Ένα ταξίδι στο χωριό του Κωνσταντίνου Κατσίφα

Του δημοσιογράφου Θανάση Γκόρδη

Βουλιαράτες, Βόρειος Ήπειρος, Πέμπτη 8/11/2018.

Στον κεντρικό στενό γραφικό δρόμο τού όμορφου χωριού με φόντο το ύψωμα στην κορυφή τού οποίου κυματίζει η ελληνική σημαία (εάν ζουμάρετε θα την δείτε) που είχε τοποθετήσει ο ήρωας εθνομάρτυρας Κωνσταντίνος Κατσίφας πολύ πριν την δολοφονία του από την αλβανική αστυνομία.

Η οποία τον προσήγαγε συχνά πυκνά στο αστυνομικό τμήμα τού γειτονικού Αργυροκάστρου ζητώντας του να την κατεβάσει!

Προσέξτε: Δεν την κατέβαζαν οι ίδιοι, αλλά ήθελαν να ταπεινώσουν τον Κώστα, τούς κατοίκους τού χωριού, να την κατεβάσουν οι ίδιοι, στέλνοντας το μήνυμα σε όλους τούς Βορειοηπειρώτες ότι δεν μπορούν να αναρτούν ελληνικές σημαίες παρά το γεγονός ότι αποτελούν σύμφωνα με διεθνή συνθήκη ΕΘΝΙΚΗ (και όχι απλά θρησκευτική) ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ.

Όπως μού είπαν ντόπιοι σε συζητήσεις που είχα μαζί τους, την ημέρα τής εκτέλεσής του, την 28η Οκτωβρίου, τού ξανά ζήτησαν να την κατεβάσει. Μόλις την είχε αντικαταστήσει διότι η προηγούμενη είχε σκιστεί.

Και ο Κωνσταντίνος απάντησε ότι όχι μόνο δεν θα το κάνει, αλλά θα βάλει και άλλη.

Μετά από αυτό, και αφού είχε περάσει κάποια ώρα, Αλβανοί αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι του να τον αναζητήσουν, προφανώς για να τον συλλάβουν, ή στην “καλύτερη” περίπτωση να τον προσαγάγουν στο αστυνομικό τμήμα για ακόμη μια φορά. Δεν τον βρήκαν εκεί.

Η μητέρα του τούς είπε ότι δεν γνωρίζει που είναι ο γιος της. Φεύγοντας οι αστυνομικοί κλώτσησαν ένα τσουβάλι με καρύδια που υπήρχε στο φτωχικό (αλλά πάμπλουτο συναισθημάτων και φρονήματος) σπίτι. “Τι σάς πείραξε το τσουβάλι;“, ρώτησε η μάνα τού ήρωα. “Σκάσε βρωμοελληνίδα, εδώ δεν είναι Ελλάδα“, απάντησε ο Αλβανός…
Έπειτα ειδοποιήθηκαν οι ειδικές δυνάμεις τής αστυνομίας, για να τον κυνηγήσουν συνοδεία ελικοπτέρου!

Δεκάδες άτομα με αυτοκίνητα και ελικόπτερο για να πιάσουν έναν…
Ο Κωνσταντίνος, που έμαθε ότι τον αναζητούν, για να αμυνθεί πήγε και πήρε την κυνηγητική καραμπίνα από το σπίτι του, και όχι καλάσνικοφ (όπως ψευδώς διέδωσαν οι Αλβανοί, και ευκόλως αναπαρήγαγαν τα συστημικά ελληνικά ΜΜΕ).

