσιο τομέα ή -έστω- με κάποιους απ’ τους φορείς του…》!
Απ’ τις εργασιακές μου εμπειρίες, ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν και η ακόλουθη:
Μετά από την προϋπηρεσία μου, ως λογιστής, σε μεγάλο ταξιδιωτικό πρακτορείο, προσλήφθηκα, ως οικονομικός επιστήμονας, στις κεντρικές οικονομικές υπηρεσίες κάποιου δημόσιου οργανισμού, στην οδό Α. Συγγρού. Μια απ’ τις υποχρεώσεις μου εκεί -ως Πρόεδρος, μάλιστα, της τότε “Επιτροπής παραλαβών”, το 1984- ήταν και η παραλαβή, 16.000 λίτρων πετρελαίου, για τις ανάγκες θέρμανσης του κτηρίου των γραφείων μας.
Η παραλαβή αυτή, απέβη επεισοδιακή, με την τμηματική παράδοση του πετρελαίου, από τα 11.000 λίτρα, αρχικά, να φτάσει στα 14.650 λίτρα, στο τέλος της. Και με πάρα πολλές τριβές, αποχωρήσεις και επανακάμψεις, του βυτιοφορέα, λόγω της ασυμφωνίας μας στο μέτρημα της ποσότητας παράδοσης. Πράγμα που μας δαπάνησε ένα ολόκληρο πεντάωρο, αναμονής και προστριβών, χωρίς τη τελική μας συμφωνία και χωρίς τις υπογραφές στα πρακτικά παράδοσης και παραλαβής του πετρελαίου θέρμανσης…
Ακολούθησε, η συγκρότηση Επιτροπής του δημόσιου φορέα, για μετάβαση, μετά από συμφωνηθέν ραντεβού, σε διαπραγμάτευση, του δημόσιου φορέα που θα εκπροσωπούσα -και πάλι ως πρόεδρος της Επιτροπής- με την Ανώτατη Διοίκηση της κρατικής τότε EKO, που έδρευε στο 18ο όροφο του “πύργου των Αμπελοκήπων”.
Εκεί μας υποδέχθηκε, με πολλές ευγένειες, το σύνολο της διοίκησης της ΕΚΟ και αφού άκουσε με προσοχή τα παράπονα μας, ζήτησαν απ’ την γραμματέα τους και μας έφερε το φάκελλο του Δημόσιου Μειοδοτικού Διαγωνισμού, για την μεταφορά καυσίμου της εταιρείας, προς τους καταναλωτές -πελάτες της Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με την εταιρεία του μειοδότη μεταφοράς του πετρελαίου τους, που ανέλαβε την μεταφορά όλων των ετήσιων πωλήσεων πετρελαίου της κρατικής ΕΚΟ, μειοδοτώντας, με μηδενικό κόστος και χωρίς καμία άλλη απαίτηση για την μεταφορά τους.
Με μια τέτοια “Εποποιΐα” διαχείρισης, η διοίκηση της Κρατικής -τότε- ΕΚΟ, θεώρησε ότι μας αποστόμωσε, στα όποια και όσα παράπονα της διατυπώσαμε εκεί.
Για να καταλήξει, η διοίκηση και πάλι, της Κρατικής ΕΚΟ, με πολύ έπαρση, στα αλαζονικά και αυτοθαυμαστικά της, συμπεράσματα:
(α) Έτσι μπορούμε Εμείς κι εξυγιαίνουμε την ΕΚΟ, πυλώνα της εθνικής μας οικονομίας. &
(β) Τι θέλετε, επί τέλους;;; Τζάμπα τη βενζίνη της μεταφοράς του πετρελαίου σας;;; Να μην κρατήσει κάτι απ’ τον “αφρό της παραλαβής σας”;;;. Μόνο από τη τσέπη του να τα βάζει;;;
– ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ, ΜΑΣ ΑΠΟΣΤΌΜΩΣΕ, Η ΔΙΟΊΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΟ, ΤΌΤΕ !!!
(Αργότερα, όμως, ήρθε -όχι ο έρωτας, αλλά- η χρεοκοπία της χώρας μας και τα μνημόνια. Αλλά πάντως κι ο κυνισμός της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής υποτροπιάζει ακόμη!)._
Για άλλα άρθρα του κ. Μυλωνά πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.
