Το Αμάρτημα των Διεθνών Θεσμών, στη δίνη του Κορωνοϊού

Του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, Οικονομολόγου

– στην πρόβλεψη της Οικονομικής Ύφεσης,

– στο Ευρω-ομόλογο και

– στο πλήγμα, του Ελληνικού Τουρισμού.

Θεωρούμε, βάσιμα, πως: οι μεγάλοι Διεθνείς Οργανισμοί -όπως ο Ο.Ο.Σ.Α., το Δ.Ν.Τ. κ.λπ.- αστοχούν, σε μεγάλο βαθμό, όταν εκτιμούν ότι, η χώρα μας θα “κατακτήσει” το “πρωτάθλημα“, στην επερχόμενη οικονομική ύφεση, που συνεπιφέρει ήδη η κρίση του κορωνοϊού, παγκοσμίως.

Και συγκεκριμένα. Με τις εκτιμήσεις τους αυτές, οι Διεθνείς αυτοί Θεσμοί, τοποθετούν τη χώρα μας στην “κορυφή” των αρνητικών τους προβλέψεων. Πρώτη, δηλαδή, ανάμεσα σε άλλες χώρες, που διαβαθμίζονται -στους σχετικούς πίνακες των προβλέψεών τους, για το πρώτο σοκ, απ’ τον κορωνοϊό, το 2020…

Η λαθεμένη τους πρόβλεψη, για τις επιπτώσεις του κορωνοϊού, φτάνει ως και να υπολογίζει -εσφαλμένα πάντως- ότι: η οικονομική ύφεση, ειδικά στην Ελλάδα, μπορεί να φτάσει έως και το: -35% του Α.Ε.Π. της χώρας, το 2020.

Πρόκειται για μια προβλεπόμενη, τόσο μεγάλη οικονομική μας κατάρρευση, την οποία -αυτοί οι ίδιοι- απέδωσαν στην μεγάλη μας εξάρτηση απ’ τον τουρισμό, ο οποίος συνιστά, άλλωστε, “μονοκαλλιέργεια“, σε πολλές περιφέρειες της χώρας μας.

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΣΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε..

Κι ενώ οι περισσότερες μεγάλες χώρες της υφηλίου (όπως, ΗΠΑ, ΚΊΝΑ, ΙΑΠΩΝΊΑ κ.λπ.), προχωρούν σε μια πρωτοφανή χρηματοπιστωτική στήριξη των οικονομιών τους, ενώ ανασυντάσσουν την υγειονομική, τη δημοσιονομική και την κοινωνική τους πολιτική, αναθεωρώντας και επεκτείνοντας -όσο οι ίδιοι εκτιμούν πως απαιτείται- τους οικονομικούς προγραμματισμούς τους. Στην προσπάθειά τους, για αποτελεσματική απόκρουση των συνεπειών της κρίσης του κορωνοϊού και για περιστολή μιας -κοινωνικά και παραγωγικά- καταστροφικής οικονομικής ύφεσης, για όλους και τον καθένα χωριστά.

Την ίδια στιγμή, οι χώρες της Ε.Ε. -κάτω από συνολική επισκόπηση εξεταζόμενες- φαίνονται να είναι διχασμένες, αμήχανες, μίζερες και κάποιες μεγαλύτερες, να συμπεριφέρονται ως και ιδιοτελώς καιροσκοπικά ή και αυτοκαταστροφικά, επίσης…

Κι αυτό το ισχυριζόμαστε γιατί: Όταν, ακόμα κι ο ακροδεξιός Τραμπ -και μόνο για την πρώτη φάση της κρίσης- διέθεσε για τη χώρα του, οικονομική υποστήριξη, 2,5 τρις δολάρια. Και η Γερμανία, αντίστοιχα, ενέκρινε 1,2 τρις ευρώ, για τη στήριξη της οικονομίας της. Για το σύνολο όμως των χωρών της Ε.Ε., “παρέχεται” ή και “επιβάλλεται“, η διάθεση, μόλις, των απολύτως ανεπαρκών: 540 δις ευρώ, ως δήθεν αναγκαίο και ικανό ποσό χρηματοδότησης, για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορωνοϊού. Σημειώνεται ότι, -στο ποσό αυτό, συμπεριλαμβάνεται και η αναλογία της ίδιας της Γερμανίας, στην συνολική κατανομή της στήριξης των οικονομιών των χωρών της Ε.Ε… Προφανώς και οι προηγηθέντες αυτοί χαρακτηρισμοί, για την μίζερη, αναποτελεσματική κι αναντίστοιχη, προς τα άλλα παγκόσμια μεγέθη, των συγκριτικών παροχών της Κοινότητας, προς στήριξη της οικονομικής διαχείρισης της κρίσης του κορωνοϊού, γίνονται τυπικοί όροι, στο περιεχόμενό τους και απολύτως δικαιολογημένες περιγραφές, σε μια πραγματικότητα που μας περιβάλλει αποκαρδιωτικά…

