Η σωστή πλευρά της ιστορίας μπορεί να είναι μόνο με την ειρήνη

Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου

Ποιος κορυφαίος δυτικός διπλωμάτης και αναλυτής υποστήριξε τα παρακάτω στη διάσκεψη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ ενώ τον άκουγαν οι πολιτικοί ηγέτες της Δύσης;

“Ο πόλεμος δεν πρέπει να επιτραπεί να διαρκέσει για πολύ ακόμη. Η Δύση να εκφοβίσει την Ουκρανία ώστε να αποδεχτεί τις διαπραγματεύσεις με όρους που απέχουν πολύ από τους τρέχοντες πολεμικούς της στόχους”.

“H Ευρώπη θα πρέπει να θυμάται την σημασία της Ρωσίας για την περιοχή και να μην παρασυρθεί από το κλίμα της στιγμής. Η Ρωσία ήταν ουσιαστικό κομμάτι της Ευρώπης για 400 χρόνια και ήταν ο εγγυητής της ευρωπαϊκής δομής ισορροπίας δυνάμεων σε κρίσιμες στιγμές. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να παραβλέπουν τη μακροπρόθεσμη σχέση, ούτε θα πρέπει να διακινδυνεύσουν να ωθήσουν τη Ρωσία σε μια μόνιμη συμμαχία με την Κίνα”.

Αν δεν έχετε διαβάσει τη σχετική είδηση δεν θα βρείτε το όνομα του ομιλητή γιατί είναι έκπληξη. Τα είπε λοιπόν ο Χένρυ Κίσινγκερ, του οποιου η μεγαλύτερη  επιτυχία της διπλωματικής του καριέρας ήταν ότι κατάφερε να φέρει την κομμουνιστική Κίνα κοντά στα συμφέροντα των ΗΠΑ και να την στρέψει κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Νομιμοποιείται λοιπόν η μεγαλύτερη διπλωματική αλεπού των ΗΠΑ τα τελευταία 50 χρόνια, να θεωρεί ότι η συνέχιση του πολέμου βλάπτει σοβαρά τα συμφέροντα της χώρας του καθώς προκαλεί ένα πανίσχυρο αντίπαλο δέος: τη συμμαχία της Ρωσίας με την Κίνα.

Δεν είναι μόνη της όμως η φωνή του Κίσινγκερ. Οι New York Times, η αμερικανική εφημερίδα με τη μεγαλύτερη επιρροή που παραδοσιακά υποστηρίζει το Δημοκρατικό Κόμμα σε δυο πρόσφατα άρθρα της επιτέθηκε στην πολιτική Μπάντεν για συνέχιση με κάθε μέσο του πολέμου. Κάτι πρωτοφανές αν σκεφτεί κανείς πως οι New York Times ήταν η ναυαρχίδα στήριξης του Μπάιντεν προεκλογικά. Το πρώτο άρθρο το έγραψαν οι ίδιοι οι εκδότες της εφημερίδας που απευθυνόμενοι στον ίδιο τον Μπάιντεν και στους ηγέτες της Δύσης, τους κάλεσαν να δείξουν στον Ζελένσκι ποια είναι τα όρια και να τον πιέσουν για διαπραγματεύσεις γιατί μια μακρόχρονη και ολοκληρωτική σύγκρουση με τη Ρωσία είναι ενάντια στα συμφέροντα του δυτικού κόσμου.

Στο δεύτερο άρθρο τους οι New York Times κρούουν ακόμη περισσότερο τον κώδωνα του κινδύνου προς την κυβέρνηση Μπάιντεν προειδοποιώντας πως ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να εξελιχθεί σε Παγκόσμιο Πόλεμο και πως οι ΗΠΑ έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό.

Ακόμη και φωνές από το ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα στρέφονται κατά της συνέχισης του πολέμου. Ο Μπέρνι Σάντερς, επικεφαλής της αριστερής πτέρυγάς του, είπε μέσα στη Γερουσία πως αν το Μεξικό προσχωρούσε σε στρατιωτική συμμαχία αντίπαλη των ΗΠΑ, τότε αυτές θα υποχρεώνονταν να απαντήσουν όπως η Ρωσία που στράφηκε κατά της Ουκρανίας όταν θέλησε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Ακόμη και ο  μεγαλύτερος διανοούμενος του προοδευτικού χώρου στις ΗΠΑ, ο Νόαμ Τσόμσκι, δήλωσε σε συνέντευξή του ότι ευτυχώς υπάρχει και ένας δυτικός πολιτικός που πιέζει για μια διπλωματική λύση στον πόλεμο της Ουκρανίας, αντί να ψάχνει τρόπους να τον τροφοδοτήσει. «Το όνομά του είναι Ντόναλντ Τζέι Τραμπ». Και σκεφτείτε πως ο Τσόμσκι υπήρξε σφοδρότατος επικριτής του Τραμπ στο παρελθόν για να μην πω υβριστής του.

Ας πάμε τώρα στην Ευρώπη όπου αν δεχτούμε όσα είπε ο Ζελένσκι, ο ίδιος ο Μακρόν του πρότεινε να παραχωρήσει εδάφη στη Ρωσία για να σταματήσει ο πόλεμος. Συνεπώς και ο Μακρόν ανήκει στο κλαμπ εκείνων που επιδιώκουν την ειρήνευση.

Για ποιους λόγους όλοι αυτοί οι κορυφαίοι Αμερικανοί και Δυτικοί πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι και διπλωμάτες πιέζουν την κυβέρνηση Μπάιντεν (και τον Ζελένσκι) να αλλάξει στρατηγική και να κινηθεί για σύντομη κατάπαυση του πολέμου;

Πρώτον γιατί στρατιωτικά η Ρωσία θα επικρατήσει όσο μεγάλη να και να είναι η δυτική βοήθεια προς την Ουκρανία. Ήδη ο Ζελένσκι παραδέχθηκε πρόσφατα πως η Ρωσία έχει κατακτήσει το 20% των εδαφών της Ουκρανίας ενώ κάποιοι  αναλυτές υποστηρίζουν πως η Ρωσία ελέγχει ήδη το 30%. Οι βρετανικοί Times έγραψαν εξάλλου πως το ηθικό του ουκρανικού Στρατού έχει καταρρακωθεί από τις διαδοχικές  ήττες.  Η λογική συνεπαγωγή των παραπάνω είναι λοιπόν πως  η συνέχιση του πολέμου θα οδηγήσει μόνο στην αύξηση των ρωσικών κατακτήσεων και όχι στην ήττα της Ρωσίας. Και βέβαια στην αύξηση των προσφύγων με τους Ουκρανούς που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους να έχουν φτάσει τα 5.000.000.

Δεύτερον γιατί οι κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας πέτυχαν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Το ρούβλι αντί να καταρρεύσει έφτασε πριν μερικές μέρες σε υψηλό 7 ετών (!!!) ενώ τα έσοδα της Ρωσίας από φυσικό αέριο και πετρέλαιο διπλασιάστηκαν στο διάστημα του πολέμου από τους αντίστοιχους περσινούς μήνες. Αντίθετα βλέπουμε την ίδια την  Ευρώπη να πληγώνεται σοβαρά από τις κυρώσεις όταν εξαιτίας τους απογειώθηκε ο πληθωρισμός και ειδικά οι τιμές στα καύσιμα και το ηλεκτρικό ρεύμα. Κάτι που απειλεί όχι μόνο τα οικονομικά των νοικοκυριών αλλά και την ίδια τη βιωσιμότητα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων.

Τρίτον γιατί οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας την έφεραν πιο κοντά στην αγκαλιά της Κίνας ενώ μαζί με το ρωσοκινέζικο μπλοκ συντάχθηκαν και χώρες όχι μόνο σαν το Ιράν και τη Λευκορωσία που έτσι κι αλλιώς ήταν σύμμαχοι της Ρωσίας, αλλά πανίσχυρες δυνάμεις όπως η Ινδία και η Σαουδική Αραβία που η Δύση περίμενε να πάνε με το μέρος της. Δημιουργείται λοιπόν όσο κρατούν οι κυρώσεις ένας άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ινδίας όπου οι δυο τελευταίες είναι οι χώρες με το μεγαλύτερο πληθυσμό του πλανήτη.

Τέταρτον γιατί ο πόλεμος προκαλεί εκτός από ενεργειακή κρίση και επισιτιστική. Όχι μόνο γιατί αυξάνονται καθημερινά οι τιμές βασικών διατροφικών αγαθών αλλά και γιατί είναι ορατό το ενδεχόμενο μεγάλων ελλείψεών τους στο κοντινό μέλλον. Την κατάσταση χειροτερεύει ότι η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα είναι οι μεγαλύτερες σιτοπαραγωγές χώρες του πλανήτη. Η Ρωσία και η Ινδία σταμάτησαν μάλιστα τις εξαγωγές σιτηρών ενώ η Κίνα είχε φροντίσει μήνες πριν τον πόλεμο να δεσμεύσει με συμβόλαια το 50% της παγκόσμιας παραγωγής σιταριού.

Για όλους αυτούς τους λόγους θα τολμήσω να ισχυριστώ πως η σωστή πλευρά της ιστορίας δεν είναι ούτε με τη Δύση, ούτε με τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά με την ειρήνη και την συνδιαλλαγή ώστε να μην κινδυνεύσουμε ούτε από πυρηνικό πόλεμο, ούτε από μόνιμο πληθωρισμό και επισιτιστική κρίση. Θα είναι ντροπή για την Ευρώπη του 21ου αιώνα οι πολίτες της να στερούνται στοιχειώδη τρόφιμα, να κάνουν οικονομία στο ρεύμα, να μην μπορούν να πάνε μια εκδρομή με το αμάξι τους. Στήριξη λοιπόν στις φωνές που υποστηρίζουν την ειρήνη και είναι πολύ παρήγορο ότι πολλές ακούγονται πλέον από την ίδια την Αμερική, ακόμη και από τον σκληρό πυρήνα του συστήματός της.

………………………………………………………………………………………..

Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος είναι τοπικός εκδότης, αρθρογράφος και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο “Έθνος-κράτος εναντίον Παγκοσμιοποίησης-Η μητέρα των μαχών με φόντο το lockdown των κοινωνιών” και το προλόγισε ο καθηγητής Κωνσταντίνος Βέργος.

Photo by unsplash.com, Timon Studler

new-economy.gr