Πραγματεία για τον τουριστικό κλάδο της οικονομίας μας (μέρος πρώτο)

του Παναγιώτη (Τάκη) Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου

(Μια εργασία που επιχειρεί και απαντά στο ερώτημα: << Ποιά σχέση υπάρχει μεταξύ, του ελληνικού τουρισμού και της γερμανικής TUI ; >>.)

_______ _______ _______ _______

* {Εργασία που συμπληρώνει την αντίστοιχη προηγούμενή της, με αναδημοσίευση.}

ΜΈΡΟΣ ΠΡΏΤΟ (1/5):

<< ΤΟ ΚΟΥΪΖ >>

Κουΐζ:

– Ποιός κλάδος οικονομίας, εξαρτάται τόσο πολύ από τις Εισαγωγές του;

(Τις Εισαγωγές, που συνιστούν: το: 85% των Εσόδων του ή / και το: 65% των Εξόδων του!).

Στην απάντηση του προαναφερθέντος “κουΐζ” -χωρίς καμιά δόση υπερβολής. Και μετά την αναγγελία για άρση όλων των απαγορευτικών μέτρων προστασίας μας απ’ τον Covid-19- θα μπορούσε να μαντέψει κανείς, ότι, το “Κουΐζ” αυτό, αναφέρεται στον κλάδο, ο οποίος “θριαμβεύει”, περισσότερο από μια δεκαετία τώρα, με τον “πανωλεθρίαμβό” του, επιβιώνοντας κι αναπτυσσόμενος, δυναμικά, με:

-τις άδηλες χρηματοδοτήσεις του, από τους Tour Operators, για την επέκταση του δυναμικού, στον αριθμό των κλινών του,

-τις -κατ’ εξαίρεση και διαχρονικά, κρατικά επιδοτούμενες- τραπεζικές δανειοδοτήσεις, για τις επενδύσεις του,

-τις παγειοποιημένες -παντοειδείς άλλες- επιδοτήσεις και

φοροελαφρύνσεις του,

-τις αυτοματοποιημένες και εσκεμμένες αβλεψίες, των αρμόδιων φορέων, στις -κατ’ εξακολούθηση- ποικιλώνυμες παραβάσεις των όρων και προϋποθέσεων λειτουργίας του. Καθώς κι από σκοπιμότητες, για την ανυπαρξία σχεδίων του, για μακροπρόθεσμη επιβίωσή του και για τη διαπιστωμένη, μη προοπτική της οικονομικής βιωσιμότητάς του.

-τις παραβιάσεις του, στην εργατική, στην πολεοδομική, στη φορολογική και στην περιβαλλοντική νομοθεσία. Και κυρίως,

-τις συστηματικές, βαριές καταπατήσεις, των περιβαλλοντικών όρων και προϋποθέσεων λειτουργίας του, χωρίς εξωτερικές επιβαρύνσεις,

-της μόνιμης αποχής του, από αξιόπιστες καλές πρακτικές και καλής λειτουργίας του, που τον καθιστά καθαρά μη βιώσιμο κλάδο της οικονομίας μας.

Ιδού κι ένα πρόσφατο σχετικό άρθρο μου που αναφέρεται στις ασκούμενες τουριστικές τους πρακτικές και στην -πολλαπλώς- μη βιώσιμη λειτουργία του ελληνικού τουρισμού. Με στοιχεία που βασίζονται, αποκλειστικά και μόνο, σε όσα εισφέρουν οι αντιπροσωπευτικοί εκπρόσωποι και οι ίδιοι οι φορείς του κλάδου σίτισης και φιλοξενίας στην Ελλάδα. Και που καταφαίνονται πλήρως, με το άρθρο, που, αμέσως εδώ, επικολλώ:

https://new-economy.gr/…/i-horeca-ipodiete-to-ergo-tis…/

Αλλά αναβαθμιζόμενος και λειτουργικά, ο κλάδος…

-με το χτίσιμο της γερμανικής FRAPORT, η οποία επεκτάθηκε και στήθηκε στην Ελλάδα, προκειμένου να υποστηρίξει τις ασκούμενες ήδη -από το καρτέλ- “αντιανταγωνιστικές πρακτικές”, στον κλάδο του τουρισμού. Πρακτικές και μεθόδους, για τη νόθευση του υγιούς ανταγωνιαμού, στην αγορά του τουριστικού μας προϊόντος, τις οποίες, εξακολουθεί να εφαρμόζει και να μας ασκεί -προ πολλών χρόνων τώρα- η γερμανική, TUI…