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ-ΟΜΟΛΟΓΟΥ

Μα όμως, αυτή η κατανομή στήριξης, στην αναγκαιότητα αντιμετώπισης του κορωνοϊού και της απάλυνσης των καταστροφικών συνεπειών της ανθρωποβόρας πανδημίας του, δεν συνιστά αντιπροσωπευτικό στοιχείο οποιασδήποτε καλώς εννοούμενης “Ευρωπαϊκής Ένωσης“. Αλλά, αντίθετα, πιστοποιεί και τεκμηριώνει, αβίαστα, μόνο μια απεχθή “Γερμανική Ευρώπη”…

Γιατί, αν -στην αντίθετη, θεωρητικά, υπόθεση- όπου, τα 460 εκατομμύρια των κατοίκων της Ε.Ε., είχαν αυτά, για χρηματοδοτική τους στήριξη, στην κρίση του κορωνοϊού, τα: 1,2 τρις ευρώ και όχι τα: 540 δις ευρώ. Και αντίστροφα, η Γερμανία, των 86 εκατομμυρίων κατοίκων, είχε αυτή να λαμβάνει τα: 540 δις ευρώ, με σαφή την προτιμησιακή -συγκριτικά- εύνοιά της και πάλι. Τότε, εκτός απ’ τη διαφυγούσα απώλεια της επί πλέον στήριξής της, των 660 δις ευρώ, της Γερμανικής οικονομίας, θα επιβαρυνόταν, η ίδια και με επιτόκιο, γύρω στο +1%, με τα σημερινά δεδομένα. Ενώ τώρα, με ολόκληρο το ποσό, των: 1,2 τρις ευρώ, με το οποίο προτίθεται να χρηματοδοτήσει την οικονομία της, θα έχει ως προβλεπόμενο επιτόκιο -για όλο το τεράστιο αυτό ποσό στήριξής της- ένα σαφώς αρνητικό επιτόκιο! Κάτι που ήδη διαφαίνεται, άλλωστε κι εξηγείται, από τα πλεονάζοντα και λιμνάζοντα, προς επένδυση, διεθνώς, χρηματικά διαθέσιμα κεφάλαια…

Με μοιραία συνέπεια, της προαναφερόμενης αυτής αδικαιολόγητης κατανομής των χρηματοδοτήσεων, για την οικονομική στήριξη των άλλων χωρών και της χώρας μας, απ’ τον κορωνοϊό, τη ραγδαία επιτάχυνση της επαύξησης των εισοδηματικών ανισοτήτων, στο επίπεδο της Ε.Ε.. Με τη διεύρυνση του οικονομικού χάσματος, ανάμεσα, στις χώρες του βορρά, από την μια, απέναντι σε εκείνες του νότου της Ευρώπης, απ’ την άλλη. Και την υπαγωγή, ταυτόχρονα, των χωρών του νότου της Ευρώπης, σε χώρες προτεκτοράτα του οικονομικού διευθυντηρίου του Βερολίνου, σε αποικίες χρέους και σε οικονομικά εξαθλιωμένες κι αδύναμες χώρες. Χώρες, ανίκανες να αρθρώσουν κάποιο λόγο, οποιασδήποτε αντίστασης στις προσταγές του 4ου ΡΑΪΧ, κάτω τον μανδύα ενός άλλου επερχόμενου νέου οικονομικού τους εξανδραποδισμού…

Μα είναι ποτέ δυνατόν, να μετατρέπεται σε ζούγκλα, η Ε.Ε.;;;

Κι όμως, γίνεται!

Η ΕΠΙΛΟΓΉ: “ΜΕ ΤΟ ΛΙΟΝΤΆΡΙ Ή ΜΕ ΕΜΆΣ”;

Όταν το λιοντάρι – ο νικητής (το Δ’ ΡΑΪΧ/οικονομικά), τα παίρνει ΌΛΑ, ως και με την παρακράτηση, ακόμα και του υγειονομικού υλικού, που προορίζεται για άλλες χώρες (γνωστή, σε όλους μας, πιστεύω, η σχετική ειδησιογραφία).

