Στη ζώνη του λυκόφωτος των μνημονίων: Αξιολόγηση και απολογισμός (Μέρος 1ο)

του Οικονομολόγου, Παναγιώτη (Τάκη) Μυλωνά.

Ακόμα σκαλίζει, επώδυνα, την πυορροούσα πληγή μας, η συμπλήρωση των εννέα χρόνων απ’ την ψήφιση του πρώτου, απ’ τα 3 Μνημόνια. Καθώς κι η θύελλα των αντιδράσεων που ακολούθησαν την ψήφισή του -κι ανέκοψε, δυο μέρες μετά την ψήφισή του 1ου Μνημονίου, η απίστευτη τραγωδία της 6ης Μαΐου του 2010- θα παραμείνει άσβεστη στην μνήμη μας. Παγώνει από ανατριχίλα κανείς μόνο με την εξιστόρηση του ιστορικού της φρίκης, με τους τρεις (συν ένα) νεκρούς της MARFIN, απ’ την εφιαλτική πυρκαγιά που έβαλαν οι κουκουλοφόροι στην οδό Σταδίου.

Μα οι «Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης της Ελλάδας», των Μνημονίων, με τα αιματηρά οικονομικά Μέτρα που περιείχαν, υπήρξαν πλήρως ατελέσφορες, αφού αποσκοπούσαν μόνο στη διασφάλιση των πρόσκαιρων συμφερόντων των πιστωτών, για τα δυσθεώρητα Δάνεια των εκατοντάδων δις Ευρώ, απ’ τις χώρες του Ευρώ και του Δ.Ν.Τ.. Μέτρα, με αυστηρότατους όρους επιτήρησης, με «εσωτερική υποτίμηση» και με πολιτικές λιτότητας, που τις ονόμασαν «μεταρρυθμίσεις». Ενώ αυτές, εξαντλούνταν, κυρίως, στην αιματηρή εισοδηματική πολιτική, στους μισθούς, στις συντάξεις και στη φοροεισπρακτική αφαίμαξη, υπό την άμεση επίβλεψη της διαβόητης «Τρόικα».

Ωστόσο, τα Μνημόνια αυτά, απέτυχαν οικτρά. Όπως, ήδη αποτυγχάνει, επίσης και το -ανομολόγητο- «4ο Μνημόνιο», που εκτείνεται ως το 2060. Με τη νέα φοροληστεία, με τα πρωτογενή πλεονάσματα, του 3,5% & 2,2%, μέχρι το 2059, με τη χρόνια Αποεπένδυση -που υποβοηθά και το «Κ.Α.Σ.»- με την ατιθάσευτη ανεργία και την εξαθλίωση του μισού πληθυσμού, τουλάχιστον, με το Δημόσιο Χρέος, στο 190% του Α.Ε.Π., με υποχρεώσεις πλήρους εποπτείας, μα και παράδοσης του εθνικού μας πλούτου, έως το 2100. Αλλά και χωρίς Τραπεζικό Σύστημα κι άλλα, επιβαρυντικά, παρόμοια, που -περισσότερο από ποτέ άλλοτε- μας εισάγουν «σε μια σπείρα θανάτου» -σύμφωνα με την ορολογία του G. Soros- κι απειλούν πια, να μας αφανίσουν πρόωρα…

Η Χίμαιρα της μετα-μνημονιακής ανάπτυξης σε πρώτη ματιά

Όπως διαφαίνεται απ’ την παρούσα, διαχρονική και «δορυφορική» επισκόπηση του 2009-2019, και την πραγματεία των στοιχείων που συγκροτούν τις οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους της 9ετίας των Μνημονίων, αλλά και της σημειωθείσας ανασύνθεσης της «Συνάρτησης, Εισοδήματος-Παραγωγής», φτάσαμε, ήδη, στο «μη περαιτέρω». Στην άκρια εκείνη, όπου: το μακροβούτι μας, με το πέρασμά μας απ’ τη «ζώνη του λυκόφωτος των Μνημονίων» (αντί της «διάσωσής μας, με την κοινωνία όρθια»), κατέληξε να διαστρεβλώσει, ακόμα περισσότερο, το «παραγωγικό υπόδειγμά» μας. Αυτό που -προηγουμένως- μας οδήγησε στην κρίση και τώρα, μας παροχετεύει προς το σιφόνι μιας «μαύρης τρύπας» (της υπαρξιακής μας εξόντωσης). Κοντολογίς. Μέσα στη δεκαετία 2010-2019 των Μνημονίων, αντί μιας στασιμότητας -έστω- στην οικονομική μας μεγέθυνση, όταν κι η ανάπτυξη των άλλων χωρών της Ε.Ε., είχε ανέλθει στο +22% και η παγκόσμια, σημείωνε μεσοσταθμική αύξηση +34%, εμείς είχαμε -την αντίστοιχη αυτή περίοδο- μια μεγάλη καταβύθιση, με οικονομική συρρίκνωση, της τάξης του -25% του Α.Ε.Π.

Κι ενώ, μόλις το 2009, είμαστε ανάμεσα στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, κατέχοντας την 23η θέση, από άποψη βιοτικού επιπέδου (στοιχεία ΟΟΣΑ), σήμερα, μας ξεπερνούν 50 χώρες, τουλάχιστον και με τάσεις για περαιτέρω κατακρήμνιση μας. Ακριβώς επειδή, τη στιγμή που κι η παγκόσμια μεσοσταθμική μεγέθυνση κινείται στο 3,7% -για το 2017, τελευταία χρονιά που έχουμε οριστικά στοιχεία- κι αντί της δικής μας εκτίναξης, επί πλέον και της διεθνούς αυτής εύνοιας -λόγω του «ελατηρίου συμπίεσης», απ’ την προηγηθείσα απώλεια του -25% του Α.Ε.Π.- είχαμε μια μεγέθυνση, μόλις 1,36% του Α.Ε.Π, για το 2017 πάντα.

Έτσι που κι οι αποστάσεις μας -απ’ όσους προπορεύονταν οικονομικά- να μεγαλώνουν και να μας υπερβαίνουν κι άλλοι, όσο εμείς θα πηγαίνουμε προς τα πίσω, συγκριτικά με αυτούς. Αφού, ακόμα και στις περιόδους των «παχιών αγελάδων», που διανύουμε παγκοσμίως, εμείς βρισκόμαστε στα πατώματα μιας ανεμικής μεγέθυνσης, ενώ εξακολουθούν να προσπερνούν, ανύποπτα και χωρίς έλεος, τα τρένα των τεχνολογικών εξελίξεων της εποχής! Άλλωστε, το «κατά κεφαλήν Α.Ε.Π» μας, το οποίο, το 2009, ήταν τριπλάσιο του «μέσου κατά κεφαλήν παγκόσμιου Α.Ε.Π», τώρα, έχει μειωθεί σημαντικά κάτω απ’ το διπλάσιο του «παγκόσμιου κατά κεφαλή Α.Ε.Π». Αναφερόμαστε σ’ ένα Α.Ε.Π του 2009, που αποτελούσε το 0,00045% του «παγκόσμιου», όταν ο πληθυσμός μας ήταν: 0,00015% αυτού. Το σημερινό μας Α.Ε.Π., αντιπροσωπεύει πια, το 0,00026% του «παγκόσμιου Α.ΕΠ», υποχωρώντας κατά -42%, στην εκτίμηση μεταβολής της συγκριτικής του θέσης. Με απτή την πρόβλεψή μας, για ακόμα μεγαλύτερη πτώση στο μέλλον.

Επίσης, το σημερινό -μη βιώσιμο- «Δημόσιο Χρέος» της Ελλάδας, έφτασε, στο τέλος του 2018, στα 335 δις Ευρώ, ύψος που υπερβαίνει πλέον το 181,2% του Α.Ε.Π μας. Και συμπεριλαμβανομένου και του χρέους των Ν.Π.Δ.Δ., αυτό ξεπερνά τα 360 δις Ευρώ & το 190% του Α.Ε.Π της χώρας μας. Όταν, και το «κατά κεφαλή Δημόσιο Χρέος» του Έλληνα, βρίσκεται στη στρατόσφαιρα και είναι, περισσότερο από 11 φορές, υψηλότερο του «μέσου κατά κεφαλήν Δημόσιου Χρέους», παγκόσμια! Ετυμολογώντας έτσι και την ορολογία που αποδίδεται στη χώρα μας, ως «Αποικία Χρέους» και στους Έλληνες, ως οι “Σκλάβοι Χρέους” τους.

Μα και στο πλαίσιο της Ε.Ε., συγκρινόμενοι: Ενώ το 2009, το «κατά κεφαλή Α.Ε.Π» μας, προσέγγιζε το 90%, του «μέσου κατά κεφαλή Κοινοτικού Α.Ε.Π», σήμερα, έχει υποχωρήσει σε προενταξιακά επίπεδα, και σε μια στάθμη που βρίσκεται κοντά στο 65% του «μέσου κατά κεφαλή κοινοτικού Α.Ε.Π».

Σε σχετική Έκθεση της «Παγκόσμιας Τράπεζας», διαπιστώνεται -εξ άλλου- ότι: «Ενώ ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης των χωρών – μελών της Ε.Ε., εμφανίζει συμπτώματα κόπωσης, το αναπτυξιακό χάσμα, από χώρα, σε χώρα, γίνεται ολοένα μικρότερο, με εξαίρεση την Ελλάδα η οποία συνεχίζει να αποκλίνει, υστερώντας αναπτυξιακά». Και με τη στάθμιση της φορολογίας, το «μέσο διαθέσιμο κατά κεφαλή Α.Ε.Π», θέτει τη χώρα μας ακόμα χαμηλότερα: στο 56% του αντίστοιχου «διαθέσιμου κατά κεφαλή Α.Ε.Π» των χωρών του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με δημοσίευμα Φεβρουαρίου, της «Οικονομικής Καθημερινής».