Το Συνέρχεσθαι και Συνεταιρίζεσθαι του Συντάγματος της 4ης Φεβρουαρίου
Εν αναμονή του μεγάλου συλλαλητηρίου, μπορεί κάποιος για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια να κάνει μια ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας και ταυτόχρονα, να δει σε μεγάλο βάθος τον τρόπο που αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία τους Έλληνες πολίτες. Υπάρχουν ευρήματα ευχάριστα και δυσάρεστα. Τι μπορούμε να δούμε μια μέρα πριν γίνει το μεγάλο συλλαλητήριο που γίνεται για χάρη του μείζονος γεωπολιτικού ζητήματος που αντιμετωπίζει ξανά η Ελλάδα; Τι αποκαλύπτει η πολυδιάστατη υφή του Σκοπιανού για το κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας;
Λαίλαπα με άρωμα ελευθερίας για λίγους.
Η λαίλαπα της εποχής Σημίτη, δεν έχει πάψει να έχει μέχρι σήμερα τα απόνερά της. Για κάποιον λόγο που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει, όση αναλυτική ικανότητα και να επιστρατεύσει, η εθνική συνείδηση που υπάρχει σε όλα τα έθνη-κράτη του κόσμου, θεωρήθηκε εμπόδιο εκσυγχρονισμού. Η εποχή Σημίτη συνοδεύτηκε από μια «παραγωγή» πολιτικών και αφηγημάτων που διαπέρασαν όλες τις πτυχές της εθνικής συνείδησης και κυρίως, κάθε πτυχή ταυτότητας. Αυτό που κατάφερε σίγουρα αυτή η παραγωγή, ήταν να κάνει την μεγάλη πλειοψηφία, να νομίζει οτι είναι, μειοψηφία. Τι και αν δεν κατάφερε να εκσυγχρονιστεί το κράτος, ένας σημαντικός αριθμός πολιτικού προσωπικού (κάθε πολιτικού κόμματος) μετατράπηκε σε «διώκτη» της συνείδησης του μέσου πολίτη που λογικά, δεν βρίσκει τον τρόπο που η ανάδειξη της ελληνικής του ταυτότητας, αποτελεί τροχοπέδη για τον εκσυγχρονισμό του. Το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν οι θεσμοί.
Η λαίλαπα Σημίτη, θεώρησε πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η «φόρτιση» της αίσθησης υπεροχής του ελληνικού παρελθόντος, η προσκόλληση στην πίστη/θρησκεία κτλ. Σήμερα λοιπόν, δε μας κάνει εντύπωση που αρκετοί άνθρωποι, προφανώς συνεπαρμένοι από την μεγάλη πρόφαση της λαίλαπας Σημίτη, θεωρούν «κιτς», «φασιστικά κατάλοιπα» κτλ, συλλαλητήρια και εκδηλώσεις που σκοπό έχουν να αντιμετωπίσουν εθνικά θέματα. Η υποχωρητικότητα και η παθητικότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που όλοι ψέγουμε, είναι αποτέλεσμα μιας εθνικής αδιαφορίας η οποία από την πλευρά του πολιτικού ρεαλισμού, οδηγεί στην αυτοκτονία κάποιου έθνους-κράτους.
«Πολίτης, φορολογούμενος, καταναλωτής» και τελικά…«φασίστας».
Η λογική είναι η μόνη παρηγοριά για τον πολίτη που επιθυμεί να σκεφτεί. Ο πόλεμος κατά των συλλαλητηρίων (και κατά αυτού της 21ης/1) είναι αδυσώπητος μέχρι και σήμερα. Απειλές έρχονται από διάφορους τραμπούκους που φρόντισαν να κρύψουν τη ροπή που έχουν προς τη βία, κάτω από «πολιτικοφανή» αίτια, δηλώσεις κομμάτων του ύφους και του ήθους «διαδήλωσαν χιλιάδες φασίστες», αλλά και ψυχολογικός πόλεμος κάθε μορφής «δεν πρόκειται να παράξει κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα το συλλαλητήριο» κτλ.
Οι κομματικές ισορροπίες έχουν αλλάξει μετά από την επαναφορά του Σκοπιανού Ζητήματος. Λέμε «Σκοπιανό» το μείζον γεωπολιτικό ζήτημα καθώς οι περισσότεροι συμπολίτες μας, τα περισσότερα κόμματα, η συντριπτική πλειοψηφία των φορέων της χώρας, δε θεωρούν οτι υφίσταται κάποιο «Μακεδονικό» Ζήτημα. Στην χώρα μας δεν έχουμε πρόβλημα σεβασμού των μειονοτήτων. Οι ελάχιστοι πολίτες που νιώθουν παντού «σκλάβοι», οι πολιτικοί που τους καλούν να αντιδρούν σε οτιδήποτε νιώθουν οτι τους καταπιέζει, οφείλουν να σεβαστούν τον πυλώνα της Δημοκρατίας. Ποιός είναι αυτός; Η μειοψηφία οφείλει να σέβεται την κυριαρχία της πλειοψηφίας. Στην Ελλάδα έχουμε σοβαρό πρόβλημα σεβασμού της πλειοψηφίας. Η απόδειξη είναι οτι εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών χαρακτηρίζονται ως «άμυαλοι», «λαουτζίκος», «φασίστες» και όλα αυτά τα ωραία που εκτοξεύονται από «φιλελεύθερους» πολίτες που έχουν «ανοχή στη διαφορετική άποψη» όταν αποδεικνύουν οτι δεν επιθυμούν «τομές» στην ταυτότήτά τους.
