Τι αλλάζει για Γερμανία και Ελλάδα, με τις νέες εξελίξεις στη Γερμανία!

Κάποτε είχαμε τις συζητήσεις στα καφενεία, μετά ήρθε η εφημερίδα, το ραδιόφωνο η τηλεόραση και τώρα κατακλυζόμαστε στο διαδίκτυο από τις αναλύσεις επί αναλύσεων για κάθε τι υπαρκτό και ανύπαρκτο. Το δυστύχημα είναι ότι το 99,9% της πληροφορίας που φορτωνόμαστε στερείται τριών σημαντικών στοιχείων: Ιστορικού υπόβαθρου ωσάν να κινούμαστε στο νέο έδαφος κάθε φορά χωρίς παρελθόν, έλλειψη σύγκρισης με το τι συμβαίνει στο άμεσο ή ευρύτερο περιβάλλον και κυρίως ανυπαρξία στρατηγικής πρόβλεψης για το μέλλον. Στην παρουσίαση των ειδήσεων για τη συγκρότηση κυβέρνησης στη Γερμανία, που είναι ουσιαστικότερη από το Συνέδριο της ΝΔ ή ακόμα και την επίσκεψη Ερντογάν,  οι αναλυτές εξαντλούνται στη σχέση Τσίπρα – Μέρκελ ή στην αναπαραγωγή ενός άρθρου για τις γερμανικές επανορθώσεις.

Βασικές Παραμέτροι

Ας δούμε τα πράγματα με βάση τα τρία στοιχεία που προαναφέραμε. Κάθε ανάλυση για τις γερμανικές διαπραγματεύσεις θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της ότι γενιές και γενιές Γερμανών τρέμουν στην ιδέα της αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης και επαναληπτικών εκλογών. Η αποτυχία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία, είναι ταυτισμένες με τις τότε συνθήκες ακυβερνησίας. Γι’ αυτό και το Σύνταγμα της Γερμανίας είναι πολύ αυστηρό στη δυνατότητα προκήρυξης πρόωρων εκλογών. Για τον ίδιο λόγο η αρχή του οικονομικού θαύματος της Γερμανίας στηρίχθηκε σε κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, αμέσως μετά τον πόλεμο, όπου μπόρεσαν να συμβιώσουν ένας για αρκετά χρόνια θιασώτης του Χίτλερ, ο Αντενάουερ, με έναν αιώνιο φυλακισμένο των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον Σουμάχερ. Στα ίδια χρόνια βρίσκεται και η βάση της εργασιακής ειρήνης στη Γερμανία. Πολύ πριν ξεφτίσει το κομμουνιστικό μοντέλο, αποτελούσε ένα φόβητρο για τη Δυτική Ευρώπη, πολύ περισσότερο για τη Δυτική Γερμανία που το μοντέλο σύγκρισης η Ανατολική Γερμανία ήταν σε απόσταση αναπνοής. Οι κυβερνώντες τότε αγκάλιασαν τα συνδικάτα και σε μια λογική λελογισμένων παραχωρήσεων εξασφάλισαν μέσα από διαδικασίες «συναπόφασης» του αρνιού με τον λύκο, μισό αιώνα συνεννόησης και εργασιακής ειρήνης. Πρόσφατο παράδειγμα οι σταθεροί μισθοί των γερμανών για πάρα πολλά χρόνια, που κατάφεραν να απορροφήσουν το κόστος της ενοποίησης των δύο Γερμανιών αλλά και να φέρουν τη γερμανική οικονομία σε ανταγωνιστική θέση πλήρους εκμετάλλευσης των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Που βαδίζουν οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες του SPD

