Τι περιλαμβάνει έκθεση του ΟΗΕ για την αντικατάσταση του πληθυσμού στην Ευρώπη

Ο πακτωλός χρημάτων της ΕΕ προς την Τουρκία, με σκοπό την συγκράτηση των μεταναστευτικών ροών, δεν εμπόδισε τις τελευταίες μέρες την δεύτερη στην απόφαση της να ανοίξει τα σύνορα της με την Ελλάδα στους μετανάστες, καθιστώντας πλέον ξεκάθαρο στο καθένα την χρήση του μεταναστευτικού από την πλευρά της προς όφελος των γεωπολιτικών της επιδιώξεων.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια το μεταναστευτικό-προσφυγικό να αποτελεί έναν σοβαρό κίνδυνο, έναν υβριδικό πόλεμο, για την χώρα μας (κι όχι μόνο), η έκθεση του ΟΗΕ «Replacement Migration» αναφέρει το σοβαρό πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ευρώπη, καθώς και τον ετήσιο αριθμό μεταναστών που αναμένεται να δεχθούν οι ευρωπαϊκές χώρες έως και το 2050. Παρακάτω αναφέρονται τα σενάρια της έκθεσης σχετικά με την μετανάστευση.

Σενάριο πρώτο

Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, οι οκτώ χώρες και οι δύο περιφέρειες που εξετάστηκαν σε αυτή τη μελέτη θα είχαν επίπεδα γονιμότητας χαμηλότερα από την αντικατάσταση μέχρι το 2050 (βλ. πίνακα 5). Ως αποτέλεσμα, σε όλες αυτές τις χώρες, με εξαίρεση τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο συνολικός πληθυσμός θα αρχίσει να μειώνεται πριν από το 2050. Για παράδειγμα, ο πληθυσμός της Ευρώπης θα μειωθεί κατά 101 εκατομμύρια το 2050. Ο πληθυσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μειωθεί κατά 44 εκατομμύρια το 2050 από ό, τι το 2000, σημειώνοντας μία μείωση της τάξεως του 12%. Η Ιταλία θα δει τη μεγαλύτερη μείωση, 28%, ακολουθούμενη από την Ιαπωνία 17%. Ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών θα συνεχίσει να αυξάνεται σημαντικά, επειδή η γονιμότητά του δεν είναι πολύ χαμηλότερη από την αντικατάσταση και θεωρείται ότι η ουσιαστική μετανάστευση θα συνεχιστεί στο μέλλον.

Όλοι οι πληθυσμοί θα συνεχίσουν να γερνούν γρήγορα. Το PSR της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης θα μειωθεί κατά περισσότερο από το ήμισυ μεταξύ 2000 και 2050, από 4,1 σε 2,0 και από 4,6 σε 2,1 αντίστοιχα.

Σενάριο δεύτερο

Αυτό το σενάριο είναι η μεσαία παραλλαγή της Αναθεώρησης του 1998 χωρίς μετανάστευση μετά το 1995. Χρησιμεύει κυρίως για να μετρήσει, συγκριτικά με τις επιδράσεις των μεταναστεύσεων που αναμένονται στα υπόλοιπα σενάρια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χάσει 62 εκατομμύρια ανθρώπους (17%) μεταξύ του 2000 και του 2050 και η Ευρώπη θα χάσει 123 εκατομμύρια ανθρώπους (17%) (βλέπε πίνακα 6). Δεδομένου ότι τα ρεύματα μετανάστευσης που αναμένονται στο πρώτο σενάριο δεν είναι πολύ μεγάλα, τα αποτελέσματα του δεύτερου σεναρίου δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτά του πρώτου. Εξαίρεση είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες υποβλήθηκαν σε μεγάλες ροές μετανάστευσης στο πρώτο σενάριο, με τον πληθυσμό τους να αρχίσει επίσης να μειώνεται πριν από το 2050, με την αύξηση μεταξύ 2000 και 2050 να είναι 16 εκατομμύρια (6%), αντί για 71 εκατομμύρια, όπως στο πρώτο σενάριο.

Το ποσοστό του πληθυσμού ηλικίας 65 ετών και άνω θα συνεχίσει να αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, και το 2050 θα φτάσει το 30% στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και το 28% στην Ευρώπη. Το υψηλότερο ποσοστό ηλικίας 65 ετών και άνω το 2050 θα είναι στην Ιταλία (35%), στη Γερμανία, και την Ιαπωνία (32%). Το χαμηλότερο θα είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες (23%), με τη Νότια Κορέα, την Ρωσία, και το Ηνωμένο Βασίλειο με 25% και τη Γαλλία με 26%. Ο δυνητικός δείκτης στήριξης θα μειωνόταν ταχύτατα για όλες τις χώρες και τις περιφέρειες, φθάνοντας στο 1,9 για την Ευρωπαϊκή Ένωση και 2,0 για την Ευρώπη το 2050 (βλ. Πίνακα 7). Το χαμηλότερο επίπεδο για το PSR το 2050, 1,5, θα ήταν στην Ιταλία, και το υψηλότερο, 2,6, θα ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σενάριο τρίτο