«Μάνα, θα πονέσεις, αλλά η Παναγιά θα σού δίνει δύναμη» ήταν τα τελευταία λόγια του Κωνσταντίνου στην μητέρα του. Ύστερα έβγαλε τον σταυρό από τον λαιμό του, τής τον έδωσε και έφυγε… Ο Κωνσταντίνος μπορούσε να διαφύγει στην Ελλάδα. Έξι μόλις χιλιόμετρα είναι τα σύνορα από το χωριό. Ήξερε τα βουνά τής περιοχής όπως την παλάμη του. Κι όμως αποφάσισε να μην διαφύγει, να μείνει στο χωριό του, στο σπίτι του, στην προαιώνια πατρίδα των προγόνων του. Ακόμη κι αν αυτό τού κόστιζε την ζωή του. Μέσα στο χωριό μόλις τον βρήκαν άρχισαν να τον πυροβολούν. Εκείνος πυροβολούσε στον αέρα για εκφοβισμό. “Εάν ήθελε, θα μπορούσε να είχε σκοτώσει τουλάχιστον δέκα αστυνομικούς“, μού τόνισαν εμφατικά συγχωριανοί του. “Αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΕ να αφαιρέσει ζωή, ήταν θρήσκος χριστιανός“, συμπλήρωσαν βουρκωμένοι…

Δεν θέλησε να αφαιρέσει ζωή ούτε των διωκτών του στο παρόν, και των μόνιμων καταπιεστών του από την ημέρα που γεννήθηκε. Των καταπιεστών πολλών δεκαετιών, του ίδιου, τής οικογένειάς του, τού χωριού του (που υπεραγαπούσε, όπως και την Ελλάδα), των προγόνων του…

Ο “εξτρεμιστής“…

Ο “τρελός“…

Την ώρα που τον πυροβολούσαν στην μικρή πλατεία τού χωριού και προσπαθούσε να ξεφύγει, και όχι να σκοτώσει, οι συγχωριανοί του κλεισμένοι σε σπίτια και στο διπλανό καφενείο (μού το έδειξαν, από όπου τραβήχθηκε και το βίντεο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο), παρακολουθούσαν φοβισμένοι…

Κανένας δεν τόλμησε να τον υπερασπιστεί…

Ο Κωνσταντίνος καταφέρνει να ξεφύγει από τούς διώκτες του, πηγαίνοντας προς τον γειτονικό λόφο.
Καταλαβαίνει ότι πλέον δεν θέλουν να τον συλλάβουν, αλλά να τον σκοτώσουν. Για παραδειγματισμό.
Με σκοπό την αιματηρή καταστολή τού εθνικού και ηθικού φρονήματος των ομοεθνών μας. Όχι μόνο στους Βουλιαράτες, αλλά σε όλη την Βόρειο Ήπειρο.

Τον είχαν στοχοποιήσει εδώ και πολύ καιρό. Ενοχλούσε σφόδρα το ανθελληνικό καθεστώς τής Αλβανίας με την δράση του, που πάντα όμως ήταν ειρηνική. Ποτέ δεν είχε πειράξει κανέναν. Ούτε Αλβανό. Ποτέ δεν προσπάθησε καν να κάνει κακό. Αυτό τονίστηκε και στους επικήδειους. Στον λόφο πίσω και κάτω από την ελληνική σημαία που βλέπουμε στις φωτογραφίες θα γραφτεί η τελευταία πράξη τού δράματος. Ο Κωνσταντίνος εγκλωβίστηκε από τις πολυάριθμες αλβανικές δυνάμεις. Και εκεί είχε την ευκαιρία να πάρει μαζί του στον θάνατο όσους περισσότερους μπορούσε.

Ούτε τότε το έκανε. Αυτή ήταν η επιλογή του. Να φύγει χωρίς να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή. Ούτε των εχθρών του και δολοφόνων του…

Ο “εξτρεμιστής“…

Ο “τρελός“…

Σήκωσε τα χέρια του ψηλά, ως ένα πατριωτικό και ανθρώπινο κύκνειο άσμα, ως μια ωδή προς την ελευθερία που ήξερε ότι θα έχει τραγικό τέλος γι’ αυτόν σε λίγα δευτερόλεπτα. “ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ” αναφώνησε στεντόρεια με απαράμιλλη γενναιότητα…

Κοιτώντας τούς φονιάδες του στα μάτια (από 10-15 μέτρα όρθιος, όπως είπε ο Έλληνας ιατροδικαστής).

Όπως μόνον οι ήρωες μπορούν να κάνουν…

Και εκτελέστηκε εν ψυχρώ. Με σφαίρα στην καρδιά. Ενώ μπορούσε να συλληφθεί. Ήταν άλλωστε τόσοι πολλοί, και αυτός μόνο ένας. Στις πέτρες εκείνου του σημείου το αίμα του έμεινε ανεξίτηλο σε απόσταση δεκάδων μέτρων…

Που σημαίνει ότι τον έσυραν σαν το σκυλί…

Ζωντανό ακόμα, ή νεκρό, δεν το ξέρουμε.

