Του Οικονομολόγου, Παναγιώτη (Τάκη) Κ. Μυλωνά.

Το πλαίσιο, λοιπόν, που υποχρεώνεται να αναμετρηθεί η χώρα μας, είναι η «Λίμνη των Κύκνων» της Ανατολικής Μεσογείου και το περιπεπλεγμένο γαϊτανάκι του «Λευκού Κύκνου» (του EastMed), όπως και το αντίπαλο, το διαταραχτικό, του «Μαύρου Κύκνου» (του επιθετικού ΝεοΟθωμανισμού, του απροβλέπτου Ερντογάν), μετασχηματίζονται -«απ’ το χορό των Κύκνων»- σ’ ένα «παχύρευστο βάλτο». Μέσα στον οποίο, τα «παιχνίδια» μεγαλύτερων παιχτών, παράγουν τον «βούρκο που αναβλύζει στο λάκκο μιας καλδέρας», που έχουμε περιπέσει. Στο «βάλτο» της οικονομίας (της καθημαγμένης -για εμάς- απ’ την μνημονιακή λαίλαπα που προηγήθηκε).

Εκεί «μαλώνουν τα βουβάλια», για τα δικά τους συμφέροντα. Όταν εμείς, «τα βατράχια», νομίζουμε πως: «μαλώνουν για το πως, θα μας διασώσουν απ’ τη λασπερή Καλδέρα», της παγκόσμιας γεωπολιτικής ρευστότητας, που μας περιζώνει, με τις ανορθολογικές της ΑΟΖ. Και με αφηνιασμένο κι ανεξέλεγκτο τον Ερντογάν, να μην ζητά «τίποτα λιγότερο από το: ΌΛΑ», δεν φαίνεται υπάρχει καμιά ασφαλής «ομπρέλα προστασίας» μας, όπως του ΝΑΤΟ ή της Ε.Ε., των μεγάλων διεθνικών αυτών οργανισμών που είμαστε μέλη τους. Κακώς κι εμείς, αναζητούμε -τόσο αγωνιωδώς- από τρίτους, σχοινιά και ιμάντες διάσωσης, που θα μας «προσφέρουν» οι αφερέγγυοι, αλλά ισχυροί, «σύμμαχοί» μας.

Κι αφού, το πρώτο μέρος ανάδειξε το ιστορικό και τη γεωγραφία των αγωγών στην Ευρώπη, στις γεωοικονομικές συντεταγμένες του EastMed, παρουσιάζοντας και την αναγκαιότητα της δημιουργίας του, ως το «Λευκό Κύκνο», που θα στηρίζει την ενεργειακή ασφάλεια, τη γεωπολιτική σταθερότητα της Ε.Ε., μα και τη δική μας υπαρξιακή συνέχεια. Κι ενώ, το δεύτερο μέρος, εξέτασε τις αλληλεπιδράσεις των «γεωπολιτικών» που διαπλέκονται στη «γεωοικονομία των αγωγών», προσεγγίζοντας και τις προϋποθέσεις υλοποίησης των σχεδίων που αλληλεπιδρούν, στη δημιουργία του EastMed, παρ’ ότι εμποδίζονται απ’ την αναθεωρητική κι επιθετική Τουρκία. Στο τρίτο -αυτό εδώ- μέρος, αξιολογείται η τοξικότητα της περιρρέουσας γεωπολιτικής πραγματικότητας του Νεοοθωμανισμού, που διεγείρει η δημιουργία του EastMed και περιγράφονται οι συνθήκες υπέρβασης της, για τη διασφάλιση της υπαρξιακής μας υπόσταση.

Αξιοσημείωτα δρώμενα επικαιρότητας στη «Λίμνη των Κύκνων»

Και να που, η κίνηση που έβαλε σε κίνδυνο ολόκληρη περιοχή, ήταν εκείνη της δήθεν «Συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης», να εξαφανίσουν από το χάρτη της Αν. Μεσογείου, περιοχή, απ’ την Κρήτη μέχρι το Καστελόριζο. Το σχετικό μνημόνιο τους χαρακτηρίστηκε από πολλές χώρες, την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, παράνομο. Όμως, η Τουρκία, επιμένει να ατακτεί σε βάρος μας, αυξάνοντας διαρκώς την ένταση.