Όταν είναι όμως να τους απευθύνουμε ένα κάλεσμα για να αγοράσουν ένα προϊόν, να ψηφίσουν, να δράσουν υπερ κάποιας δραστηριότητας της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, τότε είναι «καταναλώτές», «πολίτες» κτλ. Θα μπορούσαν λοιπόν όλοι αυτοί να μη δέχονται αγορές από «φασίστες» και «λαουτζίκο», να μη δέχονται ψήφους από «άμυαλους» και «κιτς». Και σε κάθε περίπτωση να φτιάξουν ένα δικό τους συλλαλητήριο στο οποίο να καλέσουν ομιλητές με σύνδρομο μετανάστη, όπου μεταφέρουν γνώμες άλλων κοινωνιών, άλλων εθνών όπως το «μας θεωρούν γύφτους της Ευρώπης» (η παραπάνω φράση ανήκει σε κάποιον «σταρ διαπρέποντα στην Εσπερία» σε κρίσιμη συγκέντρωση του πρόσφατου παρελθόντος) και να βάλουν την δική τους αισθητική πινελιά. Με λύπη διαπιστώνουμε όχι οτι διαφωνούμε, κάτι που είναι υγιές στη δημοκρατία, αλλά οτι βρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Βλέπετε, η ιστορία αδιαφορεί για το περιτύλιγμα (κίτς ή ποιοτικό) κάποιας πολιτικής δράσης. Την ενδιαφέρει η επιρροή και η αποτελεσματικότητά της.
Επίλογος
Η αντίδραση του κόμματος με τις περισσότερες έδρες στη Βουλή, είναι προσβλητική. Όχι μόνο προσβάλλει την πλειοψηφία των πολιτών και την θέλησή τους να αυτοπροσδιορίζονται όπως επιθυμούν και την αυτοδιάθεσή τους, αλλά προσβάλλει και την Λογική. Πρώην υπουργός παιδείας, αρνητής Γενοκτονίας Ποντίων. Μέτρα που αφορούν ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, νομοθετήματα που απειλούν την πρώτη κατοικία και η κοινωνική ησυχία ήταν παροιμιώδης. Έχοντας κατά νου αυτήν την αλαζονική συμπεριφορά, το κόμμα με τις περισσότερες έδρες στη Βουλή, θεώρησε οτι το Σκοπιανό θα περάσει εν μια νυκτί. Επομένως, βάσει αυτού του σκεπτικού και βλέποντας οτι οι «κοινωνικές πολιτικές» που επιθυμεί μια μειοψηφία δε γίνονται σεβαστές από την συντριπτική πλειοψηφία (πχ «μεταρρυθμίσεις» στην παιδεία) δρα με τον συνήθη τρόπο. Βλέπει παντού «φασισμό». Το Σκοπιανό Ζήτημα το οποίο είναι ένα μείζον γεωπολιτικό θέμα, έχει σχέση με την κοινωνική πολιτική γιατί αγγίζει θέματα ταυτότητας, πολιτιστικής κληρονομιάς, και βέβαια, εθνικής συνείδησης. Το συλλαλητήριο αυτό, όπως και το προηγούμενο, βάλλονται με κάθε είδους τρόπο λόγω αυτής της διάστασης. Αναδεικνύει την τεράστια διαφορά ιδεολογίας και συνείδησης μεταξύ «αρχόντων» και «αρχομένων». Στην δημοκρατία η κυβέρνηση πράττει όσα επιθυμεί ο κυρίαρχος λαός. Φαίνεται πως οι έως τώρα κινητοποιήσεις για το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου και έχοντας σαν βάση το αντίστοιχο της 21ης Ιανουαρίου, δημιουργούν ένα μήνυμα. «Είναι προτιμότερο να χαρακτηριστεί κάποιος κιτς από το να είναι εθνικά αμέριμνος και εθνικά άοσμος». Είναι πολύ ευχάριστο που οι Έλληνες δεν έχουμε τελικά περιπέσει σε μια εθνική κατάθλιψη μετά από μια δεκαετία καταστροφής. Είναι πολύ ευχάριστο που τελικά ο αυτοπροσδιορισμός, είναι πιο σημαντικός από τον ετεροπροσδιορισμό και οι όποιοι χαρακτηρισμοί εκτοξεύονται από παντός είδους μειοψηφίες, δεν τίθενται καν σε διαδικασία νοητικής επεξεργασίας από την πλειοψηφία. Σε εκδηλώσεις σαν την αυριανή, το έθνος γιορτάζει μόνο και μόνο επειδή γιορτάζει η ίδια του η μαγιά, η δημοκρατία.
Αλέξανδρος Δρίβας
* Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι, Συντονιστής της Ομάδας Ανατολικής Μεσογείου στο ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ (ΙΔΙΣ) & αναλυτής στο Κέντρο Διεθνών και Στρατηγικών Αναλύσεων (ΚΕΔΙΣΑ).