Ελλείψει μετανάστευσης μετά το 1995, οι πληθυσμοί σε όλες τις χώρες της μελέτης και στις δύο περιφέρειες θα αρχίσουν να μειώνονται πριν από το 2050. Το τρίτο σενάριο διατηρεί το μέγεθος του συνολικού πληθυσμού στο μέγιστο επίπεδο που θα έφτανε χωρίς τη μετανάστευση. Οι ημερομηνίες κατά τις οποίες θα επιτευχθεί αυτό το ανώτατο όριο διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα. Το νωρίτερο είναι το 1995 για τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ρωσία, και την Ευρώπη, και στη συνέχεια το 2000 για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι τελευταίες είναι, το 2035 για τη Νότια Κορέα και το 2030 για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο συνολικός αριθμός των μεταναστών που απαιτείται για να διατηρηθεί ο συνολικός πληθυσμός στο μέγιστο μέγεθος έως το 2050 θα είναι 47 εκατομμύρια για την Ευρωπαϊκή Ένωση και 100 εκατομμύρια για την Ευρώπη (βλ. Πίνακα 8). Θα ήταν 28 εκατομμύρια στη Ρωσία, 18 εκατομμύρια στη Γερμανία, και 17 εκατομμύρια στην Ιαπωνία, αλλά μόνο 1,5 εκατομμύρια στη Γαλλία, και στη Νότια Κορέα. Το 2050 το ποσοστό του συνολικού πληθυσμού που θα αποτελούνταν από μετανάστες μετά το 1995, και τους απογόνους τους, θα κυμαινόταν στο 2% στις Ηνωμένες Πολιτείες, και στο 3% στη Γαλλία και τη Νότια Κορέα, στο 28% στη Γερμανία, και 29% στην Ιταλία. Οι πιθανές αναλογίες στήριξης το 2050 θα ήταν λίγο υψηλότερες από το δεύτερο σενάριο, και θα κυμανθούν από 2,0 έως 2,1 στην Ιταλία και την Ιαπωνία, 2,6 στις Ηνωμένες Πολιτείες, και 2,9 στη Ρωσική Ομοσπονδία (βλέπε πίνακα 9).

Σενάριο τέταρτο

Αυτό το σενάριο διατηρεί το μέγεθος του πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών στο μέγιστο επίπεδο που θα έφτανε χωρίς τη μετανάστευση. Οι ημερομηνίες κατά τις οποίες θα επιτευχθεί αυτό το ανώτατο όριο διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα.

Ο συνολικός αριθμός των μεταναστών που απαιτείται για να διατηρηθεί σταθερός ο πληθυσμός ηλικίας 15-64 ετών μέχρι το 2050, θα είναι μεγαλύτερος από ότι στο τρίτο σενάριο. Ο αριθμός που θα χρειαστεί για το τέταρτο σενάριο είναι 80 εκατομμύρια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και 161 εκατομμύρια για την Ευρώπη (βλ. Πίνακα 8). Οι αριθμοί κυμαίνονται από 5 εκατομμύρια στη Γαλλία, και 6 εκατομμύρια στη Νότια Κορέα και το Ηνωμένο Βασίλειο, σε 25 εκατομμύρια στη Γερμανία, και 33 εκατομμύρια στην Ιαπωνία.

Ωστόσο, όταν ο αριθμός των μεταναστών σχετίζεται με το μέγεθος του πληθυσμού κατά το έτος 2000, η ​​Ιταλία και η Γερμανία θα χρειαστούν μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών έως το 2050, αντίστοιχα 6.500 και 6.000 ετησίως ανά εκατομμύριο κατοίκους (βλ. 6). Μεταξύ των χωρών που μελετήθηκαν, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρειάζονταν τον μικρότερο αριθμό, περίπου 1.300 ανά εκατομμύριο κατοίκους. Το 2050 το ποσοστό του συνολικού πληθυσμού που θα αποτελούσε μετανάστες μετά το 1995 και οι απόγονοι τους, θα κυμαινόταν στο 8% στις Ηνωμένες Πολιτείες, 12% στη Γαλλία, 36% στη Γερμανία και 39% στην Ιταλία ( βλέπε πίνακα 11).

Σενάριο πέμπτο

Αυτό το σενάριο αποτρέπει την πιθανή αναλογία υποστήριξης από την πτώση κάτω από την τιμή του 3,0, υποθέτοντας καθαρή μετανάστευση μόλις η τιμή PSR φθάσει την τιμή 3,0. Οι ημερομηνίες κατά τις οποίες συμβαίνει αυτό διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα.

Το PSR φτάνει το 3,0 το 2005 για την Ιαπωνία. το 2010 για την Ιταλία. το 2015 για τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2020 για τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, το 2025 για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. και το 2035 για την Ρωσία και τη Νότια Κορέα. Ο συνολικός αριθμός των μεταναστών που θα χρειαζόταν, είναι 154 εκατομμύρια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και 235 εκατομμύρια για την Ευρώπη (βλ. Πίνακα 8). Οι αριθμοί κυμαίνονται από 12 εκατομμύρια για τη Νότια Κορέα, 14 εκατομμύρια για το Ηνωμένο Βασίλειο, 16 εκατομμύρια για τη Γαλλία, 40 εκατομμύρια για τη Γερμανία, 45 εκατομμύρια για τις Ηνωμένες Πολιτείες, και 95 εκατομμύρια για την Ιαπωνία. Το 2050, το ποσοστό του πληθυσμού που θα ήταν μετανάστες μετά το 1995 ή οι απόγονοί τους θα κυμαινόταν στο 17% στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο 20% στη Ρωσία, στο 53% στην Ιταλία, και 54% στην Ιαπωνία (βλ. πίνακας 11).

Σενάριο έκτο

Το σενάριο αυτό διατηρεί τον πιθανό λόγο στήριξης στο επίπεδο του 1995, δηλαδή 4,3 για την Ευρωπαϊκή Ένωση, 4,8 για την Ευρώπη, 4,1 για την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, 5,6 για τη Ρωσική Ομοσπονδία και 12,6 για τη Δημοκρατία της Κορέας. Ο συνολικός αριθμός των μεταναστών που απαιτείται για να διατηρηθεί η σταθερή αναλογία στήριξης μέχρι το 2050 είναι εξαιρετικά μεγάλη σε όλες τις χώρες (βλ. Πίνακα 8). Είναι 700 εκατομμύρια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και σχεδόν 1,4 δισεκατομμύρια για την Ευρώπη.

Ο αριθμός αυτός κυμαίνεται από 60 εκατομμύρια στο Ηνωμένο Βασίλειο έως 94 εκατομμύρια στη Γαλλία, περισσότερα από μισό δισεκατομμύριο στην Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, και 5 δισεκατομμύρια στη Νότια Κορέα. Το 2050, το ποσοστό του πληθυσμού που θα ήταν μετανάστες μετά το 1995 ή οι απόγονοί τους θα κυμαινόταν από το 59% στο Ηνωμένο Βασίλειο έως το 99% στη Νότια Κορέα.

Συμπέρασμα

Κατά την περίοδο 1990-1994, η Ευρωπαϊκή Ένωση έλαβε κατά μέσο όρο πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες ετησίως, και κατά την περίοδο 1995-1998 λίγο πάνω από 600.000 ετησίως. Αυτοί οι αριθμοί είναι πολύ κοντά στον αριθμό των μεταναστών που θα χρειαζόταν να λάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να αποτρέψει την μείωση του συνολικού πληθυσμού: 612.000 ετησίως μεταξύ 2000 και 2025, και 1.3 εκατομμύρια ετησίως μεταξύ 2025 και 2050. Ωστόσο, ο ετήσιος αριθμός μεταναστών οι οποίοι θα χρειαστούν για να αποτρέψουν την μείωση του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας, είναι περίπου διπλάσιοι από τους αριθμούς που έχουν ληφθεί την τελευταία δεκαετία.

Ενώ η κατάσταση διαφέρει από χώρα σε χώρα, είναι κάπως παρόμοια σε πολλές από τις χώρες με προηγούμενη εμπειρία στη μετανάστευση. Στη Γαλλία, τη Γερμανία, και το Ηνωμένο Βασίλειο, ο αριθμός των μεταναστών που απαιτούνται για να διατηρηθεί σταθερός, είτε ο συνολικός πληθυσμός, είτε ο πληθυσμός σε ηλικία εργασίας, ποικίλλει λόγω ειδικών δομών ηλικίας.

Αυτοί οι αριθμοί είναι συγκρίσιμοι με τον αριθμό των μεταναστών που έλαβαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας ή το πολύ διπλάσιοι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο ετήσιος αριθμός των μεταναστών που χρειάζονται και για τους δύο σκοπούς είναι μικρότερος από την προηγούμενη μετανάστευση. Επιπλέον, το ποσοστό των μεταναστών μετά το 1995 και των απογόνων τους μετά το 1995 στο σύνολο του πληθυσμού (βλέπε πίνακα 11), στα σενάρια τρία και τέσσερα, είναι μικρότερο ή ίσο με το ποσοστό των μεταναστών στο συνολικό πληθυσμό το 1990, στη Γαλλία 10,4% και στις Ηνωμένες Πολιτείες 7,9%. Στη Γερμανία και στην Ιταλία, ωστόσο, το τρίτο σενάριο θα έχει ως αποτέλεσμα περίπου το 30% και το τέταρτο σενάριο περίπου το 40% των μεταναστών μετά το 1995 και των απογόνων τους στον πληθυσμό του 2050, που είναι πολύ υψηλότερο από σήμερα (βλ. 13).

Ολόκληρη η έκθεση του ΟΗΕ εδώ.

new-economy.gr