Σπονδυλωτά αμαρτημένα κι ανάλεκτα, των εκλογών της 21ης/5ου/2023
του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, Οικονομολόγου
* Σπόνδυλοι, ασπόνδυλοι:
1) ΠΟΛΙΤΙΚΌΣ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΌΣ ΑΠΟΤΕΛΈΣΜΑΤΟΣ
Σε επίπεδο πολιτικών ηγετών, θεωρώ πως, στις εκλογές που προηγήθηκαν, δεν κέρδισε ο κος Μητσοτάκης, τόσο. Όσο έχασε ο κος Τσίπρας. Άλλωστε, χωρίς το ηθικό του πρόσημο, ο τελευταίος, με τον αμοραλισμό και την αλαζονεία που επέδειξε, θεώρησε ότι. μπορεί να αθροίζει, μόνο, κάθε ακραία μειονότητα (βλέπε οπαδούς της Χ.Α.). Επειδή νόμιζε πως, είχε “στοκάρει”, στα σίγουρα, όσους αντιδεξιούς τον προτίμησαν…
– Αμ δε!!!
2) ΟΙ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΥΠΟΣΧΈΣΕΙΣ, ΣΕ ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΑΠΌΔΟΣΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΉΣ ΣΧΟΛΉΣ
Δεν υπάρχουν οι καλύτερες μέρες μας. Τις υπεξαίρεσαν όλες, απ” την περίοδο των Μνημονίων! Μόνο κάτι νύχτες μας έμειναν. Κι αυτές, υγρές & γκρίζες. Και χωρίς ονειρώξεις.
Και παρά την τυχούσα προσωρινή αναβάθμισή μας, σε επενδυτική βαθμίδα,…
3) ΆΣΦΑΙΡΑ ΤΑ ΠΡΟΤΆΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΏΝ, όπως αναδεικνύεται κι από το σύνδεσμο που επικολλώ. με το άρθρο μου, για: “Τα εκ βαθέων προτάγματα των εκλογών” και έπεται αμέσως εδώ:
4) ΜΙΑ ΚΡΊΣΙΜΗ ΕΠΙΣΉΜΑΝΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΉΘΕΝ ΑΡΙΣΤΕΡΌ ΠΡΌΣΗΜΟ ΤΗΣ ΚΕΫΝΣΙΑΝΉΣ ΠΡΌΤΑΣΗΣ
Εκτός των άλλων πολιτικών ζητημάτων που διαμείφθηκαν, στην προηγηθείσα προεκλογική διαπάλη -όπως και των θεμάτων, δημοκρατίας και των συνεργασιών, της διαχείρισης Κράτους, των Θεσμών και της Δικαιοσύνης, της κλαδικής και φορολογικής πολιτικής, της Παιδείας, της Υγείας, της Εξωτερικής κι Αμυντικής πολιτικής μας, του Μεταναστευτικού κ.α.- οι διεξαχθέντες πολιτικοί διαξιφισμοί, μεταξύ κομμάτων, κατά την προεκλογική περίοδο, επικεντρώθηκαν, σε μεγάλο βαθμό, στο υπέρογκο κόστος και το μη υλοποιήσιμο ύψος της πραγματοποίησης του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ..
Τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι κ.κ. Γ. Δραγασάκης και Ν. Βούτσης, στα τηλεοπτικά τραπέζια των συζητήσεων, επιχείρησαν να επενδύσουν την επιχειρηματολογία τους, στο ζήτημα αυτό, με βάση στοιχεία που δανείστηκαν απ’ την οικονομική θεωρία. Κάνοντας λόγο & για την επιστημονική τεκμηρίωση των θέσεών τους. Και υπερασπιζόμενοι, το ρεαλιστικό και εφικτό, του Κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, προχώρησαν στη χρήση φράσεων, όπως ήταν κι αυτές, “για την άσκηση πολιτικών της ενεργούς ζήτησης“, για την υλοποίηση του προγράμματός τους…
Όμως, από άποψη οικονομικής και πολιτικής θεωρίας, δεν υπήρξε τίποτε πιο ανακριβές, στην επιχειρηματολογία τους αυτή. Γιατί, ενώ μπορεί, η ορολογία “ενεργούς ζήτησης”, να παραπέμπει, στην οικονομική θεωρία του ΚΕΫΝΣ & σε εκείνες τις σχολές οικονομικής σκέψης οι οποίες και επικεντρώνονται, περισσότερο, στη ζήτηση, για μεγιστοποίηση της “συνάρτηση εισοδήματος”. Και όχι στις θεωρίες εκείνες, που αναφέρονται στην προσφορά, από τους οικονομολόγους της θεωρίας, του νεοφιλελευθερισμού…
Μα αυτή η “ενεργός ζήτηση” που συνιστά και την αύξηση της κατανάλωσης, με διεύρυνση -ιδίως της δημόσιας, ακόμα & με κρατικό υπεδανεισμό- προϋποθέτει, για άσκησή της, τη συνύπαρξη της κατάλληλης χρονικής κι ευρύτερης οικονομικής συγκυρίας…
Να σημειώσουμε πως, ένα παράθυρο ευκαιρίας, για άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής της ενεργούς ζήτησης, το είχε -στην περίοδο της πανδημίας κι εξ αιτίας της- ο Πρωθυπουργός της Κυβέρνησης που προηγήθηκε, ο κ. Κ. Μητσοτάκης. Παράθυρο το οποίο και χρησιμοποίησε, πλήρως, λόγω της άρσης των δημοσιονομικών περιορισμών, των χωρών μελών, της Ε.Ε.. Εξ αιτίας, ακριβώς, των μέτρων, για την αντιμετώπιση του Covid-19. Αξιοποιώντας το και με τη χειρότερη, μάλιστα, αποδοτικότητα που θα μπορούσε ποτέ να μας ανταποδόσει η χρήση του. Όταν, με τα Long down που επέβαλε και δαπάνησε, περισσότερα από 44 δις €, για τη στήριξη και για ενισχύσεις, με τις επιστρεπτέες και μη, προκαταβολές, αύξησε, ισόποσα, και το υπέρογκο Δημόσιο Χρέος της χώρας μας. Αλλά διόγκωσε -προσωρινά- και τις καταθέσεις των ξενοδόχων… Ενώ, η αύξηση στο ΑΕΠ της χώρας, που επήλθε, στο μεταξύ, απ’ την πολιτική του αυτή, ήταν, μόλις, 9 δις €, περίπου. Πράγμα, που θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί ακόμα & χωρίς αυτές τις δαπάνες ενισχύσεων!!! Έτσι, η αποδοτικότητα των “επενδύσεων” αυτών, π’ οδήγησαν σε υπέρβαση του Δημόσιου Χρέους μας -που έφτασε να βρίσκεται, σήμερα, σε ύψος, πάνω από τα 400 δις €- υπήρξε ως & μηδενική, στα αποτελέσματά της…
Συνεπώς των προαναφερθέντων. Η δυνατότητα αυτή, για άσκηση επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, με την δήθεν Κεϋνσιανή “ενεργή ζήτηση”, δεν μπορεί να υπάρχει σε σοβαρό προγραμματικό χάρτη κανενός κόμματος. Και πρέπει να απουσιάζει, εντελώς και να βρίσκεται εκτός του πεδίου σχεδιασμού κάθε οικονομικού προγράμματος της χώρας, για δεκαετίες και για τους εξής, αδιαμφισβήτητους, λόγους:
(α) Το τέλος της πανδημίας επαναφέρει και τους προβλεπόμενους δημοσιονομικούς και άλλους, περιορισμούς, για όλες τις χώρες, μέλη της Ε.Ε.. Πολύ δε περισσότερο, για τη χώρα μας, που είνσι τόσο υπερχρεωμένη, όσο καμιά, στην Ευρώπη. Και μάλιστα, υπό το καθεστώς της επαυξημένης μεταμνημονιακής εποπτείας, όπως κι οι όροι της εξόδου μας, από το 3ο μνημόνιο, προβλέπουν…
(β) Η συμμετοχή, εξάλλου, τ’ οικονομικού βάρους του Ελληνικού Δημόσιου, στο Εθνικό Προϊόν της χώρας μας, κατέχει πολύ μεγαλύτερη αναλογία, από εκείνη που της επιτρέπει το -συγκριτικά χαμηλότερο των άλλων χωρών, μελών- επίπεδο οικονομικής μας ανάπτυξης. Ένα γεγονός που καθιστά, επίσης απαγορευτική, την οποιαδήποτε, επί πλέον, επέκτασή του. Και τέλος.
(γ) Η με βεβαιότητα, προβλεπόμενη, περαιτέρω άνοδος των επιτοκίων δανεισμού, διεθνώς, καθιστά εντελώς απαγορευτική –σε οποιονδήποτε οικονομικό σχεδιασμό- την επιπρόσθετη δανειακή μας επέκταση…
Για άλλα άρθρα του κ. Μυλωνά πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.
Πραγματεία για τον τουριστικό κλάδο της οικονομίας μας, πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.
Οι απόψεις των αρθρογράφων είναι προσωπικές, δημοσιεύονται στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου, και δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουν κι αυτές του new-economy.gr.
