6 μήνες μετά, τι μας αποκάλυψε τελικά η υπόθεση ‘Γεωργίου’ για την Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαική Ενωση;
Η δικαστική εξέλιξη της περίπτωσης Γεωργίου και οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης από τους ευρωπαίους εταίρους-δανειστές το καλοκαίρι ήρθαν λίγες ημέρες μετά την απαίτηση των δανειστών για την αθώωση των εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ, λίγους μήνες μετά την δημόσια δυσφορία της ΕΕ για την δικαστική περιπέτεια της πρώην γενικής γραμματέας υπουργείου, λίγες εβδομάδες μετά την δημόσια στήριξη και παρέμβαση για διοικητή τράπεζας, λίγες ώρες μετά την υπαγόρευση μνημονιακών νόμων κ.λ.π.
Δικαιοσύνη;
Αυτό όμως που προκάλεσε αλγεινή εντύπωση σε αυτή την περίπτωση είναι η χαρακτηριστική άνεση με την οποία οι ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές αγνόησαν τις αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης παρακάμπτοντας την οποιαδήποτε έννοια δεοντολογίας. Χωρίς να τους έχει εκχωρηθεί αυτό το δικαίωμα παραγνώρισαν με χαρακτηριστική άνεση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και το κοινό περί δικαίου αίσθημα προσπαθώντας να συγκαλύψουν την ενοχή με όρους βασιλικής βούλησης της δεκαετίας του ‘50.
Απειλές;
Ακόμα πιο χειρότερη ήταν η μεθόδευση από τους εγχώριους υποστηρικτές του Γεωργίου οι οποίοι προβάλλοντας την απειλή των ποινών από την ΕΕ στο άτακτο παιδί που δεν υπακούει κατάφεραν να συσπειρώσουν ακόμα και τους πιο αδιάφορους. Τα αντανακλαστικά της κοινής γνώμης ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Το μέγεθος της αγανάκτησης φάνηκε από τις αναφορές στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Νομίζω ότι η ένταση της αντίδρασης μπορεί να συγκριθεί με άλλες περιπτώσεις για παρεμβάσεις εξωθεσμικών παραγόντων που έχουν καταγραφεί στην πρόσφατη ιστορία και είναι από αυτές τις περιπτώσεις που προσπαθούμε να τις διαγράψουμε από την συλλογική μνήμη.
Κατάλυση έννομης τάξης;
Φάνηκε με αυτό τον τρόπο ότι η δυσαρέσκεια των συμπολιτών μας δεν σχετίζεται μόνο με την δημοσιονομική προσαρμογή και την λιτότητα αλλά και με την κατάλυση από την πλευρά των δανειστών της έννομης τάξης. Οι παρεμβάσεις κατάφεραν με αυτό τον τρόπο να κάνουν εμβληματική την υπόθεση Γεωργίου στην προσπάθεια της Χώρας να βγεί από τα μνημόνια και να αποτελέσει σύμβολο στην προσπάθεια για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας. Ο τρόπος αντίδρασης της ΕΕ αποτελεί μια ωχρή κηλίδα στον ευρωπαϊκό οικοδόμημα που ακόμα και οι πιο καλόπιστοι υποστηρικτές θα ήθελαν να ξεχάσουν. Σε μια χώρα όπου το 76% των πολιτών της σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου έχει αρνητική εικόνα για την ΕΕ και για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς η υπόθεση Γεωργίου απέκτησε τον δικό της συμβολισμό και καταγράφηκε στην συλλογική συνείδηση με έναν ιδιαίτερο τρόπο συνδέοντας την ΕΕ με την αυθαιρεσία, την συγκάλυψη και την έλλειψη δημοκρατικής εκπροσώπησης.
Διονύσιος Χιόνης
Kαθηγητής Οικονομικών, Τμήματος Οικονομικών Επιστημών ΔΠΘ
(Τίτλος και Υπότιτλοι : new-economy.gr. Αναδημοσίευση απο το dchionis.blogspot.co.uk)
Το 2010 παραιτηθηκαμε της εθνικης κυιαρχιας αμετακλητως,με το πρωτο. μνημονιο.
Κύριε Χιόνη, διαβάζοντας το άρθρο σας μου δημιουργήθηκαν μερικές απορίες.
– Τελικά για ποιο πράγμα είναι ένοχος ο κ. Γεωργίου;
Στις σχετικές ειδήσεις διάβασα μόνο ότι δεν ενημέρωσε το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ για την διαβίβαση των στοιχείων για το έλλειμμα του 2009 στην Eurostat και αυτό θεωρήθηκε παράβαση καθήκοντος. Ακόμη και βάσει κοινής λογικής, μια τέτοια απόφαση φαίνεται τουλάχιστον υπερβολική. Εκτός αυτού, ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ έχει την αποκλειστική ευθύνη για τα στατιστικά στοιχεία που διαβιβάζονται, πράγμα που καθιστά μάλλον περιττή την ενημέρωση του ΔΣ για την διαβίβαση.
Σε κάθε περίπτωση, καταδικαστική απόφαση επειδή ο κ. Γεωργίου “φούσκωσε” το έλλειμμα δεν υπάρχει, άσχετα αν πολλά ΜΜΕ και sites στο Internet αφήνουν να εννοηθεί κάτι τέτοιο.
– Οι υποστηρικτές του κ. Γεωργίου προβάλλουν άλλο, πολύ σημαντικότερο επιχείρημα: το ότι ο κ. Γεωργίου οδηγείται σε δικαστικές περιπέτειες επειδή απλά έκανε την δουλειά του! Οι “παρεμβάσεις” υπέρ του μοιάζουν περισσότερο με καθήκον κάθε πολιτισμένου ανθρώπου παρά με οτιδήποτε άλλο. Το ότι προέρχονται από τους “κακούς” Ευρωπαίους λίγη σημασία έχει.
-Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο κ. Γεωργίου όντως “φούσκωσε” το έλλειμμα και αυτός ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που μπήκαμε στα μνημόνια, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι τόσα χρόνια θα είχαμε βγει, όπως έχουν βγει η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος. Είναι παραπάνω από προφανές ότι οι αιτίες που μπήκαμε στα μνημόνια είναι πολλές και πολύ βαθύτερες. Το να ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους είναι αντίθετο σε κάθε έννοια δικαιοσύνης.