Σκελετοί στις ντουλάπες Τραπεζών διαφωνούν με το σταμάτημα της ποσοτικής χαλάρωσης!

Της Κατερίνας Πάντα

Είναι να αναρωτιέται κανείς με ποιό τρόπο η ΕΚΤ σκέφτεται την κατάργηση του QE(Ποσοτική Χαλάρωση).
Aν λάβει κανείς υπ’όψιν το υπέρογκο Ιταλικό χρέος των 2,3 τρις ευρώ, που μόνο χάριν των μαζικών αγορών της ΕΚΤ παραμένει χαμηλότοκο & την διασπορά του, πραγματικά προβληματίζεται πως η Ιταλία θα μπορούσε να ανακυκλώσει ένα τέτοιο χρέος μελλοντικά & γιατί οι Ευρωπαικές τράπεζες να συνεχίζουν να το αγοράζουν χωρίς το QE.

Μια ματιά στην Ιταλία
Η Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας εξ ονόματος της ΕΚΤ, εξαγόρασε από τις εμπορικές της τράπεζες πολυετή ιταλικά ομόλογα άνω των 350 δισ τα τελευταία χρόνια.
Καθιστώντας την κεντρική τράπεζα τον δεύτερο μεγαλύτερο κάτοχο ιταλικών ομολόγων μετά από ασφαλιστικές εταιρείες, συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ντόπια και ξένα.
Κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2017 μόνο, οι ιταλικές τράπεζες πούλησαν στην ΕΚΤ μέσω της κεντρικής τους τράπεζας ομόλογα ύψους 40 δισεκατομμυρίων ευρώ από τον φόβο μείωσης του QE.
Το πρόβλημα εδώ είναι ότι η ΕΚΤ είναι τώρα ο μόνος καθαρός αγοραστής ιταλικών ομολόγων που παρέμεινε σταθερός, διότι πολλές τράπεζες ντόπιες και ξένες παραμένουν φορτωμένες με Ιταλικό χρέος εξαντλώντας τις περαιτέρω αγοραστικές δυνατότητες τους.

Σύμφωνα με μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, το Ιταλικό δημόσιο χρέος αντιπροσωπεύει σχεδόν το 20% των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών – ένα από τα υψηλότερα επίπεδα στον κόσμο.
Συνολικά υπάρχουν δέκα τράπεζες με ιταλικές κρατικές χρεωστικές απαιτήσεις που αντιπροσωπεύουν πάνω από το 100% του κεφαλαίου της κατηγορίας 1 (το βασικό κεφάλαιο της τραπεζικής κεφαλαιακής επάρκειας, η αλλιώς Tier-1 capital).
Ο κατάλογος περιλαμβάνει τους δύο μεγαλύτερους δανειστές της Ιταλίας, την τράπεζα Unicredit και την Intesa Sanpaolo, των οποίων η έκθεση σε ιταλικές κρατικές ομολογίες αντιπροσωπεύει το 145% του Tier-1 capital. Επίσης περιλαμβάνονται η τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της Ιταλίας, η Banco BPM (327%), η MPS (206%), η BPER Banca (176%) και η Banca Carige (151%).

Οι σκελετοί στις ντουλάπες των Τραπεζών

Οι τράπεζες που κατέχουν τόσο μεγάλα, συγκεντρωμένα χαρτοφυλάκια ομολόγων της κυβέρνησής τους, μπορούν να αποτελέσουν σοβαρή απειλή για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα όλων.

Η έρευνα δείχνει ότι ακόμη και εκτός Ιταλίας, πολλές τράπεζες έχουν μια παράλογη έκθεση στο ιταλικό δημόσιο χρέος.
Η Βελγική Dexia, η οποία διασώθηκε 2 φορές ως τώρα με bail out, κατέχει χρέος 320% του Tier-1 capital . Αυτό αυξάνεται και από από τη συμμετοχή της Γαλλικής δημόσιας τράπεζας Société de Financing Local, SFIL, η οποία δημιουργήθηκε μετά την τελευταία διάσωση της Dexia. Η συνολική κατοχή των ιταλικών χρεωστικών τίτλων φθάνει το 480% της πραγματικής κεφαλαιακής τους επάρκειας.
Αλλες ξένες τράπεζες που είναι επικίνδυνα εκτεθειμένες στο ιταλικό δημόσιο χρέος είναι η Caixa Central de Crédito Agrícola της Πορτογαλίας, με έκθεση 200% και της Ισπανίας Banco de Sabadell (102%).
Η Deutsche Pfandbriefbank AG, ένας γερμανικός δανειστής που εξειδικεύεται στην χρηματοδότηση ακινήτων και δημόσιου τομέα, έχει 82% έκθεση, Commerzbank, 42%, BNP Paribas, 25% και BBVA της Ισπανίας, 25% & πάρα πολλές άλλες με μικρότερα ποσοστά.

Δυστυχώς η αμφίδρομη σχέση μεταξύ κρατών-τραπεζών παραμένει το ίδιο σφιχτή με τελικό αποδέκτη την ΕΚΤ σε μια επικίνδυνη ισορροπία & το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα ευρωπαικά κράτη.
Ενα “ατύχημα” σε κάποιο μεγαλύτερο κράτος, θα τα καταστρέψει όλα πυροδοτώντας σταδιακές εκρήξεις μέχρι το μεγάλο μπάμ.
Αυτή είναι αν θέλετε η ειδοποιός διαφορά & η Αχίλλειος πτέρνα του ευρώ, από το ενεργειακό περιζήτητο δολάριο που σε τελική ελέγχεται μόνο από ένα κράτος.