Γιατί κύριε Μητσοτάκη και λοιποί να πάμε στη Χάγη;

Του δημοσιογράφου Θανάση Γκόρδη

Στην παρακάτω φωτογραφία αποτυπώνεται η μόνη πραγματική και νόμιμη οριοθέτηση ΑΟΖ, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο τής Θάλασσας.

Κατά την οποία το Καστελλόριζο έχει πλήρη επήρεια ως νησί (200 ναυτικά μίλια), ενώ οι ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου εφάπτονται.

Αυτό είναι που διακαώς δεν θέλει η Τουρκία και προσπαθεί με εκβιασμούς, απειλές και τετελεσμένα να αποφύγει, δημιουργώντας δικό της “Δίκαιο“!

Είτε με απευθείας διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης με την Ελλάδα, είτε με στρατιωτική αναμέτρηση, είτε με συνδυασμό των δύο παραπάνω (να προηγηθεί στρατιωτικό επεισόδιο και η Ελλάδα να αναγκαστεί να κάτσει στο τραπέζι του “διαλόγου“).

Και γνωρίζουν όλοι πως όταν η Τουρκία μιλά για “διάλογο” εννοεί παζάρι για αυτά που ΔΕΝ τής ανήκουν.

Και όταν αναφέρεται στην “ειρήνη“, την εννοεί μόνο με τους δικούς της – παράνομους και επεκτατικούς – όρους…

Για ποιον λόγο, επίσης, να επιδιώκουμε την προσφυγή στο “Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης” – όπως ανακοίνωσε στις (13/9) ο κ. Μητσοτάκης στο “Βελίδειο” – ως τελικό στόχο για την απόκρουση του τουρκικού ιμπεριαλισμού και τής άθλιας άνομης “Γαλάζιας Πατρίδας” τους;

Με τον συγκεκριμένο στόχο δεν δηλώνουμε προσήλωση στην νομιμότητα και στην δικαιοσύνη, αλλά υποδηλώνουμε απροθυμία να υπερασπιστούμε με στρατιωτικό τρόπο τα νόμιμα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Αλήθεια, όλοι όσοι (κόμματα και ψηφοφόροι) υποστηρίζετε την προσφυγή στην Χάγη, τι θα λέτε μετά αν π.χ. το “Διεθνές Δικαστήριο” κατοχυρώσει μόνο το 50% τής επήρειας του Καστελόριζου;

Καθώς και μειωμένη επήρεια και σε άλλα ελληνικά νησιά;

“Τι να κάνουμε, το δικαστήριο αυτό αποφάσισε”!

Αυτό θα εκστομίζετε;

Διότι είναι γνωστό – ειδικά στους διπλωματικούς κύκλους – ότι το “Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης” ΔΕΝ αποφασίζει μόνο με νομικά κριτήρια, αλλά και με πολιτικά.

Είναι πάντοτε δεκτικό σε πολιτικές πιέσεις (επί παραδείγματι, στα εγκλήματα πολέμου στην Βοσνία), και στο τέλος εκδίδει αποφάσεις που δίνουν κάτι και στα δύο αντίδικα μέρη.

Κάνεις δεν φεύγει με άδεια χέρια…

Προσπαθώντας έτσι να τηρήσει αναλογικά κάποιες ισορροπίες, με βάση και τούς γεωπολιτικούς συσχετισμούς ισχύος και επιρροής.

Συνεπώς, η προσφυγή στην Χάγη δεν είναι αφοσίωση στο διεθνές δίκαιο και τους θεσμούς του, αλλά συγκεκαλυμμένη και ωραιοποιημένη εθνική μειοδοσία.

Προδοσία, δηλαδή, με “δικαιική” επίφαση…

Πιο “εύπεπτη” στον λαό, και με πολύ λιγότερο πολιτικό κόστος για τούς θύτες…