Έτσι ο Κωνσταντίνος Κατσίφας πέρασε στην αθανασία, στην αιωνιότητα…

Στις καρδιές όλων όσων είναι, αλλά και αισθάνονται, Έλληνες. Αλλά και σε αυτές εκείνων, ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής, που αγαπούν την ελευθερία και αισθάνονται δέος για όσους θυσιάζονται για αυτήν. Λυπάμαι που δεν έτυχε να έχω την τιμή να γνωρίσω εν ζωή τον Κωνσταντίνο Κατσίφα. Που δεν συνομίλησα μαζί του. Τον γνώρισα όμως κι εγώ, όπως και εκατομμύρια άλλοι, μετά τον θάνατό του. Σε ένα ταξίδι χρέους στα μέρη που έζησε, περπάτησε, και αντιστάθηκε στους δυνάστες του. Στους δυνάστες τού Ελληνισμού τής Βορείου Ηπείρου.

Στα μέρη που άφησε την τελευταία του πνοή. Κυνηγημένος, αλλά δικαιωμένος. Την ημέρα τής κηδείας του. Για να τον αποχαιρετίσω, και να τού εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου που υπήρξε. Αλλά και να στηρίξω με την παρουσία μου τούς Βορειοηπειρωτες. Να διαπιστώσουν εν τοίς πράγμασι ότι, παρά την πάγια εγκατάλειψή τους από τις κυβερνήσεις τής μητέρας Ελλάδας, δεν είναι πλέον μόνοι τους στο πολύ δύσκολο μονοπάτι που διαβαίνουν.
Η θυσία του υπενθύμισε στούς Έλληνες και σε όλο τον πλανήτη ότι σε αυτή την γωνιά των Βαλκανίων υπάρχει η ελληνικότατη Βόρειος Ήπειρος.

Υπάρχουν Έλληνες των οποίων όλα τα δικαιώματα καταπατώνται διαχρονικά, κυνικά και βάναυσα. Υπάρχουν άνθρωποι που καταπιέζονται καθημερινά μέσα σε κλίμα μόνιμης τρομοκρατίας. Μακάρι να μην είχε συμβεί αυτό το τραγικό γεγονός και ο Κωνσταντίνος να ζούσε.

Αλλά ένα είναι βέβαιο.

Ότι φεύγοντας μάς έδωσε πολύτιμα μαθήματα ζωής, και ανιδιοτελούς πατριωτισμού. Και το αίμα του, ως σπόρος αναγεννημένου ελληνισμού, θα καρπίσει. Καρπούς που, αργά ή γρήγορα, θα αποβούν μοιραίο δηλητήριο για τούς εμπνευστές και εκτελεστές τής προσχεδιασμένης δολοφονίας του. Αρκεί οι Έλληνες να αφυπνιστούν, έστω και μερικώς.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΚΑΤΣΙΦΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Επιστρέψαμε χθες από το όμορφο ελληνικό χωριό σου άυπνοι δύο 24ωρα, αλλά αναζωογονημένοι, δυνατότεροι, σοφότεροι. Και πιο πλούσιοι συναισθηματικά από ποτέ.

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑ.

Εσύ το χρέος σου προς τον ελληνισμό και την πολιτισμένη ανθρωπότητα το έκανες και με το παραπάνω.
Με την μέγιστη προσφορά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Την ίδια σου την ζωή. Το βάρος επαφίεται πλέον σε όλους τούς Έλληνες πατριώτες. Από εκεί ψηλά δεν ζητάς να κάνουμε κι εμείς το ίδιο (που θα το πράξουμε αν απαιτηθεί από τις περιστάσεις). Μάς ζητάς να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει σε βάρος τού έθνους μας και να αφυπνισθούμε. Και, επίσης, να στηρίξουμε τον αγώνα των συντοπιτών σου Βορειοηπειρωτών.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΑΔΕΡΦΕ!