Η ήττα των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης στις βρετανικές εκλογές αλλάζει τις παγκόσμιες ισορροπίες
Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου.
Σε κανονικό θρίαμβο εξελίχθηκε η επικράτηση του Μπόρις Τζόνσον στις βρετανικές εκλογές. Τα ποσοστά των Συντηρητικών θύμισαν εποχές Θάτσερ ενώ τα ποσοστά των Εργατικών ήταν τα χειρότερα από το 1935. Οι εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου αποτέλεσαν ουσιαστικά ένα δεύτερο δημοψήφισμα στο οποίο ο βρετανικός λαός τοποθετήθηκε ξανά υπέρ του Brexit. Ο Μπόρις Τζόνσον εξασφάλισε τη μεγάλη νίκη επειδή ήταν κάθετος υπέρ του Brexit και της γρήγορης πραγματοποίησης του. Ενώ αποδοκιμάστηκε ο Τζέρεμι Κόρμπιν που έδειξε πως ήθελε να καθυστερήσει το Brexit μέσω μιας μακράς περιόδου διαπραγματεύσης με την ΕΕ και στη συνέχεια να το ακυρώσει με δεύτερο δημοψήφισμα.
Η αποφασιστικότητα του βρετανικού λαού να εγκαταλείψει τη συγκεκριμένη ΕΕ φάνηκε κυρίως στις εργατικές περιοχές της Βόρειας και Κεντρικής Αγγλίας. Σε περιοχές που η φτώχεια αγκαλιάζει το 30%-40% του πληθυσμού. Σε περιοχές που επί δεκαετίες ήταν τα μεγαλύτερα προπύργια του Εργατικού Κόμματος, οι εργάτες, οι ανθρακωρύχοι και οι αγρότες, ψήφισαν για πρώτη φορά Συντηρητικούς. Ακόμη και στην περιφέρεια του Σέντζφιλντ που οι Εργατικοί είχαν να χάσουν σχεδόν ένα αιώνα! Έχει μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ο εργατικός κόσμος στις φτωχές περιοχές έθεσε το θέμα της εθνικής κυριαρχίας της χώρας του ψηλότερα από τις κοινωνικές παροχες που υποσχόταν ο Κόρμπιν!
Η νίκη του Μπόρις Τζόνσον έχει ιστορική σημασία λοιπόν καθώς οδηγεί για πρώτη φορά μια χώρα εκτός ΕΕ και μάλιστα του μεγέθους της Βρετανίας. Τα σεισμικά ομως αποτελέσματα που φέρνει δεν επηρεάζουν μόνο την Βρετανία αλλά θα αλλάξουν πολλές από τις γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες σε όλο τον πλανήτη.
H ζημιά που παθαίνει η Ενωμένη Ευρώπη με την έξοδο της Βρετανίας δεν περιορίζεται μόνο στα 5 δισεκατομμύρια ετησίως που είναι το κατ’ εκτίμηση κόστος ενός Brexit με συμφωνία. Η ΕΕ χάνει από τον πληθυσμό της τα 60.800.000 εκατομμυρια του βρετανικού πληθυσμου. Σε στρατιωτικό επίπεδο χάνει τον 6ο καλύτερο στρατό του κόσμου που είναι ο βρετανικός και μια χώρα που είναι πυρηνική δύναμη. Σε οικονομικό επίπεδο χάνει την 6η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη ενώ στο ΑΕΠ της Ενωμένης Ευρώπης πλέον δεν θα συγκαταλέγονται τα 2,5-3 τρισεκατομμύρια δολάρια στα οποία κυμαίνεται το βρετανικό ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια.
Το κυριότερο όμως πρόβλημα για την Ενωμένη Ευρώπη είναι ότι από εδώ και πέρα θα τρέμει μήπως η βρετανική οικονομία καταφέρει να περπατήσει καλά καταρρίπτοντας τα διάφορα κινδυνολογικά σενάρια. Αν συμβεί αυτό θα ενισχυθούν οι φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ καθώς θα αποδειχθεί ότι η έξοδος μπορεί να τονώσει την οικονομία της χώρας που φεύγει. Σε περίπτωση εκλογής του Σαλβίνι για παράδειγμα, ο οποίος είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τις προσεχείς ιταλικές εκλογές, μετά από ένα βρετανικό οικονομικό success story αυξάνονται οι πιθανότητες να οδηγηθεί η κυβέρνηση του σε διπλό νόμισμα ή ακόμη και να πάει σε Italexit.
Αν μάλιστα το Νοέμβριο του 2020 επανεκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ θα εδραιωθεί μια αντιπαγκοσμιοποιητική συμμαχία ΗΠΑ-Βρετανίας εναντίον Γερμανίας-Γαλλίας που υπερασπίζονται την παγκοσμιοποίηση. Θεωρείται δεδομένο ότι ο Τραμπ θα προχωρήσει σε μεγάλη εμπορική συμφωνία με τη Βρετανία, κάτι που έχει συμφωνήσει με τον Μπόρις Τζόνσον. Μέσω μιας τέτοιας συμφωνίας η βρετανική οικονομία ενδέχεται να γνωρίσει μεγάλη ώθηση και μάλιστα σε μια περίοδο που η οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα γνωρίζουν τη μεγαλύτερη επιβράδυνση. Σημειωτέον ότι η ανάπτυξη της Ενωμένης Ευρώπης υποχωρεί στο 1,4% το 2019 από 2,1% το 2018 ενώ η ανάπτυξη της Ευρωζώνης καθηλώνεται στο 1,1% για το 2019 από 1,9% το 2018.
Η σαρωτική επικράτηση του Τζόνσον, ενός πολιτικού που ήθελε την εθνική κυριαρχία της χώρας του, σε βάρος του Κόρμπιν και του παγκοσμιοποιητικού κατεστημένου που τον υποστήριζε (από το Βερολίνο έως τη Νέα Υόρκη) δείχνει ότι ο κόσμος μας βρίσκεται στα πρόθυρα μιας μεγάλης αλλαγής. Οι Παγκοσμιοποιητές έχουν χάσει όλες τις κρίσιμες εκλογές τα τελευταία χρόνια. Το 2016 είχαμε το Brexit (που ούτε ο ίδιος ο Κάμερον που προκήρυξε το δημοψήφισμα το περίμενε) και την κυριολεκτικά απίστευτη εκλογή του Τραμπ που είναι ο κυριότερος εχθρός της Παγκοσμιοποίησης. Το 2018 είχαμε την συγκυβέρνηση της Λέγκας του Σαλβίνι με το Κίνημα 5 Αστέρων, την πρώτη δηλαδή ευρωσκεπτικιστική κυβέρνηση στην Ιταλία. Παρά την πτώση του Σαλβίνι από αυτήν, ο δρόμος είναι ανοιχτός για να επανεκλεγεί με υπερδιπλάσια ποσοστά.
Και βέβαια είχαμε στις Ευρωεκλογές τις νίκες του Φάρατζ, της Λεπέν, του Σαλβίνι και του Όρμπαν, πολιτικών που μάχονται την Παγκοσμιοποίηση και θέλουν να αποκαταστήσουν στις χώρες τους την εθνική κυριαρχία που είχαν αποστερήσει τα διευθυντήρια των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και κατά της Παγκοσμιοποίησης είναι και οι ηγέτες που εκλέγηκαν στην Ινδία και την Αυστραλία ενώ στις χώρες της Νότιας Αμερικής έχουμε καθημερινές εξεγέρσεις ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Παγκοσμιοποίησης και στα οικονομικά διευθυντήρια της. Ο κόσμος που γνωρίζαμε αλλάζει με μεγάλες ταχύτητες.