Ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ…
Του δημοσιογράφου Θανάση Γκόρδη
ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ (2018), ΤΕΤΟΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ..
Ένα ταξίδι σε μία χειμωνιάτικη ημέρα, που μέχρι και ο Θεός ήταν θλιμμένος…
Ένα ταξίδι που έκανα για έναν αδερφό συνέλληνα που δυστυχώς δεν είχα προλάβει να γνωρίσω εν ζωή. Για έναν πατέρα που προσπαθούσε να αποχαιρετίσει τον μονάκριβο γιο του με τεράστια αναπάντητα “γιατί“…
Για μια μάνα, που ο βουβός της θρήνος παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένος στην μνήμη και στην ψυχή μου. Μέσα στο φτωχικό, αλλά πάμπλουτο από αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια (ανθρώπινη & εθνική), οικογενειακό σπίτι, καθισμένη μπροστά στο ανοιχτό φέρετρο τού Κωνσταντίνου, να μονολογεί: “Ακου γιε μου τι φωνάζουν για σένα, αυτοί που ήρθαν για σένα“…
Και απ’ έξω, σε βορειοηπειρωτικό έδαφος, να ψάλλεται ο ελληνικός εθνικός ύμνος από 5.000 ανθρώπους που είχαν προστρέξει από κάθε γωνιά τής Ελλάδας στο χωριό τού ήρωα εθνομάρτυρα. Στους Βουλιαράτες…
Για το τελευταίο αντίο…
ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΜΕΛΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ!
Είχα την τιμή και την ευλογία να είμαι ένας από αυτούς…
Και με την επιστροφή μου να αποτυπώσω στο πληκτρολόγιο, έντονα συναισθηματικά φορτισμένος, αυτή την ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής…
Σάς παραθέτω αυτούσια την τότε ανάρτησή μου, και στο τέλος τού κειμένου της ένα βίντεο με δήλωσή μου από εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, την οποία είχαμε διοργανώσει λίγες μέρες νωρίτερα πατριώτες στην Καβάλα (πριν παραδοθεί η σορός του από τις αλβανικές Αρχές στους οικείους του για την κηδεία)..
“ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ. ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…
(τού Θανάση Γκόρδη)
Βουλιαράτες, Βόρειος Ήπειρος, Πέμπτη 8/11/2018.
Στον κεντρικό στενό γραφικό δρόμο του όμορφου χωριού με φόντο το ύψωμα στην κορυφή του οποίου κυματίζει η ελληνική σημαία (εάν ζουμάρετε θα την δείτε) που είχε τοποθετήσει ο ήρωας εθνομάρτυρας Κωνσταντίνος Κατσίφας πολύ πριν την δολοφονία του από την αλβανική αστυνομία. Η οποία τον προσήγαγε συχνά πυκνά στο αστυνομικό τμήμα του γειτονικού Αργυροκάστρου ζητώντας του να την κατεβάσει!
Προσέξτε: Δεν την κατέβαζαν οι ίδιοι, αλλά ήθελαν να ταπεινώσουν τον Κώστα, τους κατοίκους του χωριού, να την κατεβάσουν οι ίδιοι, στέλνοντας το μήνυμα σε όλους τους Βορειοηπειρώτες ότι δεν μπορούν να αναρτούν ελληνικές σημαίες παρά το γεγονός ότι αποτελούν σύμφωνα με διεθνή συνθήκη ΕΘΝΙΚΗ (και όχι απλά θρησκευτική) ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ.
Όπως μου είπαν ντόπιοι σε συζητήσεις που είχα μαζί τους, την ημέρα της εκτέλεσής του, την 28η Οκτωβρίου, του ξαναζήτησαν να την κατεβάσει. Μόλις την είχε αντικαταστήσει διότι η προηγούμενη είχε σκιστεί. Και ο Κωνσταντίνος απάντησε ότι όχι μόνο δεν θα το κάνει, αλλά θα βάλει και άλλη. Μετά από αυτό, και αφού είχε περάσει κάποια ώρα, Αλβανοί αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι του να τον αναζητήσουν, προφανώς για να τον συλλάβουν, ή στην “καλύτερη” περίπτωση να τον προσαγάγουν στο αστυνομικό τμήμα για ακόμη μια φορά.
Δεν τον βρήκαν εκεί.
Η μητέρα του τους είπε ότι δεν γνωρίζει που είναι ο γιος της. Φεύγοντας οι αστυνομικοί κλώτσησαν ένα τσουβάλι με καρύδια που υπήρχε στο φτωχικό (αλλά πάμπλουτο συναισθημάτων και φρονήματος) σπίτι. “Τι σάς πείραξε το τσουβάλι;”, ρώτησε η μάνα του ήρωα. “Σκάσε βρωμοελληνίδα, εδώ δεν είναι Ελλάδα“, απάντησε ο Αλβανός…
Έπειτα ειδοποιήθηκαν οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, για να τον κυνηγήσουν συνοδεία ελικοπτέρου!
Δεκάδες άτομα με αυτοκίνητα και ελικόπτερο για να πιάσουν έναν…
Ο Κωνσταντίνος, που έμαθε ότι τον αναζητούν, για να αμυνθεί πήγε και πήρε την κυνηγητική καραμπίνα από το σπίτι του, και όχι καλάσνικοφ (όπως ψευδώς διέδοσαν οι Αλβανοί, και ευκόλως αναπαρήγαγαν τα συστημικά ελληνικά ΜΜΕ). «Μάνα, θα πονέσεις, αλλά η Παναγιά θα σου δίνει δύναμη» ήταν τα τελευταία λόγια του Κωνσταντίνου στην μητέρα του. Ύστερα έβγαλε τον σταυρό από τον λαιμό του, της τον έδωσε και έφυγε…
Ο Κωνσταντίνος μπορούσε να διαφύγει στην Ελλάδα. Έξι μόλις χιλιόμετρα είναι τα σύνορα από το χωριό. Ήξερε τα βουνά τής περιοχής όπως την παλάμη του. Κι όμως αποφάσισε να μην διαφύγει, να μείνει στο χωριό του, στο σπίτι του, στην προαιώνια πατρίδα των προγόνων του. Ακόμη κι αν αυτό τού κόστιζε την ζωή…
Μέσα στο χωριό μόλις τον βρήκαν άρχισαν να τον πυροβολούν. Εκείνος πυροβολούσε στον αέρα για εκφοβισμό. “Εάν ήθελε, θα μπορούσε να είχε σκοτώσει τουλάχιστον δέκα αστυνομικούς“, μού τόνισαν εμφατικά συγχωριανοί του. “Αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΕ να αφαιρέσει ζωή, ήταν θρήσκος χριστιανός“, συμπλήρωσαν βουρκωμένοι…
Δεν θέλησε να αφαιρέσει ζωή ούτε των διωκτών του στο παρόν, και των μόνιμων καταπιεστών του από την ημέρα που γεννήθηκε. Των καταπιεστών πολλών δεκαετιών, του ίδιου, της οικογένειάς του, του χωριού του (που υπεραγαπούσε, όπως και την Ελλάδα), των προγόνων του…
Ο “εξτρεμιστής“…
Ο “τρελός“…
Την ώρα που τον πυροβολούσαν στην μικρή πλατεία του χωριού και προσπαθούσε να ξεφύγει, και όχι να σκοτώσει, οι συγχωριανοί του κλεισμένοι σε σπίτια και στο διπλανό καφενείο (μου το έδειξαν, από όπου τραβήχθηκε και το βίντεο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο), παρακολουθούσαν φοβισμένοι…
Κανένας δεν τόλμησε να τον υπερασπιστεί…
Ο Κωνσταντίνος καταφέρνει να ξεφύγει από τούς διώκτες του, πηγαίνοντας προς τον γειτονικό λόφο. Καταλαβαίνει ότι πλέον δεν θέλουν να τον συλλάβουν, αλλά να τον σκοτώσουν. Για παραδειγματισμό. Με σκοπό την αιματηρή καταστολή του εθνικού και ηθικού φρονήματος των ομοεθνών μας. Όχι μόνο στους Βουλιαράτες, αλλά σε όλη την Βόρειο Ήπειρο. Τον είχαν στοχοποιήσει εδώ και πολύ καιρό. Ενοχλούσε σφόδρα το ανθελληνικό καθεστώς της Αλβανίας με την δράση του, που πάντα όμως ήταν ειρηνική. Ποτέ δεν είχε πειράξει κανέναν. Ούτε Αλβανό. Ποτέ δεν προσπάθησε καν να κάνει κακό. Αυτό τονίστηκε και στους επικήδειους.
Στον λόφο πίσω και κάτω από την ελληνική σημαία που βλέπουμε στις φωτογραφίες θα γραφτεί η τελευταία πράξη τού δράματος. Ο Κωνσταντίνος εγκλωβίστηκε από τις πολυάριθμες αλβανικές δυνάμεις. Και εκεί είχε την ευκαιρία να πάρει μαζί του στον θάνατο όσους περισσότερους μπορούσε. Ούτε τότε το έκανε. Αυτή ήταν η επιλογή του. Να φύγει χωρίς να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή. Ούτε των εχθρών του και δολοφόνων του…
Ο “εξτρεμιστής“…
Ο “τρελός“…
Σήκωσε τα χέρια του ψηλά, ως ένα πατριωτικό και ανθρώπινο κύκνειο άσμα, ως μια ωδή προς την ελευθερία που ήξερε ότι θα έχει τραγικό τέλος γι’ αυτόν σε λίγα δευτερόλεπτα. “ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ” αναφώνησε στεντόρεια με απαράμιλλη γενναιότητα…
Κοιτώντας τους φονιάδες του στα μάτια (από 10-15 μέτρα όρθιος, όπως είπε ο Έλληνας ιατροδικαστής). Όπως μόνον οι ήρωες μπορούν να κάνουν…
Και εκτελέστηκε εν ψυχρώ. Με σφαίρα στην καρδιά. Ενώ μπορούσε να συλληφθεί. Ήταν άλλωστε τόσοι πολλοί, και αυτός μόνο ένας. Στις πέτρες εκείνου του σημείου το αίμα του έμεινε ανεξίτηλο σε απόσταση δεκάδων μέτρων…
Που σημαίνει ότι τον έσυραν σαν το σκυλί…
Ζωντανό ακόμα, ή νεκρό, δεν το ξέρουμε.
Έτσι ο Κωνσταντίνος Κατσίφας πέρασε στην αθανασία, στην αιωνιότητα…
Στις καρδιές όλων όσων είναι, αλλά και αισθάνονται, Έλληνες. Αλλά και σε αυτές εκείνων, ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής, που αγαπούν την ελευθερία και αισθάνονται δέος για όσους θυσιάζονται για αυτήν. Λυπάμαι που δεν έτυχε να έχω την τιμή να γνωρίσω εν ζωή τον Κωνσταντίνο Κατσίφα. Που δεν συνομίλησα μαζί του. Τον γνώρισα όμως κι εγώ, όπως και εκατομμύρια άλλοι, μετά τον θάνατό του. Σε ένα ταξίδι χρέους στα μέρη που έζησε, περπάτησε, και αντιστάθηκε στους δυνάστες του. Στους δυνάστες τού Ελληνισμού τής Βορείου Ηπείρου. Στα μέρη που άφησε την τελευταία του πνοή. Κυνηγημένος, αλλά δικαιωμένος. Την ημέρα τής κηδείας του. Για να τον αποχαιρετίσω, και να τού εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου που υπήρξε. Αλλά και να στηρίξω με την παρουσία μου τούς Βορειοηπειρωτες. Να διαπιστώσουν εν τοίς πράγμασι ότι, παρά την πάγια εγκατάλειψή τους από τις κυβερνήσεις τής μητέρας Ελλάδας, δεν είναι πλέον μόνοι τους στο πολύ δύσκολο μονοπάτι που διαβαίνουν.
Η θυσία του υπενθύμισε στους Έλληνες και σε όλο τον πλανήτη ότι σε αυτή την γωνιά των Βαλκανίων υπάρχει η ελληνικότατη Βόρειος Ήπειρος.
Υπάρχουν Έλληνες των οποίων όλα τα δικαιώματα καταπατώνται διαχρονικά, κυνικά και βάναυσα. Υπάρχουν άνθρωποι που καταπιέζονται καθημερινά μέσα σε κλίμα μόνιμης τρομοκρατίας. Μακάρι να μην είχε συμβεί αυτό το τραγικό γεγονός και ο Κωνσταντίνος να ζούσε. Αλλά ένα είναι βέβαιο. Ότι φεύγοντας μας έδωσε πολύτιμα μαθήματα ζωής, και ανιδιοτελούς πατριωτισμού.
Και το αίμα του, ως σπόρος αναγεννημένου ελληνισμού, θα καρπίσει. Καρπούς που, αργά ή γρήγορα, θα αποβούν μοιραίο δηλητήριο για τους εμπνευστές και εκτελεστές τής προσχεδιασμένης δολοφονίας του. Αρκεί οι Έλληνες να αφυπνιστούν, έστω και μερικώς.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΚΑΤΣΙΦΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Επιστρέψαμε χθες από το όμορφο ελληνικό χωριό σου άυπνοι δύο 24ωρα, αλλά αναζωογονημένοι, δυνατότεροι, σοφότεροι. Και πιο πλούσιοι συναισθηματικά από ποτέ.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑ.
Εσύ το χρέος σου προς τον ελληνισμό και την πολιτισμένη ανθρωπότητα το έκανες και με το παραπάνω. Με την μέγιστη προσφορά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Την ίδια σου την ζωή. Το βάρος επαφίεται πλέον σε όλους τούς Έλληνες πατριώτες. Από εκεί ψηλά δεν ζητάς να κάνουμε κι εμείς το ίδιο (που θα το πράξουμε αν απαιτηθεί από τις περιστάσεις).
Μας ζητάς να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει σε βάρος τού έθνους μας και να αφυπνισθούμε. Και, επίσης, να στηρίξουμε τον αγώνα των συντοπιτών σου Βορειοηπειρωτών.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΑΔΕΡΦΕ! “.
Το βίντεο (6 λεπτών) με την δήλωση του Θανάση Γκόρδη για την δολοφονία τού Κωνσταντίνου Κατσίφα από την αλβανική κυβέρνηση, για την αχαριστία των Αλβανών, αλλά και την υποκρισία των εν Ελλάδι “προοδευτικών” ψευτοανθρωπιστών (που κράτησαν ελεεινή στάση, είτε προκλητικά αδιαφορώντας, είτε χαρακτηρίζοντας τον Βορειοηπειρώτη ήρωα ως δήθεν “ακραίο”!):
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1849657868416581&id=100001171583820