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι οι Σοσιαλδημοκράτες του SPD έμαθαν το μάθημά τους, από την ατυχή γι αυτούς πρώτη περίοδο διακυβέρνησης. Συγκυβέρνηση στη λογική 4 υπουργεία δικά σου και 3 δικά μου θα ευνοήσει το πρώτο κόμμα και μόνον, ο πολίτης δεν μπορεί να διακρίνει για ποιο λόγο να μην ψηφίσει απευθείας Μέρκελ. Το ίδιο έπαθε εδώ και το Πασοκ με τη Δημάρ στη λογική του 4-2-1. Ή ακόμα και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες στην Αγγλία που δεν έβαλαν προγραμματικές δεσμεύσεις στη ιστορική τους συνεργασία με τους Συντηρητικούς, παρά μόνον το πρόωρο Δημοψήφισμα για αλλαγή του εκλογικού νόμου, που και το έχασαν και εξαϋλώθηκαν. Έτσι το πρόσφατο Συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών ζήτησε προγραμματική συμφωνία με τη Μέρκελ και πράγματι κατά τη γνώμη μας είναι το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την αξιοπρέπεια του μικρότερου εταίρου μια συγκυβέρνησης. Δηλαδή ναι μεν συνεργάζομαι με την Δεξιά, αλλά δείτε καλοί μου ψηφοφόροι αυτά τα 3-4 σημαντικά σημεία του προγράμματός μου τα κάνω πράξη, παρά την αδύναμη θέση του εκλογικού μου αποτελέσματος.

Τι αλλάζει για Γερμανία και Ελλάδα

Η προγραμματική αυτή συμφωνία έχει όμως μια μεγάλη παγίδα, τα απόνερα της οποίας μπορούν να επηρεάσουν και την Ευρώπη και την Ελλάδα σημαντικά και πιθανόν δυσάρεστα. Τα όσα σημεία πλήρους διαφωνίας υπάρξουν και δεν καλυφθούν από την συμφωνία, θα επιτρέπουν στα δύο κόμματα του συνασπισμού να αναζητούν για την εφαρμογή του προγράμματός τους συνεργασίες με άλλα κόμματα εντός της Βουλής. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει τη δυνατότητα των Χριστιανοδημοκρατών να περνούν τα όποια νεοφιλελεύθερα μέτρα δεν θέλουν να χρεωθούν οι Σοσιαλδημοκράτες, με τη στήριξη των Φιλελευθέρων (ο θεός να τους πει) σε θέματα τιμωρίας της Ελλάδας και εμπόδισης της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή ακόμα και κάποιων βουλευτών της ακροδεξιάς πχ σε θέματα όπως το μεταναστευτικό.

Ποιοί οι πιθανοί σύμμαχοι Ελλάδας στην αναπτυξιακή ατζέντα;

Ας δούμε και το στρατηγικό σημείο, εκείνο που θα πρέπει να έχει στο μυαλό του ο Έλληνας αναγνώστης είναι ότι οι όροι έχουν διαφορετική ερμηνεία σε κάθε χώρα της Ευρώπης και ακόμη περισσότερο πέραν του Ατλαντικού. Έτσι όταν λέμε Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από εκείνους της Σουηδίας ή της Γαλλία. Για μας που δεν ανακαλύψαμε τη Σοσιαλδημοκρατία πρόσφατα είναι γνωστό ότι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία από τη δεκαετία του ’60 και μετά είναι η δεξιά πτέρυγα αυτού του κινήματος και έτσι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για προοδευτική πρωτοπορία στο SPD. Αντίθετα οι Πράσινοι είναι εκείνοι που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ελπίδα των προοδευτικά σκεπτόμενων στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Εκτιμούμε δηλαδή ότι η συμμετοχή των Πρασίνων στην κυβέρνηση είναι εκείνη που θα επιτρέψει στους εργαζόμενους αλλά και όλους να ελπίζουν σε ελάφρυνση ή ακόμα και μερική αλλαγή του νεοφιλεύθερου μοντέλου που κυριαρχεί στη Ευρώπη. Θα συμβουλεύαμε λοιπόν τον Αλέξη Τσίπρα πέρα από τις χαριτωμένες επαφές με τον Σούλτς, και τους αποσυνάγωγους της γερμανικής Αριστεράς, να βάλει μερικά αυγά και στο καλάθι των πρασίνων.

 

Σταύρος Καράμπελας, Πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.)