(Της νεοσύστατης -στην Ελλάδα, απ’ το 2015- εταιρίας, FRAPORT, που είναι καμωμένη από μια γερμανική “ΣΔΙΤ”. Με τη σύμπραξη: του Δήμου Φρανκφούρτης, της Lufthansa κι ενός Φορέα της Γερμανικής Ομοσπονδίας. Κι όπου, ως FRAPORT, δραστηριοποιήθηκε, διεθνώς και συγχρόνως με την TUI, από το 2001. Η δε έναρξη της λειτουργίας της, στην Ελλάδα, ολοκλήρωσε τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της, το 2016. Με βάση τα δημοσιευθέντα στοιχεία της Τ.τ.Ε., τότε είχαμε και το μεγάλο Success Stlory του ελληνικού τουρισμού, του 2016. Και είχαμε, ακριβώς, μια αύξηση στις αφίξεις τουριστών στη χώρα μας, κατά: +12%, το 2016. Ταυτόχρονα όμως, προκλήθηκε -καθόλου τυχαία- και μια πτώση, στα: 470,5 €, της “μέσης ταξιδιωτικής δαπάνης, ανά ταξίδι. Ή μια -σχεδόν- ισόποση, αρνητική ποσοστιαία μεταβολή της κατά κεφαλήν αυτής δαπάνης, κατά: -13%, στο ίδιο αυτό έτος. Κι αυτά πλέον συνιστούν τα επιτεύγματα εκείνα της TUI, η οποία ενισχύεται απ’ τη γερμανική FRAPORT. Τη FRAPORT, που είναι μια εξειδικευμένη εταιρία στη διαχείριση αεροδρομίων, η οποίσ επεκτάθηκε μόλις πρόσφατα, στο αεροδρόμιο της Αττάλειας, στη Τουρκία. Μια εταιρία που, στην Ελλάδα -ας μη το ξεχνάμε αυτό- ήρθε με το αναγκαστικό μνημονιακό ξεπούλημα, των 14 ελληνικών αεροδρομίων. Και με την χρηματοδότησή της από ξένα κόλλυβα. Ιδίως ελληνικών τραπεζών, που λειτουργούσαν κι ως σκιάχτρα, οι ίδιες ή ως “άδεια πουκάμισα” των πιστωτικών μας ιδρυμάτων.) και

-με τις “τριγωνικές συναλλαγές”, των ομίλων του κλάδου φιλοξενίας, με τους αλλοδαπούς ομίλους, άλλων, ξένων εταιριών, συναφών τουριστικών συμφερόντων…

Χωρίς να παραβλέπει κανείς, επίσης και

-τις συστηματικές, υπεξαιρέσεις, δρώντων υποκειμένων, στην παρασιτική εκμετάλλευση και λειτουργία του κλάδου ή και

-τη ληστρική χρήση και την περίκλειστη ιδιοποίηση του φυσικού κάλους και φυσικού μας πλούτου, καθώς και την -χωρίς αποπληρωμή- χρήση, των αγαθών κι άλλων ειδών, του δημόσιου πλούτου, απ’ την ανέξοδη κατανάλωση και επιβάρυνση της λειτουργίας των υποδομών και των λοιπών κοινωνικών δομών, υγείας και των άλλων δομών της κοινής μας ωφέλειας…

Όπως, επίσης και με:

-τις υποτιμολογήσεις των οφειλόμενων ανταποδοτικών τελών του, από τη χρήση των δημόσιων και δημοτικών υποδομών και των συναφών υπηρεσιών μας,

-την αέναη μετάθεση των -συνεχώς διευρυνόμενων- συνολικώς συσσωρευμένων οφειλών, των ξενοδόχων, προς το δημόσιο, τους Οργανισμούς Τ.Α. και τις Τράπεζες και

-τη διαρκώς κυλιόμενη ρύθμιση ή και μετάθεση, των κάθε είδους οφειλών τους, στο αόριστο μέλλον και προ Covid-19 κ.α..

Με καταληκτικό τους αποτέλεσμα. Ο κλάδος του τουρισμού, με τα επαναλαμβανόμενα Success Story, των συνεχόμενων ρεκόρ, σε αφίξεις τουριστών και τη ταυτόχρονη διαρκή πτώση της μέσης κατά κεφαλή τουριστικής δαπάνης (ΜΚΚΤΔ) τους, να είναι και σήμερα, ο πλέον υπερχρεωμένος κλάδος. Και πολύ περισσότερο, χρεωμένος, από την ασθενική -από την μνημονιακή λαίλαπα- υπόλοιπη ελληνική οικονομία, ακόμα και προ Covid-19…

– Και αυτό ακριβώς το “Μοντέλο Τουριστικής Αναπτυξης”, είναι εκείνο που έχει εμπεδωθεί στη χώρα μας, ως “μονοκαλλιέργεια του τουρισμού”, στο υφιστάμενο παραγωγικό μοντέλο της χώρας μας. Και το οποίο, μοντέλο, μας το έχει ήδη επιβάλει -αθόρυβα, μα κι εξαντλητικά αιματηρά- η πολιτική του “αθέμιτου ανταγωνισμού”, που μας ασκεί, συστηματικά, από το 2001 και μετά, αυτός, ο πολυσχιδής και μεγαλύτερος από τους Tour Opoerators στη χώρα και διεθνώς, που είναι αυτή η ίδια, η γερμανική TUI…

Μιλάμε ακριβώς, για τη τεράστια προβοσκίδα του “Λευκού Ελέφαντα”, στο στενό δωμάτιο του ελληνικού τουρισμού, που μας αφαιμάζει. Με την προβοσκίδα εκείνη που, απειλητικά μας κραδαίνει -ως εμπορικό της σήμα- η πολυσχιδής γερμανική TUI, με το τεράστιο “Τ”, που προήλθε απ’ την μετεξέλιξη -το 2001- της πρώην βαριάς γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, της PREUSSAG, σε TUI. Όπως είναι αυτή που περιγράφουμε στο άρθρο που επικολλώ εδώ, με το σύνδεσμο που ακολουθεί:

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=4509507179086672&id=100000823047236

https://new-economy.gr/2021/11/11/terastio-taf-tui-mylonas/

Και ειδικότερα.

Με τις έμμεσες άλλες δράσεις της Tui, ως και με τις άλλες πολιτικές, δημόσιων σχέσεων ή και διαπλοκής, που ακολούθησε, συστηματικά, η Tui. Τόσο με τα ΜΜΕ και το τραπεζικό μας σύστημα. Όσο και με την εκάστοτε κεντρική ή τοπική εξουσία. Εμπλέκοντας, σε αυτά τα ληστρικά σχέδιά της, με επιδέξια τεχνάσματα, ως και εκπροσώπους θεσμών και λοιπών αρμόδιων φορέων εξουσίας στη χώρα (βλέπετε και το νέο “πρόγραμμά” της, για την “πράσινη Ρόδο”…). Σχετικό μπορεί να θεωρηθεί και το άρθρο μου, που αναφέρεται στην πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση των τουριστικών προορισμών της χώρας και στην οποία, εκθιάζεται, ασύστολα και απερίσκεπτα, ο κυρίαρχος -και αποικιακού τύπου- ρόλος της γερμανικής TUI, στον ελληνικό τουρισμό. Άρθρο το οποίο επικολλώ αμέσως εδώ:

https://new-economy.gr/2021/12/16/me-aeroplana-kai-boforia/

Εξάλλου, οι επενδυτικές αυτές μοχλεύσεις -της υπερανάπτυξης του ιδιότυπου αυτού τουριστικού μοντέλου (μορφώματος) που προωθούσε συνεχώς, η Tui- απέβλεπαν στην εκπλήρωση των δολίων σχεδίων κι επιδιώξεών της. Μέσα -κυρίως- από την αύξηση της “προσφοράς” του τουριστικού μας προϊόντος… Για τη συγκράτηση των ήδη χαμηλών τιμών του. Με μοιραία και παράπλευρη συνέπεια, τη στρεβλή και οικονομικά ελλειμματική, τουριστική μας υπερεπέκταση και υπερανάπτυξη. Μια νόθα υπερανάπτυξη που καταλήγει σε περαιτέρω μείωση των τιμών του τουριστικού μας προϊόντος, ακόμα και πολύ κάτω κι απ’ το κόστος της παραγωγής του.

Πολύ ισχυρά αποκαλυπτική, επίσης, είναι και η δημοσιευθείσα -απ’ την επιστημονική έρευνα του ΙΝΣΕΤΕ (του Ινστιτούτου Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων)- σχετική μελέτη. Η μελέτη, της εντυπωσιακά μεγάλης μείωσης -κατά (-30,5%), σε ονομαστικές τιμές- της “μέσης κατά κεφαλή τουριστικής δαπάνης” (ΜΚΚΤΔ), στην Ελλάδα, τη δωδεκαετία, από το: 2005, έως και το: 2017, η οποία δημοσιοποιήθηκε τον Μάιο του 2018. Με τις παράπλευρες άλλες και μοιραίες συνέπειες, της ελλειμματικής οικονομικής διαχείρισης του τουριστικού μας προϊόντος, να είναι: η στρεβλή, η σαφώς, επιζήμια -κι όχι μόνο οικονομικά- κι απολύτως σαθρή και νόθα τουριστική υπερανάπτυξη του κλάδου, αλλά και η ανάλογη επιβάρυνση της εθνικής μας οικονομίας, απ’ τον τρόπο λειτουργίας της. Υπήρξε ένα είδος της υπερανάπτυξης, δηλαδή, που κατέληγε στον παρασιτισμό και στο βασίλειο των τρωκτικών. Και σε ένα άλλο, τεράστιο, παραγωγικό μας ναυάγιο, το οποίο συνεπέφερε, εκτός όλων των άλλων, και τη συνεπακόλουθη μετανάστευση των νέων μας, στο εξωτερικό, ως η δημογραφική μας αιμοραγία, απ’ τους οικονομικούς μετανάστες της νεότερης γενιάς. Αλλά επέφερε και την καταβύθισή μας, στο “ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών” της χώρας, με τον κατακλυσμό μας από τις εισαγωγές μας, για τις ανάγκες του τουριστικού κλάδου. Ή και -αλληγορικά- η τουριστική μας αυτή υπερανάπτυξη, έφτασε να καταλήξει σε ένα “λευκό ελέφαντα” -κατά εκείνη την αγγλική σοφία, που αναφέρεται στους αχρείαστους, στενάχωρους, αλλά και ζημιάρικους εκείνους όγκους- που βρίσκεται στο στενό δωμάτιο, των αδήρητων αναγκών του ελληνικού τουρισμού, μα και γενικότερα, στο ίδιο το σώμα της εθνικής μας οικονομίας.

Πολύ κατατοπιστική εδώ μπορεί να θεωρηθεί κι η τρίπτυχη (σε τρία αλληλοσυμπληρούμενα μέρη) πραγματεία μου, για τα προβλήματα του του ελληνικού τουρισμού και τις προοπτικές του, υπό το γενικό τίτλο: “Και το κουκούτσι πικραμύγδαλο…”, που αμέσως επικολλώ εδώ:

1ο Μέρος.

https://new-economy.gr/…/02/kai-to-koukoutsi-pikramigdalo/

2ο Μέρος.

https://new-economy.gr/…/kai-to-koukoutsi-pikramigdalo-2/

3ο Μέρος.

https://new-economy.gr/…/kai-to-koukoutsi-pikramigdalo-3/

Κοντολογίς. Μέσα στον πανευρωπαϊκό πανικό που προκάλεσε η μη επιτυχής ολοκλήρωση του 2ου “μνημονίου”, στη χώρα μας, αλλά και των ωδινών που ακολούθησαν στη γέννηση και του 3ου “μνημονίου”, στην -οικονομικά πάσχουσα και αναξιοπαθούσα- Ελλάδα του 2015. Ιδιαίτερα μεγάλη σημασία είχαν οι δηλώσεις, του επιφανούς Γερμανού οικονομολόγου, του Κλάους Σράϊντερ, απ’ το “Ινστιτούτο για την παγκόσμια οικονομία του Κιέλου”! Ο οποίος, δήλωνε, στις 26-2-2015, στην “D.W.”, αναφερόμενος στις οικονομικές μας προοπτικές, ότι: 《Ο ελληνικός τουρισμός, με το μοντέλο που ακολουθεί και τις άλλες αγκυλώσεις που τον καθηλώνουν, δεν μπορεί να συμβάλει στην υπέρβαση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Αφού, το μοντέλο του αυτό, δεν είναι σε θέση να αποτελέσει μια σταθερή οικονομική βάση, για τις οποιεσδήποτε αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας.》! Υπονοώντας -προφανώς- τόσο, το μειονέκτημα της εποχιακότητας του τουριστικού μας μοντέλου, “Ήλιος & Θάλασσα”, που διακονούμε. Το οποίο, ξεπερνά το 90% των λειτουργούντων ξενοδοχειακών μας μονάδων. Με τη στενή τουριστική περίοδο της λειτουργίας του. Με την περιορισμένη απασχολησιμότητα του εργατικού δυναμικού του και τις αβίωτες εργατικές αμοιβές που προσφέρει (και μάλιστα, στον κλάδο εκείνο που χαρακτηρίζεται ως εντάσεως εργασίας). Και ο οποίος, επιβαρύνεται, επίσης, απ’ την αστάθεια και την ευαλωτότητά του, σε κάθε ενδεχόμενη μελλοντική κρίση ή και αρνητική συγκυρία. Αλλά κι απ’ τις μεγάλες αποσβέσεις του, συγκριτικά με άλλους κλάδους ή τομείς, της εθνικής παραγωγικής μας συγκρότησης! Αναφερόμαστε εδώ, στις αυξημένες του αποσβέσεις, ως η ποσοστιαία συμμετοχή τους, επί των παγείων επενδύσεων του κλάδου. Όσο -υπονοώντας- και την μονοκαλλιεργητική, την παρασιτική και τη στρεβλή παραγωγική διάρθρωση του ελληνικού τουρισμού, ως -επί πλέον- επιβαρυντικού παράγοντα, για την ασφυκτιούσα, οικονομικά και ασμένουσα, παραγωγική διέξοδο της χώρας μας.

Ιδού, αμέσως εδώ κι ένας σύνδεσμος, από τη σχετική αρθρογραφία μου…

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1557601867610566&id=100000823047236

Η “Αυτοϋπονόμευση στον τουρισμό”, ήταν ο τίτλος ενός άρθρου μου, για τα προβλήματα του ελληνικού τουρισμού, στις 11-6ου- 2016, στη τοπική εφημερίδα “Ελευθερία” Ζακύνθου, που περιέγραφε τα όσα χαρακτηρίζουν τον ελληνικό τουρισμό, με αντιπροσωπευτικό -πιστεύω- τρόπο. Επικολλώ, ακολούθως εδώ, το σχετικό σύνδεσμο μιας όμοιας αναδημοσίευσης του άρθρου μου αυτού. Στο οποίο, άρθρο, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και η πρώτη αναφορά και καταγγελία μου, για τον ασκούμενο “Αθέμιτο Ανταγωνισμό” της Tui, σε βάρος της χώρας μας, προς την Επιτροπή Ανταγωνισμού, με αρ. πρωτ.: 7098 & με ημερομηνία υποβολής της, την: 27-11ου-2015:

https://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/9449361

Το κυρίαρχο θέμα, όμως, για την επερχόμενη τουριστική σεζόν, του 2022 -σύμφωνα και με τον ελληνικό τύπο, που ασχολείται με τα προβλήματα της λειτουργίας του ελληνικού τουρισμού- αναδεικνύεται πως είναι, το θέμα της έλλειψης επαρκούς αριθμού προσωπικού, για την εξυπηρέτηση της φιλοξενίας των τουριστών μας. Οι αρμόδιοι του τουριστικού κλάδου, υπολογίζουν σε πάνω από 55.000, τις κενές θέσεις εργασίας, στις τουριστικές επιχειρήσεις. Αλλά το πρόβλημα, αποτελεί την μοιραία πρώτη κατάληξη απ’ τις συνέπειες που δημιούργησε το “μοντέλο του ελληνικού τουρισμού της TUI”, που ακολουθήσαμε. Με την εκρηκτική τουριστική υπερανάπτυξη, την υπερπροσφορά του τουριστικού προϊόντος μας και υπερπαραγωγή των Success Story, με αφίξεις των τουριστών μας. Όμως, με τις ιδιαίτερα χαμηλές τιμές στο τουρισμό, έως κάτω του κόστους της παραγωγής του. Ένα παγιοποιημένο καθεστώς, που οδηγήθηκε, ήδη, στο αδιέξοδο των ακρότατων ορίων μεγέθυνσης του. Ενώ οι χαμηλές τιμές του τουριστικού μας προϊόντος -κάτω του κόστους παραγωγής τους, όπως προείπαμε- δεν επέτρεπαν καμιά αποζημίωση στους εργαζόμενους του, με δίκαιες και αξιοπρεπείς αποδοχές και για πολλά χρόνια τώρα. Μαζί με την ασφυξία που προκάλεσε η ανυπαρξία κάποιας εναλλακτικής επιλογής για εργασία τους -λόγω των μνημονίων- που τους εξώθησαν, το μέγιστο ποσοστό των νέων εργαζόμενων και των προσοντούχων νεολαίων μας, στην οικονομική τους μετανάστευση. Στο μεταξύ, 500.000, περίπου, νέοι, μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Με εμφανές παρεπόμενο αποτέλεσμά τους, την σημειούμενη τεράστια έλλειψη προσωπικού -ακόμα και σήμερα- για λειτουργία των τουριστικών επιχειρήσεων. Οι οποίες και επεκτάθηκαν, στο μεταξύ, με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Ρυθμούς Κίνας. Αυξάνοντας υπέρμετρα τις ανάγκες τους σε προσωπικό. Ενώ, το τουριστικό μας μοντέλο, πλέον, συνεχίζει να κινείται πορευόμενο στην αντίστροφη πορεία του. Και με τις απότομες κάμψεις του, πέραν των όσων φέρνουν οι νέες αρνητικές αυτές συγκυρίες, όπως είναι κι αυτές: της πανδημίας του Covid-19, του ενεργειακού ζητήματος και η πολεμική εισβολή της Ρωσίας, στην Ουκρανία. Και μια απ’ τις μοιραίες συνέπειες, που μόλις προαναφέραμε, είναι και η ελεύθερη πτώση, στο εξής, πολλών απ’ τους όρους λειτουργίας του ελληνικού τουρισμού. Με την κορυφή του παγόβουνου των συνεπειών και των ελλείψεων αυτών, στη διαρκώς αυξανόμενη σπανιότητα ανεύρεσης προσωπικού, για τη λειτουργία των τουριστικών επιχειρήσεων. Μια λειτουργία, η οποία, μόνο μερικώς μπορεί να αντιμετωπίσει, πλέον, τις ελλείψεις της, με ανειδίκευτους αλλοδαπούς μετανάστες, της Ανατολικής Ευρώπης ή με Πακιστανούς εργαζόμενους.

* Συνεχίζεται με το 2ο, 3ο, και 4ο μέρος..

Για άλλα άρθρα του κ. Μυλωνά πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ,  εδώ, εδώ,  εδώ, εδώ, εδώ, εδώ,  εδώ,  εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.