Η μεγαλύτερη σύμμαχος -οι ΗΠΑ- μας προσφέρει μια περίοπτη θέα, στο ομιχλώδες γεωπολιτικό τοπίο που μας αφορά. Μια θέα, «αναγνώρισης του γεωπολιτικού εδάφους», στην κρίσιμη πορεία που διανοίγεται μπροστά μας. Αξιοποιώντας την πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού, εκεί, όσο και τις επαφές και τις συμμαχίες μας στη γύρω περιοχή, έχουμε μια θέαση όπου: η Αμερικανική πλευρά έχει λάβει όλα όσα επιθυμούσε απ’ τις ελληνικές Κυβερνήσεις -βάσεις κ.λπ,- ενώ μας αντιπαρέχει, την «αμέριστη υποστήριξή της», στα λόγια. Μέσα από -επικοινωνιακού τύπου- δηλώσεις στον Τύπο, της ίδιας της αμερικανικής Κυβέρνησης. Μα, απ’ τον ίδιο τον Τραμπ, να τηρεί μια χλιαρή υποστήριξη, έως και επιφυλακτική στάση. Τέτοιου είδους στήριξη, όμως, δεν αποτελεί το ισχυρό κι αξιόπιστο όπλο αναχαίτισης προκλητικότητας κι ούτε είναι ικανό αποτρεπτικό μέσο για την αντιμετώπιση της θρασύτατης τουρκικής επιθετικότητας, που συνεχίζεται αμείωτη. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, ωστόσο, χαρακτήρισε «προκλητικό» και «αντιπαραγωγικό» το «μνημόνιο κατανόησης», Τουρκίας-Λιβύης. Αναγνωρίζοντας ότι, οι τουρκικοί ισχυρισμοί, αντίκεινται προς το διεθνές δίκαιο, το οποίο προβλέπει ότι, τα νησιά έχουν ίδια δικαιώματα με τις ηπειρωτικές περιοχές, όσον αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Στην ίδια δήλωση, όμως, η Ουάσιγκτον κάνει λόγο και για: «θαλάσσιες περιοχές, οι οποίες ανήκουν ή διεκδικούνται από την Ελλάδα» και για «αλληλεπικαλυπτόμενες θαλάσσιες διεκδικήσεις στην περιοχή, τις οποίες περιλαμβάνει το “μνημόνιο κατανόησης, Τουρκίας-Λιβύης”».

Στην ίδια ανακοίνωση, κατέγραφαν πως: «σημειώνουμε ότι, η Ελλάδα έχει αλληλεπικαλυπτόμενες θαλάσσιες διεκδικήσεις, επίσης, στην περιοχή που περιλαμβάνεται στο μνημόνιο κατανόησης Τουρκίας-Λιβύης, για οριοθέτηση. Ως πάγια πολιτική, ενθαρρύνουμε τα κράτη να επιλύουν τις διαφορές τους ειρηνικά, με βάση το διεθνές δίκαιο»…

Στην -παρ’ ολίγον θετική, εξ άλλου, για τα συμφέροντα της Τουρκίας- συμφωνία της διάσκεψης του Βερολίνου, για ειρήνευση στη Λιβύη -την οποία «προετοίμασαν» οι: Μέρκελ, Ερντογάν και Πούτιν- ο Ερντογάν, προανήγγειλε τις γεωτρήσεις του Γιαβούζ, στο οικόπεδο 8 της Κυπριακής ΑΟΖ και στρατιωτική υποστήριξη στον καταρρέοντα, στρατιωτικά, Σάρατζ. Χωρίς, οι συμμετέχοντες στη Διάσκεψη, να εκδηλώσουν κάποια επιφύλαξη ή -έστω- δυσφορία, απέναντι στις προσβολές του διεθνούς Δικαίου και της ειρήνης, στη Λιβύη, που -υποτίθεται- πως επιδίωκαν οι διασκεπτόμενοι! Κι αντίθετα. Περιέβαλαν, ως ειρηνοποιό, στη διάσκεψη, τον Ερντογάν, αποκλείοντας, ταυτόχρονα τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτή και ικανοποιώντας την επιθυμία του τελευταίου, όπως έγγραψε κ’ η Γερμανική Bild. Ακριβώς τη στιγμή που: πραγματοποιείται στην κυπριακή ΑΟΖ, η νέα εισβολή. Με την επιχειρούμενη γεώτρηση της Τουρκίας, για σφετερισμό και λεηλασία πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας π’ είναι μέλος της Ε.Ε. κι εταίρος τους στην Κοινότητα! Μόνη, μειοψηφούσα αξιοπρεπής στάση, ήταν αυτή της Γαλλίας, του Μακρόν, που εξέφρασε ανοιχτά τη διαφωνία του, στις εγκληματικές παρανομίες του Ερντογάν. Μη παραβλέποντας -ίσως- την αξία των εξοπλιστικών μας προγραμμάτων.

Όμως, ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας, κ. Κόντε -όπως ισχυρίστηκε κι ο ίδιος ο Ερντογάν- φάνηκε να ενδίδει -έστω στιγμιαία- στα επίβουλα σχέδια της Τουρκίας, σε βάρος μας, αν δεν είχε «πουλήσει» κιόλας τα ερευνητικά αποτελέσματα της ΕΝΙ, στο -παραχωρηθέν, σ’ αυτήν- οικόπεδο 8 της κυπριακής ΑΟΖ. Ακολούθησε η απόπειρα Γεώτρησης του Yavuz, εκεί, στο ίδιο εκείνο που είχε παραχωρηθεί, για έρευνα κι εκμετάλλευση, στις: EXXONMOBIL, TOTAL & ENI… Μα, όταν σου βγάζει -ο γείτονας- το μάτι κι οι φίλοι σου, σου συστήνουν, απλώς, να καταφύγεις σε ειρηνικά μέσα -«σύμφωνα με το άρθρο 33, του ΟΗΕ», όπως αναφέρεται ρητά στην «επιστολή Πομπέο», ως έκφραση της επιθυμίας του ίδιου του Τραμπ- δεν είναι κι η καλύτερη υποστήριξη που θα ανέμενες…

Κορυφώνεται έτσι και το εξελισσόμενο γεωπολιτικό παιχνίδι στην Ανατ. Μεσόγειο, με βάση τους υδρογονάνθρακες. Ιδίως όταν, η Τουρκία, ψήφισε στη Βουλή της και κατέθεσε στον Ο.Η.Ε., το «ψευδο-Μνημόνιο Κατανόησης, Τουρκίας & Λιβύης», μαζί με τους -τερατώδους αυθαιρεσίας- χάρτες του. Ακολούθησε λίγο μετά, η «αβλαβής διέλευση» του Ούρουτς Ρέϊς, που επειδή δεν τηρήσαμε το πρωτόκολλο, το ρίξαμε στον κακό καιρό, ενώ κάποιοι, σύμβουλοι, παράφωνοι προς τα εθνικά συμφέροντα, τολμούν να μιλούν -από φοβικό σύνδρομο- είτε για συνεκμετάλλευση, είτε για θολές προτάσεις προσφυγής στη Χάγη, ενώ αυτά συνιστούν τον πολιτικό ρεαλισμό της αυτοκτονίας μας. Ταυτόχρονα, η Τουρκία, προχωρά.

Εκτός της πρόσφατης ένοπλης εισβολής και κατοχής, σε τμήματα της Βόρειας Συρίας και του ΙΡΑΚ, εισέρχεται, πλέον και στρατιωτικά στη Λιβύη. Για την υποστήριξη, του καταρρέοντος εκεί -από τις δυνάμεις του Χαφτάρ- Σάρατζ. Με στόχο, τη συντήρηση του εμφυλίου και την επιβολή μιας -ευνοϊκής, για την Τουρκία- κατάστασης, στη διαλυμένη από τον εμφύλιο χώρα. Προκειμένου να δοθεί υπόσταση και να διατηρήσει -ακόμα και τυπικά- τον έτερο πόλο της παράνομης και εξωφρενικής αυτής συμφωνίας, Τουρκίας-Λιβύης. Χωρίς να διστάζει και σε ένοπλη εμπλοκή, στέλνοντας εκεί, όπλα, στρατό και Τζιχαντιστές. Προδιαγράφοντας εξελίξεις που συντηρούν τον εμφύλιο κι επιδιώκοντας να εμπλέξουν, τον κυνισμό και τυχοδιωκτισμό κι άλλων δυνάμεων. Ανάμεσα στις οποίες, μόνο η Γαλλία έχει ξεκάθαρη στάση, υπέρ της διεθνούς νομιμότητας, του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας. Όταν, η Γερμανία κι η Ιταλία, τηρούν μια αδικαιολόγητα επαμφοτερίζουσα, έως αποκλίνουσα, προς τον Ερντογάν, στάση…

Οσμή μεθανίου στον κόλπο της Σύρτης, απ’ τη μάγισσα Μέρκελ

Μα και η περίπτωση της Μέρκελ, είναι χαρακτηριστική. Όπου, παρά την καλώς εννοούμενη ισοτιμία μας, στο διεθνές πλαίσιο και την, καλώς εννοούμενη, κοινοτική αλληλεγγύη, με την προκλητικά εχθρική -για τη χώρα μας- στάση της και την μεροληπτικά ευνοϊκή ουδετερότητα, έως και προτίμησή της, προς τις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας, σε βάρος μας -ως η οικοδέσποινα της Διάσκεψης του Βερολίνου- μας απέκλεισε κιόλας, άδικα, μεροληπτικά και προσβλητικά, απ’ τη διάσκεψη ειρήνευσης της Λιβύης, ενώ είχαν προσκληθεί οι πάντες. Ιδίως ύστερα απ’ την παράνομη Τουκολιβυκή ψευδοσυμφωνία, παραβλέποντας δικαιώματα μιας χώρας, που διαφαίνεται πως απαξιώνει και στην πράξη, τόσο εμφανώς, επειδή τη θεωρεί -ίσως- δική της αποικία χρέους, χωρίς δικαιώματα κι αξιοπρέπεια, είτε προς εκχώρηση, είτε για αντιπαροχή ή και εκποίηση!!!

Η συμπεριφορά, πάντως, της Γερμανίας, είναι τόσο απαράδεχτη, που δεν ερμηνεύεται, ούτε με τον ιστορικό αταβισμό της Γερμανοτουρκικής εκλεκτικής συγγένειας, που τους χαρακτηρίζει, μήτε μπορεί να εξηγηθεί, επαρκώς, απ’ τη δουλεία των εξαρτήσεων που υπαγορεύει ο αδυσώπητος οικονομικός ανταγωνισμός κι οι διεθνικές της αλληλεξαρτήσεις. Όπου, εκτός των 4 εκατομμυρίων Τούρκων μεταναστών, στη Γερμανία και του 10πλάσιου όγκου, στο Γερμανοτουρκικό εμπόριο, έναντι του αντίστοιχου ελληνικού, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που αποκαλύπτουν την ανάρμοστη σύμπλευση τους. Είναι η πολιτική των υπερβολικών πλεονασμάτων της Γερμανίας, με τις τεράστιες παρενέργειες, από πολιτικές που φέρνουν αποσταθεροποίηση στην Ευρωζώνη και μεγάλα ελλείμματα στο Νότο της Ε.Ε..

Πολιτικές, που δεν προκαλούν απλώς κλυδωνισμούς στην παγκόσμια οικονομία κι οξύτατους οικονομικούς ανταγωνισμούς, μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ, αλλά επηρεάζουν αρνητικότατα τη χώρα μας. Γιατί: τα τεράστια πλεονάσματα της Γερμανίας, δεν διατίθενται στο εσωτερικό της. Αλλά, ακολουθώντας μια σκληρή πολιτική λιτότητας, εντός, τα διοχετεύει στο εξωτερικό και σε πολύ επισφαλείς επενδύσεις, τις οποίες, πλέον, πασχίζει να προστατεύσει. Κυρίως, στην Τουρκία, Βραζιλία κ.λπ.. Μια κατάσταση που αντανακλάται και στο τραπεζιτικό της σύστημα κι ερμηνεύει τόσο τους κλυδωνισμούς της Deutsche Bank, όσο και τις ζημίες της “TUI”, απ’ το Τουρκικό τουρισμό. (Στον οποίο, η “TUI”, είναι, περισσότερο αφανής Ιδιοκτήτης ξενοδοχείων της Τουρκίας, παρά Πελάτης). Προστατεύοντας τις επισφαλείς επενδύσεις της, η Γερμανία, τροποποιεί αναλόγως και την εξωτερική της πολιτική, παρά τις αυτονόητες υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει κάπως κατανοητή η θέση που επέδειξε, υπέρ της Τουρκίας και για το καθεστώς των ελληνικών Νησιών του Αιγαίου, που αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης, όπως επιδιώκει η Τουρκία. Για ανάλογους λόγους, αντιγράφοντας ως και τον Χίτλερ -80 σχεδόν χρόνια μετά- οδηγήθηκε ο Σόιμπλε, σε παλιότερη αρθρογραφία του, να “μιλάει“, ως και για την ανάγκη δημιουργίας: «Γερμανικού Ισλάμ, με Φιλελεύθερη κουλτούρα» (σικ)!!!

Κι ενώ, η ειρήνευση της Λιβύης, θα ήταν ήδη τελειωμένο γεγονός, με την ολοκληρωτική στρατιωτική επικράτηση του Χαφτάρ, εξακολουθεί να συντηρείται ο εμφύλιος, με τη στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας και τη άφθονη χρηματοδότηση της Γερμανίας. Διότι, η κα Μέρκελ, δεν είναι αθώα του αίματος κι ούτε αμέτοχη, στο γεγονός ότι, η Deutsche Bank, εξοφλεί και προεξοφλεί, αφειδώς, το εξαγόμενο πετρέλαιο της Λιβύης, από την Βεγγάζη. Την περιοχή που ελέγχει, διοικητικά και παραγωγικά, ο Χαφτάρ. Με καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς του Σάρατζ, ώστε να συνεχιστεί ο εμφύλιος -που θέλουν, δήθεν, να σταματήσουν- αλλά με όρους κι αποσκοπήσεις Ερντογάν. Και φυσικά, τα επαναλαμβανόμενα αυτά συμβάντα, είχαν αποτέλεσμα τη διακοπή των εξαγωγών και της παραγωγής του πετρελαίου, από την Βεγγάζη, που διοικεί ο Χαφτάρ.

Κι ενώ η Αθήνα αναζητά διεξόδους ή απαντήσεις στο Διεθνές Δίκαιο, η τουρκική πλευρά εξακολουθεί να δημιουργεί τετελεσμένα, με προβολή ισχύος και προκλήσεων, παράνομων ερευνητικών διελεύσεων και επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ανήμερα της επετείου των Ιμίων, ώστε να υπογραμμιστούν οι διεκδικήσεις της σε περιοχές που ανήκουν στη δική μας ΑΟΖ. Ενώ, με τις απανωτές NAVTEX της Τουρκίας, δεσμεύονται θαλάσσιες περιοχές, για στρατιωτικές ασκήσεις και σεισμογραφικές έρευνες, ιδίως εκεί που συναντώνται οι ΑΟΖ: Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου. Επιδιώκοντας να εξαλείψει τις θαλάσσιες ζώνες που ερείδονται στις υφαλοκρηπίδες, της Ρόδο, του Καστελόριζου και της Κρήτης. Υποχρεώνοντας όμως έτσι, την ελληνική Κυβέρνηση, να προετοιμαστεί όπως πρέπει ακόμα και για την απονενοημένη θερμή αναμέτρηση μαζί της.

«Εις οιωνός άριστος…», ο «Λευκός Κύκνος του EastMed»!

Κι αν -όπως λέγεται- η πρώτη αιτία θανάτου, για τους υπερήλικες, είναι οι εκπλήξεις και τα απρόοπτα. Τότε, οι πιθανότερες αιτίες κάθε άλλου, πρόωρου θανάτου, δεν θα πρέπει να είναι και πολύ διαφορετικές, αν τον κυριεύσει η χαλαρότητα ή η αμεριμνησία. Άλλωστε, τα βασικότερα αναγνωριστικά στοιχεία της ζωής -που αποτελούν και την κυριότερη άμυνα καθενός, στην αποφυγή του μοιραίου- είναι: η εγρήγορση, η αυτεπίγνωση κι η διαρκής αναμέτρηση, με κάθε αντιξοότητα. Έτσι ώστε, παρά τα εμφανιζόμενα εμπόδια, η υπαρξιακή μας οντότητα, να μπορεί να στηρίζεται στη διαδρομή του χρόνου. Άλλωστε, και «το βάδισμα, μια -αλλεπάλληλα- αναβαλλόμενη πτώση, είναι», όπως θα έλεγε και ο θυμόσοφος της παρέας. Κι ενώ οι αιτίες πρόωρου θανάτου, κάθε θύματος, έγκεινται στη μη ικανοποιητική «διαδραστική» επικοινωνία του με το περιβάλλον, τέτοια προσέγγιση φαίνεται πως συνείχε και την αντίληψη του κ. Τσαβούσογλου, όταν -από αλαζονική έπαρση- δήλωνε, εμφαντικά, πως: «η Ελλάδα δεν είναι βιώσιμη χώρα»!!! Επειδή, της λείπει -πιστεύει- η σχέση διαδραστικότητας, στην επικοινωνία της με το περιβάλλον.

Κι αυτό φαίνεται πως επιδιώκει να αποδείξει με την επιθετική της πολιτική η Τουρκία. Επιδιώκει να μην είμαστε και μήτε να γίνουμε -ποτέ- βιώσιμοι. Και συνεπώς, εύκολα αναλώσιμοι. Καταλογίζοντας μας και ευθύνη για την έλλειψη «Αυτεπίγνωσης», απ’ την ελλιπή γνώση της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Και η «σοφία» αυτή, του κ. Τσαβούσογλου, στηρίζεται στην καταπάτηση και το σφετερισμό του περιβάλλοντος που μας χαρίζει τη ζωή. Μα, ας ξέρει καλά, πως: για την «Αυτεπίγνωση», που πράγματι χρειαζόμαστε, πρωταρχικά χρήσιμο είναι το αρχαιοελληνικό μας ρητό: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης»…

Εδώ είναι που μας βοηθά, σχετικά, η σύγχρονη σκέψη του Παναγιώτη Κονδύλη, ο οποίος, στο δοκίμιό του, με θέμα “Η πλανητική μετά τον ψυχρό πόλεμο”, Θεμέλιο 1992, αναφέρεται -μεταξύ άλλων- στην ακόλουθη διατύπωση: «Η Παγκοσμιοποίηση ερμηνεύεται ως η κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην πολιτική και τους θεσμούς, ως γενικευμένη ανομία, που μπορεί να εμποδιστεί μόνο απ’ την ενίσχυση των εθνικών κρατών. Η έμπρακτη αυτονόμηση μιας διεθνοποιημένης ιδιωτικής οικονομίας, πάνω απ’ τα κεφάλια αποδυναμωμένων κρατών θα συνεπέφερε μια κατάσταση βαθιάς ανομίας. Δηλαδή, την επιστροφή στο νόμο της ζούγκλας. Όμως, έτσι όπως είναι σήμερα διαρθρωμένη η παγκόσμια κοινωνία, η ανομία μπορεί να καταπολεμηθεί μονάχα με τα παραδοσιακά μέσα του κυρίαρχου κράτους. Και μόνο ως κράτος μπορεί, ακόμα κι ένα μικρό έθνος, να μιλήσει ως ίσος προς ίσο, με ένα μεγάλο έθνος, εφ όσον, τόσο το μικρό, όσο και το μεγάλο έθνος, αποτελούν, το καθένα για τον εαυτό του, ένα Κράτος.». Κι εξάλλου, αν οι δικαιωματιστές κι οι εθνομηδενιστές, αδιαφορούν για τα ζητήματα που αφορούν την πατρίδα και τις προοπτικές ισχυροποίησής της, δεν μπορούν να “αγνοούν” την αλήθεια, πως: τόσο η δημοκρατία, όσο και τα κοινωνικά δικαιώματα, για τα οποία κόπτονται και προτάσσουν, ανθούν μόνο αν υπάρχουν ελεύθερα κι ανεξάρτητα Έθνη!

Και για να μην αιφνιδιαστούμε, από ανεπανόρθωτη καταστροφή και ορφανέψουμε ξαφνικά, αποστερούμενοι γης κι ύδατος -όπως απεργάζεται με εντεινόμενους ρυθμούς, ο νεοοθωμανισμός της Τουρκίας- οφείλουμε να διαμηνύσουμε, προς όλους -και τους κοινούς με Τουρκία- συμμάχους πως: έχουμε σαφείς κι απαραβίαστες «κόκκινες γραμμές», η παράβλεψη των οποίων θα ανοίξει και για μάς, την πύλη του φρενοκομείου, για άμυνα και αποτροπή. Αλλά με αποφασιστικότητα, για πολλαπλάσια ανταπόδοση ένοπλης προσβολής. Κι αν χρειαστεί, ως τις γέφυρες του Βοσπόρου…

Η «Λίμνη των Κύκνων» του EastMed, μόνο Happy End έχει…

Όπως ήδη επιχειρηματολογήσαμε και στα προηγούμενα μέρη του παρόντος δοκιμίου, η βασικότερη απειλή της υπαρξιακής μας συνέχειας, βασίζεται στη διατάραξη της «Ισορροπίας Δυνάμεων» στο Αιγαίο. Και αιτία της είναι, οι σχετικές οικονομικές επιδόσεις, Ελλάδας και Τουρκίας. Η δε οικονομική μας διαφοροποίηση, δεν οφείλεται τόσο στην επελθούσα ενίσχυση της Τουρκίας, όσο στην δική μας οικονομική κατολίσθηση, λόγω του ανεπιτυχούς παραγωγικού μας μοντέλου, της κρίσης χρέους του 2008 & ’09 και των εξοντωτικών μνημονίων που ακολούθησαν, ως συνέπεια των πρωτοφανών δημοσιονομικών ελλειμμάτων μας, με την απώλεια του 25% του ΑΕΠ..

Ακόμα και σήμερα, δεν φαίνεται να διορθώνεται, αλλά διευρύνεται η ανισορροπία των οικονομικών μας επιδόσεων. Και αντί του «ελατηρίου ανάπτυξης», που θα ανέμενε κανείς, μετά από τόση οικονομική συμπίεση και τέτοια «εξυγιαντική εσωτερική υποτίμηση» των μνημονίων, διατηρούμε μια ισχνή ανάπτυξη, σαφώς κατώτερη αυτής του παγκόσμιου μ.ο..

Ενώ, η Τουρκία, παρά τα συγκυριακά της προβλήματα, είναι, συμμετρικά, στο διπλάσιο πάνω από το ίδιο παγκόσμιο μ.ο. ανάπτυξης και για το 2019 (στοιχεία «Οικονομικής Καθημερινής», 5/1/2020, σ.15). Οι δε επενδύσεις μας, βρίσκονται πίσω από το μισό, του Ευρωπαϊκού μ.ο., ως ποσοστό του ΑΕΠ και κατώτερες των αποσβέσεων, με αποεπένδυση που διευρύνεται, ενώ το δημογραφικό μας πρόβλημα, κοντεύει να γίνει μη διαχειρίσιμο. Κι ενώ, το 2009, είχαμε τριπλάσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ, από το παγκόσμιο, σήμερα έχουμε διπλάσιο και με τάσεις υποβάθμισης. Όταν και σε σχέση με την Ε.Ε., από 88% του μέσου κατά κεφαλή κοινοτικού ΑΕΠ, περιπέσαμε στο 67%. Όταν κι η Τουρκία, ισοσταθμίζεται με 64%, της ίδιας βάσης, σήμερα. Την ίδια στιγμή, ολόκληρη σειρά παραμέτρων, εμφανίζουν -παρά τις μεγαλοστομίες των κυβερνητικών κύκλων, για το αντίθετο- τις οικονομικές μας προοπτικές, δυσοίωνες,

Οι αναμενόμενες εξελίξεις στην περιοχή θα αποτυπώσουν τους συσχετισμούς: οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής δύναμης. Προφανές είναι επίσης ότι, σε σύγκριση με την Τουρκία, η ισορροπία στρατιωτικής ισχύος έχει ανεπίστρεπτα διαταραχτεί σε βάρος της Ελλάδας. Κι αυτό, δυστυχώς, διαμορφώνει και διπλωματικά δεδομένα, καθορίζει τις αναμενόμενες εξελίξεις και θα αποτυπωθεί στον «χάρτη» των «τελικών» διευθετήσεων, εκτός κι αν είναι μοιραίες και καταλυτικές για την ύπαρξή μας…

Χωρίς ουδεμία διάθεση υπερβολής. Η «αναπτυξιακή» πολιτική του Μητσοτάκη, όπως εξελίσσεται, καθίσταται, έως και εθνοκτόνος. Γιατί, χωρίς κάποια αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, χωρίς την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, χωρίς τη δραματική στροφή της εκπαίδευσης στην έρευνα και στην τεχνολογία κ.α., δεν έχουμε μέλλον. Πολύ περισσότερο, η χώρα «που έχει βάλει όλα τα αυγά της στο καλάθι του τουρισμού», απορροφώντας και τις ελάχιστες, πια, αποταμιεύσεις, σε επενδύσεις του κλάδου. Και με μόνη φιλοδοξία, να κάνει τα παιδιά μας γκαρσόνια και γκρουπιέρηδες, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε μια Τουρκία, που εξάγει στον κόσμο, αυτοκίνητα, κρουαζιερόπλοια και Ντρόουνς…

Η διατήρηση, επίσης, του ίδιου παραγωγικού μοντέλου, με μόνη διαφοροποίησή του, την έμφαση στον τουρισμό, δεν προσφέρεται, παρά μόνο για επιπρόσθετα βαρίδια στην ανάπτυξη…

[Βαρίδια ο Τουρισμός; Ναι! Γιατί, είναι αντιαναπτυξιακός στην οικονομική του αποδοτικότητα. Όχι μόνο γιατί, έχει τις περισσότερες υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, στο σύνολο των κλάδων. Όχι μόνο γιατί, με 34 εκατομμύρια αφίξεις, εσοδεύουμε λιγότερα από την Πορτογαλία, με τους μισούς, από εμάς, τουρίστες της. Και με τις χαμηλές τιμές του προϊόντος μας, παγιδευμένες απ’ τον αθέμιτο ανταγωνισμό που μας ασκεί η Γερμανική TUI, χρόνια τώρα. Όχι μόνο γιατί, δεν αποτρέπει το Brain Drain των νέων, αφού, με την εποχιακή απασχόληση, σε αυτόν, χαμηλής ειδίκευσης κι αποδοχών, που δεν μπορεί να στηρίξει τη ζωή των νέων οικογενειών και απασχολεί ανειδίκευτους αλλοδαπούς, κυρίως. Όχι μόνο γιατί, με την εποχιακή υποαπασχόληση των συντελεστών παραγωγής του, επιβαρύνει τον κλάδο με υπέρμετρες αποσβέσεις του. Όχι μόνο δυσχεραίνει απίστευτα το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας μας, όταν οι εισροών αγαθών και υπηρεσιών, που χτίζουν το τουριστικό μας προϊόν, είναι εισαγόμενοι και πάνω από το 80% του συνόλου. Ενώ στη Ιταλία, είναι μόλις 25% και στην Τουρκία, μικρότερες του 10%…

Αλλά επίσης. Από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο ελληνικός τουρισμός, που κατατάσσεται στη 13η θέση, από πλευράς αφίξεων, βρίσκεται στην 21η, από πλευράς εσόδων. Και συμπερασματικά των στοιχείων αυτών, είναι οικονομικό βαρίδι στη συνολική μας οικονομία.

Άλλωστε, αν κι η χειμαζόμενη ελληνική οικονομία, στο σύνολο των κλάδων της, συγκρατεί, ακόμα, ως και το διπλό του μέσου κατά κεφαλή ΑΕΠ, συγκριτικά με το παγκόσμιο, σημαίνει πως, ο κλάδος του ελληνικού τουρισμού, που αποδίδει λιγότερο κι από τον απλό μ.ο., της παγκόσμιας οικονομικής απόδοσης του, είναι -σίγουρα- βαρίδι, ακόμα και σε σχέση με τους υπόλοιπους και μη ανθηρούς, πλέον, κλάδους της οικονομίας μας.]
Εξάλλου. Σύμφωνα με δήλωση -στη «D.W.», στις 26-2-2015- του Κλάους Σράντερ, του επικεφαλής Γερμανού οικονομολόγου στο «Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία» του Κιέλου, μας είπε ότι: «Ο τουρισμός -η λεγόμενη “βαριά βιομηχανία της Ελλάδας- με το μοντέλο που ακολουθεί και τις αγκυλώσεις που τον καθηλώνουν, δεν μπορεί να αποτελέσει σταθερή οικονομική βάση αναπτυξιακών προοπτικών για τη χώρα». Κι ο Ερντογάν, τα ξέρει αυτά και θα φτάσει σε σημείο, στο τέλος, να αμφισβητεί ως και την Πελοπόννησο!

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως: το υπάρχον παραγωγικό μας μοντέλο, δεν αποδίδει. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια αποφασιστική ώθηση.
Ο Νομπελίστας Ελύτης, μας είχε αφήσει ως παρακαταθήκη του, την ακατανόητη -για πολλούς- φράση: «Χρειαζόμαστε ένα άλμα, γρηγορότερο απ’ την φθορά»…

Όμως, υπάρχει η προοπτική μιας άλλης αναπτυξιακής ώθησης, που θα μας βγάλει από το τέλμα της αποανάπτυξης και του ξαφνικού μας χαμού. Μπορούμε να προσβλέπουμε σε ένα τροποποιημένο παραγωγικό μοντέλο, που, αφού κάνουμε τα καλύτερα, από όσα μέχρι σήμερα επιχειρήσαμε, να αξιοποιήσουμε την προσφερόμενη προοπτική της δημιουργίας του αγωγού φυσικού αερίου, του EastMed. Πολύ περισσότερο όταν, έχει υπεύθυνα διατυπωθεί, ότι: τόσο, το πέρασμα, στην «πράσινη ενέργεια» και την «πράσινη ανάπτυξη», πάνω στο φυσικό αέριο πρόκειται να πατήσει, για περίοδο έως 30 ετών από σήμερα, όσο και η προεξόφληση της καλής πορείας του «Λευκού Κύκνου», θα προκαλέσει την εισροή επενδύσεων για τις αναπτυξιακές μας προοπτικές, πολύ πριν απ’ την ολοκλήρωση του έργου και τη λειτουργία του EastMed.

Σύμφωνα δε, με επιστημονικές μελέτες, αλλά και με σχετική αρθρογραφία, του διακεκριμένου Καθηγητή, Αντώνιου Φώσκολου, έχει εκτιμηθεί πως: με τη λειτουργία του EastMed, για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, «θα χρειαστεί να δουλέψουν 135.000 άτομα για τουλάχιστον 30 χρόνια & με αποδοχές, όχι μικρότερες των 4.000 ευρώ μηνιαίως». Μας λέει, επίσης, πως: «…θα χρειαστεί να δουλέψουν άλλα 90.000 άτομα, για 10-20 χρόνια, επιπλέον, με αποδοχές περίπου 4.000 ευρώ μηνιαίως, διότι η παραγωγή του φυσικού αερίου θα διαρκέσει περισσότερα χρόνια από αυτή του πετρελαίου. Το δε συνολικό κέρδος, μόνο από τους άμεσους φόρους θα είναι 252 δισ. ευρώ. Ένα ποσό, που μπορεί να ελαττώσει σημαντικά το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Επίσης, η Ελλάδα αναβαθμίζεται, εκθετικά, στο γεωπολιτικό επίπεδο, θα δώσει αποφασιστική ώθηση στην αναπτυξιακή διαδικασία, θα ενισχύσει τη βιωσιμότητα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και θα χρηματοδοτήσει το κόστος των εξοπλιστικών μέσων, που θα της διασφαλίσουν την ειρήνη, θα μειώσει την ανεργία, που εκμηδενίζει την μετανάστευση, με την αναστροφή του “BRAIN DREIN” και τέλος, δίνει θάρρος στις οικογένειες να κάνουν περισσότερα παιδιά….».

Και δια της «εις άτοπον απαγωγής», οδηγούμαστε, υποχρεωτικά και πάλι στο συμπέρασμα ότι, ο EastMed, δεν είναι μόνο στόχος προόδου και υπέρβασης της οικονομικής κρίσης που μας συγκλόνισε συθέμελα, αλλά κι αταλάντευτη επιλογή κι όρος στοιχειώδους άμυνάς μας, ακόμα κι από ένστικτο αυτοσυντήρησης, για επιβίωσή μας στο μέλλον.

«Κλάδος Ελαίας» ο EastMed, κι ο «Μαύρος Κύκνος» (μέρος 1ο)

«Κλάδος Ελαίας» ο EastMed, κι ο «Μαύρος Κύκνος» (Μέρος 2ο)