Κι όταν, απαντώντας σε όσους θεωρούν και λένε ότι: είναι Γερμανικοί -δικοί της- οι πόροι χρηματοδότησης και στήριξης της οικονομίας της. Η απάντησή μας είναι πως: Δεν είναι ούτε υποχρεωτικά, μήτε και μόνο δικοί της, οι χρηματοδοτικοί πόροι, στη στήριξη της οικονομίας της.

Άλλωστε, το Χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι πλέον διεθνοποιημένο (παγκοσμιοποιημένο). Και την καλή της πιστοληπτική ικανότητα -η Γερμανία- την οφείλει κυρίως, στην ηγεμονική και δεσπόζουσα -οικονομικά- θέση της, στην Ε.Ε.,, μέσω της οποίας, εμπεδώνει και διευρύνει, διαρκώς, ένα οικονομικό καθεστώς “άνισης ανάπτυξης“, με “άνισες ανταλλαγές” και πολύπλοκες άλλες ρυθμίσεις, που εξυπηρετούν ιδίως την ίδια.. Ιδίως με πολιτικές λιτότητας, με τρόπους, μέσα και σε χρόνους, που εξυπηρετούν την ίδια και τις εξαγωγές της και σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων μελών της “Ένωσης“…

Άλλωστε, είναι και ευρύτερα γνωστά τα στοιχεία που μαρτυρούν πως, τα υπερπλεονάσματα του εξωτερικού εμπορίου της, απ’ τις εξαγωγές της, με βάση τα οποία εξασφαλίζει την οικονομική της ευρωστία, προέρχονται -κυριότατα- απ’ τα άλλα μέλη της Ε.Ε., παρά απ’ τον εκτός της Ε.Ε., υπόλοιπο κόσμο. Ενώ, στα ίδια χρονικά διαστήματα, των εξαγωγικών της πλεονασμάτων, οι επενδύσεις της στο εξωτερικό, κατευθύνονται και κατανέμονται περισσότερο, στον υπόλοιπο κόσμο, παρά στις άλλες χώρες – μέλη της Κοινότητας….

Και μόνο τα παραπάνω ενδεικτικά στοιχεία, αποκαλύπτουν χαρακτηριστικά την ανισότητα και την μη ισότιμη αμοιβαιότητα, τουλάχιστον, της προβλεπόμενης και καλώς εννοούμενης, “συνεργασίας” μας, στα πλαίσια της Ε.Ε..

Στη βάση, λοιπόν, της προαναφερθείσας ακόρεστης αυτής συλλογιστικής και της αδηφάγας πλεονεξίας των οικονομικά ισχυρότετων χωρών της Κοινότητας -με ενεργούμενο προπομπό τους, την Ολλανδία- αρνούνται κάθε συζήτηση -μέχρι στιγμής- για το Ευρω-ομόλογο και για την αμοιβαιοποίηση του νέου -λόγω της κρίσης του κορωνοϊού- αναγκαστικού χρέους όλων μας στην Ε.Ε.. Αγνοώντας, έτσι, επιδεικτικά και παραβλέποντας, ακόμα και το δικό τους, μεσομακροπρόθεσμο οικονομικό και πολιτικό συμφέρον…

Ο ΚΑΛΠΙΚΟΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Όσον αφορά τώρα, στην εσφαλένη υπερεκτίμηαη, των Διεθνών Οργανισμών, για το βαθμό της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, έχω την άποψη πως, ο Ο.Ο.Σ.Α., το Δ.Ν.Τ., οι Οίκοι Αξιολόγησης και λοιποί Οικονομικοί Οργανισμοί, υπερεκτιμούν το βάρος των υφεσιακών επιπτώσεων της πανδημίας του κορωνοϊού στην ελληνική οικονομία. Ιδιαίτερα λόγω του μεγάλου βάρους που διαθέτει, πράγματι, ο τουριστικός κλάδος, στην οικονομία της χώρας μας. Επειδή, προφανώς, οι Οργανισμοί αυτοί, έχουν παγιδευτεί, επειδή έχουν δανειστεί το στοιχείο αυτό, του: “πολλαπλασιαστή ανάπτυξης του τουρισμού“, από τον Σ.Ε.Τ.Ε. (Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων) και το ΙΝSETE…

Θεωρώ, δηλαδή, πως: ο θρυλούμενος “πολλαπλασιαστής“, είναι ένας αστόχαστα ή και σκόπιμα, υπερεκτιμημένος υπολογιστικός συντελεστής, που επαληθεύεται μόνο υπό ειδικές προϋποθέσεις, οι οποίες όμως απουσιάζουν καταφανώς στην ελληνική περίπτωση! Αφού, ο “πολλαπλασιαστής” αυτός, δεν αφορά στο 80% και πλέον -κατ’ εκτίμηση- απ’ τα άμεσα έσοδα του τουρισμού. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν: οι αντίστοιχες δαπάνες, οι οποίες χτίζουν το προσφερόμενο τουριστικό μας προϊόν, είναι δαπάνες για την αγορά των εισαγόμενων συντελεστών της παραγωγής του τουριστικού μας προϊόντος!

Είναι, επομένως, δαπάνες που, εξ αιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, δεν θα πραγματοποιηθούν και θα αποφευκτούν, στο σημαντικότερο ποσοστό τους.

Και συναφώς, είναι παραπλανητικός ο ισχυρισμός των ίδιων κύκλων, πως, ο τουρισμός, αφορά και εμπλέκεται -όχι στο 9% του ΑΕΠ, των άμεσων εσόδων του, αλλά- στη δημιουργία του 42% του ΑΕΠ της χώρας μας. Όταν, παρά τα συνεχή ρεκόρ των αφίξεων των τουριστών στην Ελλάδα (με 34 εκατομμύρια τουρίστες το 2019), τα άμεσα έσοδά του, δεν ξεπέρασαν το μονοψήφιο αυτό ποσοστό του ΑΕΠ, (ή τα 18 δις Ευρώ, για το 2019)…

Θεωρούν, εσφαλμένα, δηλαδή, οι Οργανισμοί αυτοί και διάφοροι άλλοι, δημοσιολογούντες συνάδελφοι οικονομολόγοι, πως, η απώλεια του 70% – 80% των τουριστικών εσόδων, επηρεάζουν το 42% του ΑΕΠ της χώρας. Ποσοστό στο οποίο επιδρά, ο πολλαπλασιαστής του τουρισμού και θα προκαλέσει μείωση του ΑΕΠ της χώρας -μόνο από τον τουρισμό- έως και -25%, απ’ την ελλειμματική λειτουργία του τουρισμού, λόγω κορωνοϊού…

Εδώ θα πρέπει να αντιπαραβάλλουμε και την προσωπική μας συλλογιστική εκτίμηση, ότι: ο “πολλαπλασιαστής” αυτός, έχοντας υπ’ όψη ότι, το 80% και πλέον των συντελεστών χτισίματος του τουριστικού μας προϊόντος, προέρχεται από εισαγωγές συνιστωσών παραγωγής, όλων των ειδών, ξεπέφτει -στην πράξη- σε συντελεστή -επί των άμεσων τουριστικών εσόδων- κατώτερο ίσως και της μονάδας.

Και προφανώς, η διαχρονική αυτή υπερδιόγκωση του “πολλαπλασιαστή ανάπτυξης“, από το ΣΕΤΕ, ήταν πάντοτε σκόπιμη.
Αφού, με την κατάλληλη αυτή χρήση του εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί, ακόμα και τώρα, την μόνιμη διαπραγματευτική θέση των μελών του ΣΕΤΕ, απέναντι στην πολιτεία και στις τράπεζες. Με στόχο του, την απόσπαση μεγαλύτερης προσοχής, από τις αρμόδιες Αρχές κι απ’ τα διαθέσιμα μέσα: πιστώσεις, επιχορηγήσεις, δάνεια, φορολογικές εκπτώσεις και λοιπές ευνοϊκές παροχές, της αναπτυξιακής πολιτικής της εκάστοτε Κυβέρνησης, για τον τουριστικό κλάδο. Καθώς και τις ενέργειες για την απόσπαση επιχορηγήσεων, ενισχύσεων, φορολογικών απαλλαγών κ.λπ., για τη διεκδίκηση κι από το τραπεζικό σύστημα, συνεχώς νέων, μεγαλύτερων δανείων, για αποπληρωμή των παλαιότερων ή και για ευνοϊκή ρύθμιση των παλαιότερων δανειακών τους συμβάσεών. Μιας ιδιότυπης οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή, που, αντί να έχει ως κύριο μέλημα και αντικείμενο ενδιαφέροντός της, τον πελάτη – τουρίστα, στρεφόταν στην εσωστρεφή της διαχείριση. Για απόσπαση προνομίων και προς αποφυγή της άμεσης ταμιακής τους κατάρρευσης, λόγω της προϋπάρχουσας διαχρονικής τους υπερχρέωσης. Μιας υπερχρέωσης, που τους εξώθησαν, οι κακές λειτουργικές τους πρακτικές και οι αθέμιτες αντιανταγωνιστικές πρακτικές της TUI. Της TUI, με τον πνιγηρό εναγκαλισμό της, μαζί τους και σε βάρος τους και με τιμές, στο τουριστικό προϊόν, πολύ κάτω του κόστους παραγωγής του. Έτσι, οι ξενοδοχειακές και γενικότερα, τουριστικές επιχειρήσεις, βρίσκονται, διαρκώς, στην κορυφή των περισσότερο υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, της καταταλαιπωρημένης -κι απ’ τα Μνημόνια- χώρας μας…

Έτσι λοιπόν. Υπό το πλαίσιο των ζοφερών αυτών συνθηκών, μπορούμε να εκτιμήσουμε ως εξαιρετικά υπερτιμημένο αυτόν τον “πολλαπλασιαστή του τουρισμού” και των συναφών αναλογικών επιπτώσεών του, στο βαθμό ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, που εκτιμούν και οι Διεθνείς Οργανισμοί και Διεθνείς Θεσμοί της διεθνούς οικονομίας και πολιτικής. Επαληθεύοντας και για εμάς, το γνωστό απόφθεγμα: “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, τουλάχιστον, για την περιοχή αυτή, του μετριασμού των αρνητικών επιπτώσεων του κορωνοϊού, στην οικονομία της Ελλάδας, συνολικά…

Η ΑΞΙΟΛΌΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η τουριστική μας ανάπτυξη, με τη στρεβλή πορεία που έχει λάβει στη χώρα μας, φαίνεται πως πάσχει από το “Σύνδρομο Στοκχόλμης“. Με κύριο απαγωγέα και βιαστή της, τον Κύκλωπα του τυφλού τουριστικού μας μοντέλου, καθώς και στις κακές πρακτικές λειτουργίες του, τις οποίες, υποδεικνύει ή και ασκεί, σε βάρος του, η Γερμανική TUI…

Γι’ αυτό λέμε, με κατηγορηματικότητα. Όχι πλέον “όλα τα λεφτά” της υποστήριξης, για την ύφεση που προξενεί ο κορωνοϊός, μόνο στον κλάδο εκείνο που αναδείχθηκε σε μοντέλο της οικονομικής και κοινωνικής μας καθυστέρησης και μας έφερε στον πάτο της οικονομίας και στο κέντρο της μη βιώσιμης ανάπτυξης!

– Μα -όπως θα μπορούσε αναρωτηθεί κάποιος, αυθόρμητα μάλιστα- είναι βαρίδι ο τουρισμός στην Ελλάδα ;;;

– Ε, Ναι!

– Γιατί ;;;

– Γιατί, είναι αντιαναπτυξιακός, ιδίως στην οικονομική του αποδοτικότητα.

Όχι μόνο γιατί έχει τις περισσότερες υπερχρεωμένες επιχειρήσεις στο σύνολο των κλάδων της οικονομίας μας.

Όχι μόνο γιατί με 34 εκατομμύρια αφίξεις εσοδεύουμε λιγότερα από την Πορτογαλία που δέχεται τους μισούς από μας τουρίστες. Οι χαμηλές τιμές του προϊόντος μας είναι παγιδευμένες απ’ τον αθέμιτο ανταγωνισμό που μας ασκεί η Γερμανική TUI χρόνια τώρα.

Όχι μόνο γιατί δεν αποτρέπει το Brain Drain των νέων. Η εποχιακή απασχόληση στον κλάδο, της χαμηλής ειδίκευσης και των μειωμένων αποδοχών, δεν μπορεί να στηρίξει τη ζωή των νέων οικογενειών. Αναγκαστικά επομένως, ο τουρισμός απασχολεί (και προσκαλεί) ανειδίκευτους αλλοδαπούς κυρίως.

Όχι μόνο γιατί ενώ απασχολεί -ελαστικά- το 25% του εργατικού μας δυναμικού, αποφέρει, μόλις, το 9% του Α.Ε.Π., ως άμεσα έσοδά του.

Όχι μόνο γιατί με την εποχιακή υποαπασχόληση των συντελεστών παραγωγής του επιβαρύνει τον κλάδο με τις υπέρμετρες αποσβέσεις του.

Όχι μόνο μας δυσχεραίνει απίστευτα το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας, όταν οι εισροές αγαθών και υπηρεσιών που χτίζουν το τουριστικό μας προϊόν είναι εισαγόμενες και σε ποσοστό πάνω από το 80% του συνόλου. Ενώ στη Ιταλία είναι μόλις 25% και στην Τουρκία οι εισαγόμενες εισροές μικρότερες του 10%…

Αλλά επίσης επειδή από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας ο ελληνικός τουρισμός ενώ κατατάσσεται στη 13η θέση από πλευράς αφίξεων, βρίσκεται στην 21η από πλευράς εσόδων.

Συμπερασματικά, ο τουρισμός είναι -πράγματι- οικονομικό βαρίδι στη συνολική μας οικονομία. Άλλωστε αν η χειμαζόμενη ελληνική οικονομία, στο σύνολο των κλάδων της, μπορεί να συγκρατεί ακόμα ως και το διπλό του μέσου κατά κεφαλήν ΑΕΠ συγκριτικά με το παγκόσμιο, αυτό σημαίνει πως ο κλάδος του ελληνικού τουρισμού, που αποδίδει λιγότερο κι από τον απλό μ.ο., της παγκόσμιας οικονομικής απόδοσής του, είναι -σίγουρα- το βαρίδι της, ακόμα και σε σχέση με τους υπόλοιπους και μη ανθηρούς, πλέον, κλάδους της οικονομίας μας!!!

Και μην φανταστεί κανείς πως “δαιμονοποιώ” κάποιον τομέα της οικονομίας μας. Αλλά, αν αναφερόμαστε στον τουρισμό κι αν ακριβολογούμε γι’ αυτόν, δεν είναι ένας κάποιος τομέας, ολόκληρος (ένας απ’ τους 3 τομείς, ας πούμε, της οικονομίας). Αλλά είναι ένας πολύ σημαντικός κλάδος ενός τομέα, και έχει ήδη καταστεί “μονοκαλλιέγεια”, για πολλές περιοχές της χώρας, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που η μονομέρεια αυτή επιφέρει! Είναι κλάδος ενός τομέα, δηλαδή, ο οποίος, με το μέγεθός του, με το εύθραυστο της φύσης του, με τις στρεβλώσεις και τις δυσλειτουργίες της δράσης του, μας έχει αποκόψει από τις προοπτικές μιας βιώσιμης ανάπτυξης, τόσο του ίδιου του τουρισμού, όσο και της χώρας, συνολικά. Άλλωστε, η ασκούμενη -για δεκαετίες- οικονομική πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα κι η προκλητικά προνομιακή μεταχείριση του τουρισμού (με όλα τα αναπτυξιακά αυγά της χώρας στο ίδιο καλάθι και μόνιμο αποπαίδι της, όλους τους άλλους), έχει τοποθετήσει την τουριστική δραστηριότητα και την πολιτική των φορέων του, σε θέση απορρόφησης και αφαίμαξης -ασφυκτικά- κάθε ικμάδας των άλλων κλάδων και τομέων της ελληνικής οικονομίας, διαχρονικά…

Υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, να υποστηριχτεί η ελληνική οικονομία στο σύνολό της, ολόπλευρα, ορθολογικά και δίκαια. Με την αποσαφήνιση και την αναθεώρηση του ακολουθούμενου παραγωγικού μοντέλου της χώρας, αν ποτέ αυτό υπήρξε. Και με την κατάστρωση των αναγκαίων σχεδίων στρατηγικής ανάπτυξης των διακεκριμένων τομέων και κλάδων της οικονομίας μας, με την ολοκληρωμένη επανεκτίμηση της βιωσιμότητας και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε μέρους και με την εξισορρόπηση των διαθέσιμων μέσων, πόρων και δυνάμεων, για το σκοπό αυτό κ.α..

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Σε πρώτη, πρώτη μας επιλογή, μιας άλλης, αλλά αναγκαίας, τουριστικής πολιτικής της χώρας μας, θεωρώ ότι: η χώρα μας, θα πρέπει να διακόψει -άμεσα και “δια ροπάλου“- την οποιαδήποτε επαύξηση της δυναμικότητας των κλινών του ελληνικού τουρισμού…